Ranjit Kaur Tarntaran

"1076 ਦੇ ਸਿਰਨਾਂਵੇ" - ਰਣਜੀਤ ਕੌਰ ਗੁੱਡੀ ਤਰਨ ਤਾਰਨ

ਪੰਜਾਬ ਸਰਕਾਰ
ਆਪ ਦੇ ਦੁਆਰ
'ਫੋਨ ਘੁਮਾਓ ਪੀਜ਼ਾ ਘਰੇ ਪਾਓ
ਫੋਨ ਘੁਮਾਓ ਖਾਣਾ ਘਰੇ ਮੰਗਾਓ
ਫੌਨ ਘੁਮਾਓ ਹਰ ਚੀਜ਼ ਘਰੇ ਬੈਠੇ ਬਠਾਏ ਪਾਓ
ਕਦੇ ਤੁਸੀਂ  ਸੁਣਿਐ ਫੋਨ ਘੁਮਾਓ ਸਰਕਾਰ ਘਰੇ ਪਾਓ
ਲਓ ਇਹ ਵੀ ਕਰਿਸ਼ਮਾ ਹੋ ਗਿਆ 1076 ਘੁਮਾਓ ਸਰਕਾਰ ਆਪਣੇ ਦੁਆਰ ਪਾਓ॥
1076 ਡਾਇਲ ਕਰੋ 43 ਸੇਵਾਂਵਾਂ ਤੋਂ ਘਰੇ ਸੇਵਾ ਪਾਓ
1076 ਸੇਵਾਦਾਰ ਪੰਜਾਬ ਸਰਕਾਰ ਤੁਹਾਡੇ ਦੁਆਰ
ਲੋੜ ਤਾਂ ਸੀ ਹੀ ਚਾਅ ਵੀ ਬੜਾ ਸੀ ਸੋ 1076 ਦਬਾ ਦਿੱਤਾ ਅਗੋਂ ਟੇਪ ਬੋਲੀ ਪੰਜਾਬੀ ਮੇਂ ਬਾਤ ਕਰਨੀ ਹੈ ਤੋ ਵਨ ਦਬਾਏਂ ਹਿੰੰਦੀ ਮੇਂ ਬੋਲਨਾ ਹੈ ਤੋ ਟੂ ਦਬਾਏਂ ਅੋਰ ਇੰਨਲਿਸ਼ ਮੇਂ ਕਹਨਾ ਹੈ ਤੋ ਤੀਨ ਪਰੇਸ ਕਰੇਂ= ਟੱਚ ਫੋਨ ਤੇ ਕਾਲ ਆਨ ਕਰਦੇ ਹੀ ਡਿਜਿਟਸ(ਨੰਬਰ) ਗਾਇਬ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।ਇਹੋ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਹੋਇਆ ਵਨ ਦਬਾਉਣ ਚ ਦੇਰੀ ਹੌ ਗਈ ਮੈਂ ਟੂ ਦਬਾ ਲਿਆ ਉਹ ਵੀ ਨਹੀਂ ਮੈਂ ਤੀਨ ਪਰੇਸ ਕੀਤਾ ਤੇ ਅਗੋਂ ਜਵਾਬ ਮਿਲਿਆ  ਸੌਰੀ ।ਆਪਨੇ ਕੋਈ ਭੀ ਨੰਬਰ ਸੀਲੇਕਟ ਨਹੀਂ ਕਿਆ ਇਸ ਲਇਏ ਆਪ ਕੀ ਕਾਲ ਅਟੈਂਡ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕੀ।ਫੋਨ ਕਟਿਆ ਗਿਆ ਸਕਰੀਨ ਤੇ ਆ ਗਿਆ ਪੰਝ ਰੁਪਏ ਕਾਲ ਚਾਰਜਜ਼।
ਸਰਕਾਰ ਜੀ ਇਹ ਵਨ ਦਬਾਏਂ ਟੂ ਦਬਾਏਂ ਥਰੀ ਦਬਾਏਂ ਹਰੇਕ ਦੇ ਖਾਸ ਕਰ ਲੋੜਵੰਦ ਦੇ ਕੰਮ ਨਹੀਂ ਆਉਣ ਵਾਲਾ ਇਹ ਸਿਰਫ਼ ਝਕਾਨੀ ਹੈ ਕਿਰਪਾ ਕਰਕੇ ਉਹ ਨੰਬਰ ਦਿਓ ਜੋ ਡਾਇਰੇਕਟ ਕੰਟਰੋਲ ਰੂੰਮ ਵਿੱਚ ਜਾਵੇ ਜਿਵੇਂ ਦੂਸਰੇ ਦੇਸ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਇਕ ਹੀ ਨੰਬਰ ਤੇ ਹਰ ਮੁਸ਼ਕਲ ਲਈ ਲੋੜੀਂਦੀ ਸਹਾਇਤਾ ਪਹੁੰਚ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਅੇਸੇ ਨੰਬਰ ਕੰਪਨੀ ਦੇ ਲਾਭ ਲਈ ਹਨ ਨਾਂ ਕਿ ਜਨਸਾਧਾਰਣ ਦੀ ਸੁਵਿਧਾ ਲਈ।
ਨਾਂ ਦਿਓ 43 ਸੇਵਾਂਵਾਂ ਸਿਰਫ਼ ਇਕ ਡਾਕਟਰੀ ਸੇਵਾ ਮੁਹੱਈਆ ਕਰਾ ਦਿਓ।ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਸੱਭ ਜਾਣਦੇ ਹਨ ਬਹੁਤੇ ਘਰਾਂ ਵਿੱਚ ਲਾਵਾਰਸ ਬਜੁਰਗ ਹਨ  ਧੀਆਂ ਪੁੱਤ ਤੇ ਵਿਦੇਸ਼ੀਂ ਸੇਵਾ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ,ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਬੀਮਾਰੀ ਵੇਲੇ ਕੋਈ ਡਾਕਟਰ ਕੋਲ ਲੈ ਕੇ ਜਾਣ ਵਾਲਾ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ਆਪ ਉਹ ਆਪਣੇ ਆਪ ਜਾ ਨਹੀਂ ਸਕਦੇ ,ਅਵਲ ਤੇ ਐਂਬੂਲੈਂਸ ਦਾ ਫੋਨ ਕੁਨੇਕਟ ਹੁੰਦਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਤੇ ਜੇ ਭੁਲ ਭੁਲੇਖੈ ਹੋ ਹੀ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਸੌ ਬਹਾਨੇ ਤੇ ਫੇਰ ਵੱਡੀ ਗਲ ਐਂਬੂਲੈਸ ਹੈ ਵੀ ਤੇ ਇਕ ਤੇ ਉਹ ਵੀ ਅਧੂਰੀ ਬਿਨਾਂ ਪਾਇਲਟ
ਇਸ ਲਈ ਅੇੈਸਾ ਕੁਸ਼ ਇੰਤਜ਼ਾਮ ਕਰੋ ਜੋ ਇਕ ਫੋਨ ਕਾਲ ਤੇ ਡਾਕਟਰ ਮੋਬਾਇਲ ਸਰਵਿਸ ਅਧੀਨ ਘ੍ਰਰ ਮੰਜੇ ਤੇ  ਪਏ ਮਰੀਜ਼ ਤੱਕ ਤਬੀਬ ਹੋ ਕੇ ਬਹੁੜੈ।ਜੋ 'ਜਨ 'ਸਾਧਨ ਸੰਪਨ ਹਨ ਉਹ ਸੱਭ ਕੁਝ ਆਪੇ ਕਰ ਲੈਣਗੇ ਦਫ਼ਤਰਾਂ ਦੇ ਗੇੜੈ ਵੀ ਮਾਰ ਲੈਣਗੇ ।ਸਾਡੇ ਸ਼ਹਿਰ ਤਰਨ ਤਾਰਨ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਮੁਹੱਲਾ ਕਲੀਨਕ ਨਹੀਂ ਹੈ ਕਿਸੇ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੈ ਜੀ ਹਾਂ ਸਰਕਾਰੀ ਹਸਪਤਾਲ ਬਹੁਤ ਵੱਡਾ ਹੈ ਪਰ ਸਹੂਲਤਾਂ ਤੋਂ ਨਾਮੁਕੰਮਲ।ਲੰਬੀਆਂ ਲਾਇਨਾਂ ਮਰੀਜ਼ਾਂ ਦੀਆਂ ।ਇਕ ਬੀਮਾਰੀ ਲਈ ਜਾਓ ਤੇ ਉਥੋਂ ਤਿੰਨ ਹੋਰ ਸਹੇੜ ਲਿਆਓ ਪੀਅਨ ਵੀ ਸਫਾਰਸ਼ ਨਾਲ ਅੰਦਰ ਪਰਚੀ ਦੇਂਦਾ ਹੈ ।ਤੇ ਮੀਟਿੰਗ ਦਾ ਬਹਾਨਾ ਵੀ ਮਿੰਟ ਨਹੀਂ ਘੰਟੇ ਹੜਪਦਾ ਹੈ।
ਸੋ ਬੱਸ ਇਕ ਹੀ ਸੇਵਾ ਉਪਲਬਧ ਕਰਾ ਦਿਓ ਇਕ ਫੋਨ ਕਾਲ ਤੇ ਡਾਕਟਰ ਜੀ ਲਾਵਾਰਿਸ ਲੋੜਵੰਦ ਨੂੰ ਫਸਟ ਏਡ ਦੇ ਕੇ ਨਾਲ ਲਿਜਾਣਾ ਹੋਵੇ ਤੇ ਨਾਲ ਲੈ ਜਾਣ ਛੱਡ ਵੀ ਜਾਣ ਪਰ ਵੇਲੇ ਸਿਰ ਬਹੁੜ ਪੈਣ ਤੇ ਕੀਮਤੀ ਜਾਨਾਂ ਦਾ ਬਚਾਅ ਹੋ ਸਕੇ।ਰੰਗਲ਼ੀ ਦੁਨੀਆ ਨੂੰ ਛੱਡਣ ਤੇ ਦਿਲ ਕਿਸੇ ਦਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ ਤੇ ਨਾਂ ਅਜਾਂਈਂ ਮੌਤੇ ਮਰਨ ਨੂੰ।ਤੇ ਮਰਦਾ ਕੀ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ।ਪ੍ਰਾਈਵੇਟ ਹਸਪਤਾਲ ਜੇ ਚਲੇ ਜਾਓ ਤਾਂ ਪੰਜ ਸੌ ਰੁਪਏ ਵਿਜ਼ਟਿੰਗ ਫੀਸ ਕੰਸਲਟੇਸ਼ਨ ਫੀਸ ਪੰਜ ਸੌ ਰੁਪਏ ਤੇ ਹਜਾਰਾਂ ਰੁਪਏ ਦੇ ਟੇਸਟ।ਬਿਨਾਂ ਲੋੜ ਤੋਂ ਅੱਤ ਮਹਿੰਗਾ ਇਲਾਜ।
ਜੇ ਪੰਜਾਬ ਸਰਕਾਰ ਇਕ ਅੇੈਸਾ ਕਾਰਡ ਬਣਾ ਦੇਵੇ ਜੋ ਡਾਕਟਰ ਕਾਰਡ ਧਾਰਕ ਤੱਕ ਫੋਨ ਕਾਲ ਤੇ ਹਾਜਰ ਹੋ ਜਾਵੇ ਤੇ ਸਾਰਾ ਮੁਆਇਨਾ ਅੇਟ ਦਾ ਸਪੋਟ ਹੋ ਜਾਵੇ ,ਓ ਜਾਣੇ, ਜੇ ਪੰਝ ਸੌ, ਹਜਾਰ ਫੀਸ ਵੀ  ਲੈ ਲਵੇ ,ਤੜਪਦੇ ਨੂੰ ਸੌਖਾ ਸਾਹ ਤਾਂ ਆ ਜਾਵੇ! ਮਹਿਲਾਵਾਂ ਨੂੰ  ਫਰੀ ਬੱਸ ਸਰਵਿਸ  ਖ਼ਤਮ ਕਰ ਦਿਓ,ਫਰੀ ਤੀਰਥ ਯਾਤਰਾ ਵੀ ਰਹਿਣ ਦਿਓ ਇਹ ਪੂੰਨ ਨਹੀਂ ਪਾਪ ਹੈ,ਮੋਬਾਇਲ ਡਾਕਟਰੀ ਸਹਾਇਤਾ ਦਾ ਪ੍ਰਬੰਧ ਕਰ ਦਿਓ ਪੰਜਾਬ ਸਰਕਾਰ ਜੀ।
ਸੌਖੀ ਜਿਹੀ ਫੋਨ ਕਾਲ ਤੇ ਡਾਕਟਰ ਸਾਡੇ ਦੁਆਰ
ਲੱਖ ਲੱਖ ਦੁਆਵਾਂ  ਵਿੱਚ ਝੋਲੀ ਪੰਜਾਬ ਸਰਕਾਰ॥
ਰਣਜੀਤ ਕੌਰ ਗੁੱਡੀ ਤਰਨ ਤਾਰਨ

" ਸੁਣ ਜਾ ਨੀ ਭੈੇਣੇ" - ਰਣਜੀਤ ਕੋਰ ਗੁੱਡੀ ਤਰਨ ਤਾਰਨ

ਅੜੀਏ ਗੁੱਸਾ ਨਾ ਕਰੀ ,ਭੇੈਣੇ ਪਿਛੋਂ ਵਾਜ਼ ਮਾਰੀ ਦਾ'।ਓਦਰਿਆ ਦਿਲ ਭੈਣ,ਬੜਾ ਉਲਰਦਾ ਦੋ ਬੋਲ ਤੇਰੇ
ਂਨਾਲ ਸਾਂਝੇ ਕਰਨ ਨੂੰ।ਭੈੇਣਾ ਬੈਠ ਜਾ ਦੋ ਘੜੀ,ਕੁਝ ਦੱਸਣਾ ਕੁਝ ਪੁਛਣਾ,ਤੇ ਕੁਝ ਸੁਣ ਸੁਣਾ ਲਈਏ।
ਪਹਿਲਾਂ ਤਾ ਇਹ ਦੱਸ ਮੈਨੂੰ,ਤੇਰਾ ਦਿਲ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਣ ਵੇਲੇ ਘਬਰਾਂਉਂਦਾ ਨਹੀਂ?
ਤੇ ਅੰਦਰ ਭਲਾ ਕਿਹੜਾ ਚੈਨ ਆ ਦਿਲ ਨੂੰ ਭੇੈਣਾ?

ਅੱਜ ਕਲ ਜੋ ਕੁਝ ਸਮਾਜ ਵਿੱਚ ਹੋ ਰਿਹਾ ਕਿਹੜਾ ਸੁੱਖ ਦਾ ਸਾਹ ਲੇੈਣ ਦੇਂਦਾ ?।
ਤੂੰ ਤੇ ਮੈਂ ਤੇ ਆਪਣੇ ਜਿਹੀਆ ਹੋਰ ਅੋਰਤਾਂ ਸੱਭ ਆਪੋ ਵਿੱਚ ਭੈੇਣਾਂ ਹੀ ਹਨ।ਬੱਸ ਰੂਪ ਥੋੜਾ ਥੋੜ੍ਹਾ ਵੱਖਰਾ ਤੇ
ਰੰਗ ਥੋੜਾ ਫਰਕ ਹੈ।ਸੱਭ ਦੇ ਹਾਲਾਤ ਮਿਲਦੇ ਜੁਲਦੇ ਹਨ,ਹਾਂ ਸਿਆਸੀ ਅਹੁਦੇਦਾਰ ਭੈੇਣਾ ਸਾਡੇ ਨਾਲੋਂ ਬਹੁਤ
ਫਰਕ ਹਨ।ਬਾਕੀ ਇਕ ਹੀ ਗਲ ਹੈ।

ਰੱਬ ਨੇ ਜਿਸ ਕੰਮ ਲਈ ਆਪਨਾ ਵਜੂਦ ਬਣਾ ਕੇ ਧਰਤੀ ਤੇ ਭੇਜਿਆ ਸੀ,ਆਪਾਂ ਉਸ ਤੇ ਖਰੀ ਉਤਰੀਆਂ,ਤੇ
ਰੱਬ ਨੂੰ ਕਦੀ ਉਲਾਂ੍ਹਭਾ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤਾ,ਤੇਰਾ ਭਾਣਾ ਮੀਠਾ ਕਰ ਕੇ ਜਾਣਿਆ"।ਹਾਂ ਰੱਬ ਨੂੰ ਵੀ ਆਪਣੀ ਕਾਰਗਰਦਗੀ ਤੇ ਕਦੀ ਸ਼ਰਮਸਾਰ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ ਪਿਆ, 'ਹਾਂ 'ਆਦਮ ਦੇ ਕੋਝ੍ਹੇ ਕਾਰਨਾਮਿਆ ਤੋਂ ਰੱਬ ਨੂੰ ਕਈ
ਵਾਰ ਨੀਵਾਂ ਹੋਣਾ ਪਿਆ ਹੈ।
ਕੀ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕੀਆਂ ਆਪਾਂ ਅੋਰਤਾਂ ?ਭੱਤਾ ਢੋਂਦਿਆ,ਜਹਾਜ ਉਡਾ ਲਏ,ਗੀਟੇ
ਖੇਡਦਿਆਂ,ਉਲਪਿੰਕ ਜਿੱਤ ਲਏ।ਅਦਾਲਤਾਂ ਚਲਾਈਆਂ,ਸਕੂਲ ਚਲਾਏ,ਆਪਣੇ ਨਿਆਣਿਆਂ ਦੇ ਨਾਲ ਪੜੋਸਨ
ਦੇ ਨਿਆਣੇ ਵੀ ਔਖੀ ਵੇਲੇ ਸੰਭਾਲੇ।ਡਾਕਟਰ ਬਣ ਮ੍ਰਿਤੂ ਨੂੰ ਮਾਤ ਪਾਈ।ਸਰਹੱਦਾਂ ਤੇ ਪਹਿਰੇ ਦਿੱਤੇ,ਸਰਹੱਦਾ
ਬਚਾਈਆਂ।ਕੁਦਰਤ ਦੇ ਨੇਮਾ ਦਾ ਪਾਲਣ ਕਰ ਕੇ ਵਨਸਪਤੀ ਦਾ ਪਸਾਰਾ ਕਰ ਲਿਆ।ਸਿਆਸਤ ਵਿੱਚ ਯੋਗਦਾਨ ਪਾ ਕੇ ਸੱਭ ਤੋਂ ਉੱਚਾ ਅਹੁਦਾ ਪੈਰਾਂ ਹੇਠ ਦਬਾ ਲਿਆ।ਮਕਾਨਾਂ ਨੂੰ ਘਰ ਬਣਾਇਆ।
ਹਾਂ ਘਰ ਬਣਾਉਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਮਕਾਨ ਆਪਾਂ ਨੂੰ ਬਣਾਉਣੇ ਨਾਂ ਆਏ।ਸਿਰਾਂ ਤੇ ਇੱਟਾ ਬਹੁਤ ਢੋਈਆਂ ਪਰ ਇੱਟਾਂ ਲਾਉਣੀਆਂ ਨਾ ਸਿਖੀਆਂ।ਇਹੋ ਇਕ ਕੰਮ ਮਰਦ ਕੋਲ ਰਹਿ ਗਿਆ,ਬਾਕੀ ਕੋਈ ਪਿੜ ਐਸਾ ਨਹੀਂ ਜੋ ਆਪਾਂ ਦੇ ਕੋਲੋਂ ਜਿੱਤਿਆ ਹੋਵੇ।ਮਾਨ ਸਨਮਾਨ ਵੀ ਬਹੁਤ ਪਾਏ,ਆਦਰ,ਸਤਿਕਾਰ ਵੀ ਬਹੁਤ ਲਿਆਂ,ਤੇ ਅੱਜ ਨਿਰਾਦਰ ਵੀ ਰੱਜ ਕੇ ਸਹਿ ਲਿਆ,ਫੇਰ ਵੀ ਪਿੜ ਨਹੀਂ ਛੱਡਿਆ।

ਸੁਣ ਭੈੇਣਾ,ਆਪਾਂ ਦਾਮਨ ਕੁੰਜ ਕੇ ਤੁਰਦੀਆ ਰਹੀਆਂ ਕਿ ਕਿਤੇ ਝਾਂਜਰ ਘੁੰਗਰੂ ਨਾ ਬਣ ਜਾਵੇ,ਤੇ ਅੱਜ ਆਪ
ਹੀ ਘੁੰਗਰੂ ਪਾ ਲਏ ਤੇ ਝਾਂਜਰ ਵਗਾਹ ਮਾਰੀ,ਡੀ ਜੇ ਦੀ ਭੌਂਕਣੀ ਤੇ ਭੁੜਕਣ ਲਗ ਪਈਆਂ।
ਝਾਂਜਰ ਦੀ ਮਿੱਠੀ ਛੰਨ,ਛੰਨ ਜੋ ਮੂੰਹੋ ਚੰਨ ਚੰਨ ਕਹਿੰਦੀ ਸੀ,ਕੰਨ ਖਾਣ ਲਗੀ।ਨੱਥ ਮੱਝਾਂ ਗਾਵਾਂ ਦੀ ਨਕੇਲ ਹੈ,ਇਹ ਜਦ ਸਮਝ ਆਈ ਕਿ ਨੱਥ ਅੋਰਤ ਲਈ ਨਹੀਂ ਹੈ ਤਾਂ ਝਾੜ ਸੁੱਟੀ।ਅੱਜ ਆਪ ਹੀ ਲੌਂਗ ਦੇ ਲਿਸ਼ਕਾਰੇ ਤੋਂ ਹੋਸ਼ ਗਵਾ ਬੈਠਣ ਵਾਲੇ ਮਰਦ ਦੇ ਹੱਥ ਨੱਥ ਦੀਆਂ ਤਲਾਵਾਂ ਫੜਾ ਛੱਡੀਆਂ।ਕੀ ਕੀਤਾ ਅੜੀਏ ਇਹ ? ਇਹ ਸੱਭ ਵਾਚ ਕੇ ਮੇਰੀ ਤਾ ਸਮਝ ਖਾਨਿਉਂ ਗਈ ਲਗਦੀ,ਸ਼ੋਹਰਤ ਤੇ ਦੌਲਤ ਲਈ ਟਕਿਆਂ ਦੇ ਭਾਅ ਤਨ ਮਨ ਦੇ ਛੱਡੇ-
ਤੂੰ ਦੱਸ ਇਹ ਲੱਜਾ ਤੇ ਫਿਕਰ ਵਾਲੀ ਗਲ ਹੈ ਨਾਂ !?
ਉਹ ਵੀ ਤੇ ਸੀ ਨਾਂ ਮਮਤਾ ਦੀ ਮੂਰਤ ਜਿਹੀ ,ਇਕ ਕਤਰਾ ਅੱਖ ਚੋਂ ਡਿਗ ਜਾਂਦਾ ਤੇ ਸਮੁੰਦਰ ਡੁੱਬ ਜਾਂਦਾ!ਨਫਰਤ ਵੀ ਹੱਦ ਤੱਕ ਕੀਤੀ ਤੇ ਪਿਆਰ ਦੀਆਂ ਹੱਦਾ ਵੀ ਫਲਾਂਗੀਆਂ।ਚਿਹਰੇ ਦੇਖੇ, ਦਿਖਾਏ,ਮੰਜਲਾਂ ਦੇਖਦੀ ਆਇਨਾ ਵੇਖਣ ਲਗ ਪਈ।
ਆਪਣੇ ਜਖਮ ਰਿਸ ਰਿਸ ਕੇ ਹੱਸਦੇ ਰਹੇ ਤੇ ਹੱਸ ਹੱਸ ਰਿਸਦੇ ਰਹੇ,ਪਰ ਬੇਮੁਰੱਵਤ ਦੁਨੀਆਂ ਤੋਂ ਮਲ੍ਹਮ ਨਾਂ ਮੰਗੀ ਕਦੇ।ਫਿਲਮਾਂ ਬਣਾਈਆ,ਚਲਾਈਆਂ,ਦੂਰ ਦੂਰ ਤੱਕ ਪੁਚਾਈਆ ਵੀ,ਪੈਰਾ ਚੋਂ ਨਿਕਲ ਭੈੇਣਾਂ ਸਿਰ ਤੇ ਜਾ ਬੈਠੀਆਂ ਵੀ।ਸੀਤਾ ਨੇ ਪਾਤਾਲ ਵਿੱਚ ਵਿਹਲ ਵੱਲੀ ਤੇ ਸੁਨੀਤਾ ਨੇ ਪੁਲਾੜ ਵਿੱਚ ਜਾ ਥਾਂ ਮੱਲੀ।
ਫਾਤਮਾ ਵੀ,ਸੁੱਰਈਆਂ ਵੀ,ਮਰੀਅਮ ਵੀ,ਧਰਤੀ ਦੀ ਗੋਦ ਵਿੱਚ ਬਹਿ ਕੇ ਆਸਮਾਨ ਦੀ ਛੱਤਰੀ ਮੁੱਠੀ ਵਿੱਚ
ਕਰ ਲਈ।
ਐਂਵੇ ਆਦਮ ਨੇ ਰੌਲਾ ਪਾਇਆ," ਪਰਾਈ ਹੈ ਪਰਾਈ,ਅੜੀਏ ਤੂੰ ਤੇ ਹਰ ਥਾਂ ਆਪਣੀ ਬਣ ਜਾਂਦੀ ਰਹੀ।ਮਹਿਕਾਂ ਬਿਖੇਰਦੀ,ਮਮਤਾ ਵੰਡਦੀ,ਪਲ ਪਲ ਨਵੇਂ ਸਮਝੌਤੇ ਕਰਦੀ ਕਰਾਉਦੀ,ਕਲੇਸ਼ਾਂ ਤੇ ਮਿੱਟੀ
ਪਾਉਂਦੀ ਰਹੀ।ਦੇਖ ਭੈਣ ਇੰਨੇ ਰੁਝੇਵਿਆਂ ਵਿੱਚ ਤੂੰ ਆਪ ਤਿਲ ਤਿਲ ਘਟੀ ,ਵੇਲਾ ਸਾਂਭਦੀ ਦੇ ਹੱਥੋਂ ਵੇਲਾ
ਕੰਨੀ ਖਿਸਕਾ ਗਿਆ।
ਭੇੜੀਆਂ ਨਾਲ ਦੋ ਦੋ ਹੱਥ ਕਰਦੀ ਹਾਰ ਕੇ ਵੀ ਜਿੱਤਦੀ ਰਹੀ।ਲੱਜਾ ਦੀ ਲੱਜ ਥਮ੍ਹਾ ਕੇ ਬੋਚ ਬੋਚ ਕੇ ਪੈਰ ਟਿਕਾਉਂਦੀ ਨੂੰ ਅਚਿੰਤੇ ਬਾਜ ਆਣ ਪਏ ਅੱਜ।ਨੱਚਣ ਲਗੀ,ਜਿਵੇਂ ਵੇਲਾ ਨਚਾਉਣ ਲਗਾ।
ਭੈੇਣੇ ਜਖਮਾਂ ਨੂੰ ਲੋਰੀਆਂ ਦੇ ਕੇ ਸਬਰ ਦਾ ਪਲੂ ਗਲ ਪਾ ਲਿਆ।ਯੱਗ ਵਿੱਚ ਦੇਵੀ ਪੂਜਣ ਹੋਈ ਤੇ ਮੰਦਿਰ
ੱਿਵਚ ਦੇਵਦਾਸੀ।ਕਲੀ ਤੋਂੋਂ ਗੁਲਾਬ ਤੇ ਗਲੀ ਤੋਂ ਕੋਠੈ ਪੁਚਾਈ ਜਾਂਦੀ ਰਹੀ।ਇਕੋ ਵੇਲੇ ਸ਼ੀਸ਼ਾ ਵੀ ਤੇ ਪੱਥਰ
ਵੀ, ਭਗਤੀ ਵੀ ਤੇ ਸ਼ਕਤੀ ਵੀ,ਕਿਰਚੀ ਕਿਰਚੀ ਵੀ ਤੇ ਦੀਵਾਰ ਵੀ,,ਬੁੱਤ ਵੀ ਤੇ ਤਾਬੂਤ ਵੀ।
ਅਥਰੂ ਲਹੂ ਰੰਗੇ ਹੋ ਗਏ,ਗਮ ਦੀ ਰੰਗਤ ਬਦਲ ਗਈ ਹੈ ਅੜੀਏ ਸੁਣ!
ਪਿਛਲੇ ਕਈ ਵਰ੍ਹਿਆਂ ਤੋਂ ਆਪਾਂ ਨਂੰ ਸੌੜੀ ਸਿਅਸਤ ਨੇ 33 % ਦੇ ਝਾਸੈ ਵਿੱਚ ਪਾਇਆ ਭਲਾ ਕੋਈ ਤੁੱਕ  ਬਣਦੀ ਸਮਾਜ ਦੇ ਅੱਧੇ ਅੰਗ ਲਈ ਅੇੈਸੀ ਕਿਸੇ ਕੋਟਾਬੰਦੀ ਦੀ ?।ਨਿਯਮਤ ਬਰਾਬਰਤਾ ਹੋਣ ਤੇ ਵੀ ਪਿਛਾਂਹ ਨੂੰ ਧਕਿਆ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ ਤੇ ਆਪਾਂ ਇਹ ਵੀ ਮੰਨਜੂਰ ਕਰ ਲਿਆਂ,ਕਿਉਂ ਜੋ ਆਪਣੇ ਚੌਂ ਕੋਈ ਵੀ ਇਸਦੇ ਖਿਲਾਫ ਆਵਾਜ਼ ਨਾਂ ਉਠਾ ਸਕੀ।ਲੋੜੀਂਦੀ ਸੁਰੱਖਿਆ ਵੀ ਨਾਂ ਮਿਲੀ।
ਘਰੇਲੂ ਹਿੰਸਾ ਦਾ ਪੰਦਰਵਾੜਾ ਮਨਾਇਆ ਜਾ ਰਿਹੈ-ਹਰ ਸਾਲ ਮਨੁੱਖੀ ਅਧਿਕਾਰ ਹੇਠ ਇਹ ਮਨਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿੰਨੇ ਸ਼ਰਮ ਤੇ ਅਫਸੋਸ ਦੀ ਗਲ ਹੈ ਭੇੈਣੇ ਕਿ ਇਸਦੀ ਜਰੂਰਤ ਹੀ ਕਿਉਂ ਪਈ ਫਿਰ ਦੋ ਚਾਰ ਬਿਆਨ ਕਮਿਸ਼ਨ ਚੇਅਰਮੈਨ ਦੇਂਦਾ ਹੈ ਤੇ ਦੋ ਚਾਰ ਗਲਾਂ ਨੇਤਾ ਕਰ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕੀ ਪ੍ਰਭਾਵ ਤੇ ਕੀ ਨਤੀਜਾ ਹੈ ਇਸਦਾ? ਕਿਤੇ ਰੁਕੀ ਹੈ ਘਰੇਲੂ ਹਿੰਸਾ ਸਗੋਂ ਦੂਣ ਸਵਾਈ,' ਮਰਦ ਨੂੰ ਇਕੋ ਗਲ ਪਤਾ ਹੈ ," ਢੋਰ ਢੰਗਰ ਨਾਰ ਤਿੰਨੇ ਜੁੱਤੀ ਦੇ ਨੇ ਯਾਰ'ਗੁਰੂ ਦਾਂ ਸੰਦੇਸ਼ ਤੇ ਸਿਖਿਆ ਤਾਂ ਨਰ ਨੇ ਕਦੇ ਚੇਤੇ ਹੀ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ।ਇਹਨਾਂ ਬੇਅਕਲਾਂ  ਨੂੰ ਇਹ ਯਾਦ ਨਹੀਂ ਰਹਿੰਦਾ ਕਿ ,'ਨਾਰੀ ਨੁੰ ਜੋ ਜੁੱਤੀ ਆਖਣ ਉਹ ਖੁਦ ਇਕ ਛਿੱਤਰ ਨੇ।
ਸਰੀਰਕ ਪੀੜਾ ਤੋਂ ਕਿਤੇ ਵੱਧ ਹੈ ਮਾਨਸਿਕ ਪੀੜਾ ,ਜਿੰਂਨਾ ਤ੍ਰਿਸ਼ਕਾਰ ਨਾਰੀ ਮਨ ਨੁੰ ਬੋਲ ਕਬੋਲ ਬੋਲ ਕੇ  ਪੁਚਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਉਹ ਘਰੇਲੂ ਹਿੰਸਾ ਵਿੱਚ ਗਿਣਿਆ ਹੀ ਨਹੀਂ ਜਾਂਦਾ।ਕੋਈ ਗਵਾਹ ਨਹੀਂ ਕੋਈ ਸਬੂਤ ਨਹੀਂ।ਪੀੜਿਤ ਨੂੰ ਹੀ ਸਜ਼ਾ।
ਭੇੈਣੇ ਜੇ ਆਪਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਵਰਗਾ ਹੀ ਹੱਡ ਮਾਸ ਦਾ ਖ਼ਰਦ ਸਮਝ ਲਿਆ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਕਿੰਨੀ ਸ਼ਾਂਤੀ ਹੋ ਜਾਵੇ ਫਿਰ ਇਹੋ ਜਿਹੇ ਕਿਸੇ ਅਡੰਬਰ ਦੀ ਲੋੜ ਹੀ ਕਿਉਂ ਪਵੇ?
ਸੁਣ ਭੈਣ ਰੌਸ਼ਨੀ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਸੁਣ ,ਗਲ ਸੁਣ ਮੇਰੀ, ਇਹ ਕਿਰਨ ਨਵੀਂ ਜਿੰਦਗੀ ਦੀ ਬਾਤ ਪਾਉਂਦੀ ਆ।
ਕਿਤੇ ਜੇ ਫੁਰਸਤ ਦੇ ਦੋ ਪਲ ਮਿਲੇ ਤੇ ਇਸ ਸੱਭ ਤੇ ਸੋਚੀਂ ਭੇੈਣੇ ਜਰੂਰ।ਜਰੂਰ ਵਿਚਾਰ ਕਰੀਂ।

***"ਉਸ ਕੇ ਹਾਥੋਂ ਬਿਕੇ ਹਮ,ਖੁਦਾ ਕੀ ਕੁਦਰਤ ਦੇਖੀਏ-
ਜਿਸੇ ਕਹਤੇ ਥੇ ਆਈਨੇ ਮੇਂ ਅਪਨੀ ਸ਼ਕਲ ਦੇਖੀਏ"।***
ਰਣਜੀਤ ਕੋਰ ਗੁੱਡੀ ਤਰਨ ਤਾਰਨ

"ਯੁੱਗ ਯੁੱਗ ਜੀਅ ਵੇ ਸੂਰਜਾ" - ਰਣਜੀਤ ਕੌਰ ਗੁੱਡੀ ਤਰਨ ਤਾਰਨ

ਜਿਸ ਤਰਾਂ ਧਰਤੀ ਤੇ ਚੰਦਰਮਾ ਘੁੰਮਦੇ ਹਨ ਇਸ ਤਰਾਂ ਵਿਗਿਆਨ ਦਾ ਕਹਿਣਾ ਹੈ ਕਿ ਸੂਰਜ ਵੀ ਸਥਿਰ ਨਹੀਂ ਹੈ।ਯਾਨੀ ਕਿ ਪੂਰਾ ਸੌਰ ਮੰਡਲ ਘੁੰਮਣ ਘੋਰ ਵਿੱਚ ਹੈ।ਇਸਦੀ ਪੁਸ਼ਟੀ ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਨੇ ਪੰਜ ਸੌ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਆਪਣੇ ਇਹਨਾਂ ਕਥਨਾਂ ਨਾਲ ਕੀਤੀ ਸੀ,"ਭੈ ਵਿੱਚ ਸੂਰਜ,ਭੈ ਵਿੱਚ ਚੰਦ,॥ਕੋਹ ਕਰੋੜੀ ਚਲਤ ਨਾਂ ਅੰਤ॥"-ਭੈ।ਭਾਵ 'ਹੁਕਮ'।ਤੇ ਹੁਕਮ ਤੋਂ ਭਾਵ'ਕੁਦਰਤ ਦਾ ਨਿਯਮ ਹੈ। ਸੌਰ ਪਰਿਵਾਰ ਇਕ ਹੁਕਮ ਵਿੱਚ ਬੱਝਾ ਕਰੋੜਾਂ ਮੀਲ ਚੱਕਰ ਕੱਟ ਰਿਹਾ ਹੈ ਤੇ ਿਇਸ ਸਫ਼ਰ ਦਾ ਕੋਈ ਅੰਤ ਨਹੀਂ ਹੈ।ਇਹ ਘੁੰਮਣ ਘੇਰ ਵੀ ਕੁਦਰਤ ਦੇ ਨਿਯਮਾਂ ਕਾਰਨ ਹੀ ਬਣਿਆ ਹੈ।
ਗੇਲੀਲੀਓ ਦੇ ਇਸ ਕਹਿਣੇ ਨੂੰ ਕਿ ਸੂਰਜ ਸਥਿਰ ਹੈ ਮੰਨਵਾਉਣ ਲਈ ਬਹੁਤ ਜਦੋਜਹਿਦ ਕਰਨੀ ਪਈ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਉਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲੇ ਦੱਸ ਚੁੱਕੇ ਸਨ ਕਿ ਇਸ ਸੰਸਾਰ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਵੀ ਸਥਿਰ ਨਹੀਂ-ਨਾਂ ਜਲ ਨਾਂ ਥਲ ਤੇ ਨਾਂ ਅਕਾਸ਼'।ਵੇਦਾਂ ਵਿੱਚ ਵੀ ਇਸਦਾ ਵਿਵਰਣ ਮਿਲਦਾ ਸੀ,ਪਰ ਚੂੰ ਕਿ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਦੀ ਬਾਣੀ ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਵਿੱਚ ਅਮਕਿਤ ਹੈ ਤੇ ਬਹੁਤ ਬਾਦ ਵਿੱਚ ਵਿਗਿਆਨੀ ਇਸ ਤੇ ਅਮਲ ਕਰਨ ਲਗੇ ਤੇ ਪੂਰੇ ਸਫ਼ਲ ਹੋਣ ਲਗੇ।ਨਾਸਾ ਦੇ ਵਿਗਿਆਨੀਆਂ ਨੇ ਇਸੀ ਮੁਤਾਬਕ ਹੀ ਪੁਲਾੜ ਤੇ ਪਤਾਲ ਖੋਜਾਂ ਕੀਤੀਆਂ,ਗੁਰੂਜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ਸੀ'ਲੱਖ ਪਤਾਲਾ ਪਤਾਲ,ਲੱਖ ਆਗਾਸਾ ਆਗਾਸ,ਧਰਤੀ ਹੋਰ ਪਰੇ ਹੋਰ'ਭਾਵ ਕਿ ਆਕਾਸ਼ ਲੱਖਾਂ ਹਨ,ਧਰਤੀ ਵੀ ਇਹ ਨਹੀਂ ਜੋ ਦਿਖਾਈ ਦੇਂਦੀ ਹੈ,ਇਸ ਤੋਂ ਵੀ ਅੱਗੇ ਹੈ।ਗੁਰੂ ਜੀ ਦੀ ਬਾਣੀ ਮੁਤਾਬਕ ਖੋਜਾਂ ਹੋਈਆਂ ਤੇ ਕਈ ਵਰ੍ਹੇ ਬਾਦ ਇਸਨੂੰ ਮਾਨਤਾ ਮਿਲੀ,ਕਿਉਂ ਜੋ ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਨੂੰ ਪਾਕ ਪਵਿਤਰ ਨਿਰੋਲ ਸਿੱਖ ਧਾਰਮਿਕ ਗ੍ਰੰਥ ਮੰਨ ਕੇ ਕੁਝ ਸਵਾਰਥੀ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਇਸ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਤੱਕ ਮਹਿਦੂਦ ਕਰਕੇ, ਇਸ ਨੂੰ ਵਪਾਰਕ ਬਣਾ ਲਿਆ।ਵਿਦਿਆ ਦਾ ਉਦੈ ਹੁੰਦੇ ਇਸ ਦੇ ਸਰਲਾਥ ਸਮਝੇ ਗਏ ਤੇ ਖੋਜ ਹੋਈ ਕਿ ਸੂਰਜ ਦੀ ਉਮਰ ਸਾਢੈ ਚਾਰ ਅਰਬ ਸਾਲ ਦੀ ਹੈ।ਸੂਰਜ ਦੇ ਉੱਤੇ ਕਈ ਕਾਲੇ ਰੰਗ ਦੇ ਧੱਬੇ ਹਨ।ਇਹਨਾਂ ਧੱਬਿਆਂ ਦੀ ਗਿਣਤੀ ਸਮੇ ਨਾਲ ਬਦਲਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ,ਹਰ 11 ਸਾਲ ਬਾਦ ਇਹਨਾ ਦੀ ਗਿਣਤੀ ਵੱਧ ਜਾਦੀ ਹੈ ਧਰਤੀ ਤੇ ਜੀਵਨ ਸੂਰਜ ਤੋਂ ਆਉਣ ਵਾਲੀ ਰੌਸ਼ਨੀ ਸਦਕਾ ਹੈ,ਇਹ ਰੌਸ਼ਨੀ ਧੁੱਪ ਦੇ ਨਾਮ ਨਾਲ ਜਾਣੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।ਜੇ ਧੁੱਪ ਖਤਮ ਹੋ ਜਾਏ ਤਾਂ ਧਰਤੀ ਤੋਂ ਪੂਰਾ ਜੀਵਨ ਖਤਮ ਹੋ ਜਾਏਗਾ।ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਦਸਿਆ,' ਸੱਭ ਮਹਿ ਜੋਤ,ਜੋਤ ਹੈ ਸੋਇ,ਤਿਸ ਦੇ ਚਾਨਣ ਸਭੱ ਮਹਿ ਚਾਨਣ ਹੋਇ,ਗੁਰ ਸਾਖੀ ਜੋਤ ਪ੍ਰਗਟ ਹੋਇ'।ਇਸ ਦਾ ਅਰਥ ਹੈ 'ਸੂਰਜ ਦੀ ਹੋਂਦ ਹਰ ਜੀਵ ਤੇ ਨਿਰਜੀਵ ਵਿੱਚ ਹੈ ਤੇ ਇਸਦਾ ਹੋਣਾ ਲਾਜਿਮ ਹੈ।ਰੁੱਖ ਅਤੇ ਵਨਸਪਤੀ ਮਿੱਟੀ,ਪਾਣੀ ਤੇ ਸੂਰਜ ਦੀ ਧੁੱਪ/ਰੌਸ਼ਨੀ ਨਾਲ ਮਿਲ ਕੇ ਆਪਣੀ ਖੁਰਾਕ ਪੈਦਾ ਕਰਦੇ ਹਨ।ਇਹ ਚੁਰਾਸੀ ਲੱਖ ਜੂਨ,ਪੇੜ ਪੌਦੇ,ਧਰਤੀ ਸੱਭ ਖਤਮ ਹੋ ਜਾਵੇਗਾ ਜੇ ਸੂਰਜ ਮਰ ਜਾਵੇ ਤਾਂ( ਹਾੜਾ ਨਾਂ ਮਰੀ ਵੇ ਸੂਰਜਾ)'
ਇਕ ਵਿਅਕਤੀ ਦੀਆਂ ਦੋ ਬੇਟੀਆਂ ਸਨ,ਇਕ ਬੇਟੀ ਮਿੱਟੀ ਭਾਡੇ ਬਣਾਉਣ ਵਾਲੇ ਨਾਲ ਵਿਆਹੀ ਸੀ ਤੇ ਇਕ ਖੇਤੀ ਕਿਸਾਨ ਨਾਲ ਵਿਆਹੀ ਸੀ।ਇਕ ਬੇਟੀ ਨੇ ਆਪਣੇ ਪਿਤਾ ਨੂੰ ਕਿਹਾ 'ਬਾਬਾ,ਦੁਆ ਕਰੋ ਇਸ ਸਾਲ ਮੀਂਹ ਨਾ ਪਵੇ ਤੇ ਖੁਬ ਧੁੱਪ ਲਗੇ ਤਾਂ ਕਿ ਸਾਡੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਭਾਡੇ ਸੁੱਕ ਪੱਕ ਜਾਣ ਤੇ  ਸਾਡੇ ਵਪਾਰ ਵਿੱਚ ਵਾਧਾ ਹੋਵੇ'।ਦੂਸਰੀ ਬੇਟੀ ਆਈ ਤੇ ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਪਿਤਾ ਨੂੰ ਕਿਹਾ,'ਬਾ ਬਾਬਾ ਦੁਆ ਕਰਨਾ'ਇਸ ਸਾਲ ਭਰਪੂਰ ਬਾਰਿਸ਼ ਹੋਵੇ ਤੇ ਸਾਡੀ ਅੱਛੀ ਫਸਲ ਹੋਵੇ'।ਬਾਬਾ ਕਰੇ ਤੇ ਕੀ ਕਰੇ?ਹੋਣਾ ਤਾਂ ਉਹੀ ਜੋ ਕੁਦਰਤ ਨੂੰ ਮੰਨਜ਼ੂਰ ਹੋਵੇ ਤੇ ਸੂਰਜ/ਧੁੱਪ ਤਾ ਕੁਦਰਤ ਦੇ ਨੇਮਾਂ ਦੇ ਗੁਲਾਮ ਹਨ।ਕਾਇਨਾਤ ਵਿੱਚ ਸੰਤੁੁਲਨ ਬਣਾਏ ਰੱਖਣ ਲਈ ਨੇਮਾਂ ਦਾ ਪਾਲਣ ਜਰੂਰੀ ਹੈ।"
ਹਾੜ ਦੀ ਤੱਪਦੀ ਲੋਅ ਤੋਂ ਘਬਰਾ ਕੇ ਕਈ ਵਾਰ ਅਰਦਾਸ ਕਰੀਦੀ ਹੈ,'ਸੂਰਜ ਕਿਤੇ ਮਰ ਖੱਪ ਜਾਵੇ ਸ਼ਾਲਾ ਬਰਸਾਤ ਆਵੇ।ਹਾੜ ਦੀ ਮੌਤ ਤੇ ਸਾਵਣ ਦੇ ਜਨਮ ਦੀਆਂ ਦੁਆਵਾਂ ਮੰਗਦੇ ਸੱਭ ਜੀਵ ਜੰਤੂ ਮੂੰਹ ਅੱਡੀ ਖੜ੍ਹੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ।
ਇਕ ਵਾਰ ਲਗਾਤਾਰ ਪੰਜ ਦਿਨ  ਬਰਸਾਤ ਹੁੰਦੀ ਰਹੀ,ਸੂਰਜ ਸਾਹਿਬ ਕਿਤੇ ਖੂੰਜੇ ਲਗੇ ਰਹੇ ਕਿ ਇੰਦਰ ਜੀ ਨੇ ਜਿਵੇਂ ਸੂਰਜ ਨੂੰ ਘਰੇ ਕੈਦ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਹੋਵੇ,ਚਾਰੇ ਪਾਸੇ ਜਲ ਥਲ ਹੋ ਗਿਆ।ਜੀਵ ਨਿਰਜੀਵ ਸੱਬ ਖਾਣੇ ਨੂੰ ਤਰਸ ਗਏ,ਰੱਬ ਤੋਂ ਦੁਆਵਾਂ ਮੰਗਣ ਲਗੇ,ਹਾੜੈ ਕੱਢਣ ਲਗੇ।'ਸੂਰਜਾ ਸੂਰਜਾ ਮੱਘਦਾ ਜਾ,ਸਾਡੀ ਕੋਠੀ ਦਾਣੇ ਪਾ"।ਜਦ ਹਰ ਤਰਫ਼ ਹਾਲ ਪਾਹਰਿਆ ਮੱਚ ਗਈ ਤਾਂ ਕਾਦਰ ਨੇ ਜਾਨਦਾਰਾਂ ਤੋਂ ਪੁਛਿਆ," ਤੁਹਾਨੂੰ ਸੌ ਦਿਨ ਦੀ ਧੁੱਪ ਮੰਨਜੂਰ ਹੈ ਕਿ ਚਾਰ ਦਿਨ ਦੀ ਝੜੀ'? ਤਾਂ ਉੱਤਰ ਮਿਲਿਆ,ਤੋਬਾ,ਸੌ ਦਿਨ ਦੀ ਧੁੱਪ ਚੰਗੀ ਹੈ"। ਤੇ ਕਾਦਰ ਦੀ ਕੁਦਰਤ ਨੇ ਜੇਠ,ਹਾੜ,ਤੇ ਭਾਦੋਂ ਸੌ ਦਿਨ ਧੁੱਪ ਤੇ ਸਾਉਣ ਦੇ ਸੌ ਮੀਂਹ ਬਣਾ ਕੇ ਸੰਤੁਲਨ ਸ਼ਡਿਉਲ ਬਣਾ ਦਿੱਤਾ।ਮਨੁੱਖ ਦੇ ਕਾਰਨਾਮਿਆਂ ਨੇ ਇਸ ਨੂੰ ਗਲੋਬਲ ਵਾਰਮਿੰਗ ਚ ਬਦਲ ਦਿੱਤਾ ਹੈ।
ਸੂਰਜ ਤੋਂ ਅੰਤਾਂ ਦੀ ਗਰਮੀ/ਰੌਸ਼ਨੀ ਹਰ ਪਲ ਨਿਕਲ ਰਹੀ ਹੈ।ਵਿਗਿਆਨੀਆਂ ਅਨੁਸਾਰ ਸੂਰਜ ਦੀ ਕੁਲ ਉਮਰ 10 ਅਰਬ ਸਾਲ ਹੈ ਇਸ ਵਕਤ ਸੁਰਜ ਲਗਭਗ ਆਪਣੀ ਅੱਧੀ ਉਮਰ ਹੰਢਾ ਚੁੱਕਾ ਹੈ।ਅੰਤਮ ਸਮੇਂ ਜਦ ਇਸ ਤੇ ਹਾਈਡਰੋਜਨ ਅਤੇ ਹੀਲੀਅਮ ਦਾ ਭੰਡਾਰ ਖਤਮ ਹੋ ਜਾਏਗਾ ਤਾਂ ਇਸਦਾ ਜਲੌਅ ਘੱਟ ਹੋ ਜਾਵੇਗਾ।ਤੇ ਉਹੀ ਸੂਰਜ ਜੀ ਦੀ ਮੌਤ ਹੋਵੇਗੀ।ਆਮ ਜਾਣੇ ਜਾਦੇ ਨੌਂ ਗ੍ਰਹਿ ਤੇ ਉਪ ਗ੍ਰਹਿ ਜਿਹਨਾਂ ਵਿੱਚ ਧਰਤੀ ਵੀ ਸ਼ਾਮਲ ਹੈ ਮਰਨ ਤੋਂ ਪਹਿਲੇ ਸੂਰਜ ਨਿਗਲ ਲਵੇਗਾ,ਤੇ ਕਰੋੜਾਂ ਅਰਬਾਂ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਧਰਤੀ ਦੇ ਜਨਮ ਤੋ ਪਹਿਲਾਂ ਵਾਂਗ ਹੋ ਜਾਵੇਗਾ ਸੱਭ ਕੁਝ।
ਸੂਰਜ ਊਰਜਾ ਦਾ ਅਥਾਹ ਭੰਡਾਰ ਹੈ,ਇਸਨੂੰ ਅੰਤਾਂ ਦੀ ਹਾਈਡਰੋਜਨ ਹਾਸਲ ਹੈ ਤੇ ਇਸਦੇ ਤੱਤ ਮਿਲ ਕੇ ਹੀਲ਼ੀਅਮ ਬਣਾਉਂਦੇ ਹਨ ਜਿਸ ਤੋਂ ਊਰਜਾ ਪੈਦਾ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।ਸ਼ਇੰਸਦਾਨ ਅੇਲਬਰਟ ਆੲਨਸਟਾਇਨ ਅਨੁਸਾਰ ਊਰਜਾ ਅਤੇ ਪਦਾਰਥ ਬਦਲਣ ਯੋਗ ਹਨ।ਖਾਸ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆ ਦੁਆਰਾ ਕਿਸੇ ਵੀ ਪਦਾਰਥ ਨੂੰ ਊਰਜਾ ਵਿੱਚ ਤਬਦੀਲ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ।ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਦਿਖਣ ਵਾਲਾ ਸੱਭ ਊਰਜਾ ਦੀ ਉਪਜ ਹੈ।ਬਹੁਤਾ ਸਮਾਂ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ,ਵੀਹਵੀਂ ਸਦੀ ਵਿੱਚ ਮਨੁੱਖ ਨੂੰ ਸਪਸ਼ਟ ਹੋ ਗਿਆ ਕਿ 'ਸ਼ਕਤੀ ਨੂੰ ਪਦਾਰਥ ਤੇ ਪਦਾਰਥ ਨੂੰ ਸਕਤੀ ਵਿੱਚ ਬਦਲਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ।ਆੲਨਸਟਾਇਨ ਨੇ ਇਸ ਬਦਲਾਅ ਦੀ ਕ੍ਰਿਆ ਤੇ ਕੰਮ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਇਸ ਕੰਮ ਨੇ ਸ਼ਾਂਤੀ ਤੇ ਲੜਾਈ ਵਿੱਚ ਵਰਤੀ ਜਾਂਦੀ ਸ਼ਕਤੀ ਵਿੱਚ ਮਹੱਤਵਪੁਰਣ ਭੁਮਿਕਾ ਨਿਭਾਈ ਹੈ।ਬ੍ਰਹਿਮੰਡ ਵਿਚਲੀ ਸ਼ਕਤੀ ਹਮੇਸ਼ ਸਥਿਰ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ।ਸ਼ਕਤੀ ਅਤੇ ਪੁੰਜ ਦਾ ਪਰਸਪਰ ਸਬੰਧ ਰੌਸ਼ਨੀ ਦੀ ਰਫ਼ਤਾਰ ਕਾਇਮ ਰੱਖਦਾ ਹੈ।
ਪੰਜ ਸਦੀਆਂ ਪਹਿਲਾਂ ਸੀ੍ਰ ਗੁਰੁ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਨੇ ਇਸ ਸਿਧਾਂਤ ਦੀ ਪੁਸ਼ਟੀ ਕਰ ਕੇ ਵਿਆਖਿਆ ਕੀਤੀ-ਹਰ ਵਸਤੂ ਊਰਜਾ ਤੋਨ ਬਣਦੀ ਹੈ ਤੇ ਉਸੀ ਵਿੱਚ ਸਮੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ," ਚੰਦ ਸੂਰਜੁ ਦੁਇ ਜੋਤਿ ਸਰੂਪ॥ਜੋਤੀ ਅੰਤਰਿ ਬ੍ਰਹਮ ਅਨੂਪੁ॥ਕਰੁ ਰੇ ਗਿਆਨੀ ਬ੍ਰਹਮ ਵਿਚਾਰੁ॥ਜੋਤੀ ਅੰਤਰਿ ਧਰਿਆ ਪਸਾਰੁ॥ਪੂਰਾ ਬ੍ਰਹਿਮੰਡ ਸਮੇਂ ਅਧੀਨ ਹੈ ਤੇ ਸੂਰਜ ਵੀ ਇਸੀਦਾ ਹਿੱਸਾ ਹੈ।ਸਾਰਾ ਬ੍ਰਹਿਮਢ ਨਾਸ਼ਮਾਨ ਹੈ।ਗੁਰਬਾਣੀ ਵਿੱਚ ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਅਰਜਨ ਦੇਵ ਜੀ ਦਾ ਉਚਾਰਣ ਹੈ,"ਧਰਤਿ ਆਕਾਸ਼ ਪਾਤਾਲੁ ਹੈ ਚੰਦ ਸੂਰੁ ਬਿਨਾਸੀ॥ਤੇ ਵਿਗਿਆਨ ਦੀਆ ਕਰਾਮਤਾਂ ਇਹ ਸੱਭ ਸਪਸ਼ਟ ਸਿੱਧ ਕਰ ਰਹੀਆਂ ਹਨ।
ਕਾਦਰ ਤੇ ਕੁਦਰਤ ਦੇ ਨਿਯਮ ਜੀਵਾਂ ਦੇ ਜੀਵਨ ਦੇ ਅਨੁਕੂਲ ਸਨ , ਸੱਭ ਤੋਂ ਸਰਵੋਤਮ ਜੀਵ ਮਨੁੱਖ ਨੇ ਇਹਨਾਂ ਨਿਯਮਾਂ ਤੇ ਅਪਨੀ ਅਕਲ ਦਾ ਗਲਬਾ ਪਾ ਲਿਆ,ਸੱਭ ਕੁਝ ਆਪਣੇ ਅਧੀਨ ਕਰਨ ਦੀ ਲਾਲਸਾ ਵਿੱਚ ਬੜਾ ਕੁਝ ਤਹਿਸ ਨਹਿਸ ਕਰ ਦਿੱਤਾ।ਬੇਸ਼ੱਕ ਸੁੂਰਜ ਦੀ ਅਜੇ ਅੱਧੀ ਉਮਰ ਬਾਕੀ ਹੈ,ਪਰ ਜਿਸ ਲਿਹਾਜ਼ ਨਾਲ ਮੌਸਮਾਂ ਵਿੱਚ ਤਬਦੀਲੀ ਆ ਰਹੀ ਹੈ-ਮਸਲਨ ਸਾਵਣ ਦੇ ਸੌ ਮੀਂ੍ਹਹ ਨਹੀਂ ਰਹੇ ਤੇ ਬਹਾਰ ਲੇਟ ਅਤੇ ਥੁੜ ਚਿਰੀ ਹੋ ਗਈ ਹੈ,ਵਨਸਪਤੀ ਹੇਠੌਂ ਧਰਤ ਖੋਹ ਲਈ ਗਈ ਹੈ,ਜੀਵ ਨਿਰਜੀਵ ਬਾਰੂਦ ਦੇ ਢੇਰ ਤੇ ਬੈਠੈ ਹਨ।ਆਈਸਬਰਗ ਪਿਘਲ ਰਹੇ ਹਨ,ਭੁਚਾਲ,ਸੁਨਾਮੀ,ਆਮ ਹੋ ਰਹੇ ਹਨ,ਦਰਿਆ ਸੁੱਕ ਰਹੇ ਹਨ,ਕਈ ਨਦੀਆਂ ਆਪਣੀ ਹੋਂਦ ਗਵਾ ਚੁਕੀਆਂ ਹਨ।ਕੰਕਰੀਟ ਦੇ ਜੰਗਲਾਂ ਨੇ ਜਾਨਦਾਰ ਬੇਘਰ ਕਰ ਦਿੱਤੇ ਹਨ।ਧੁਰੋਂ ਇਹ ਨਿਯਮਤ ਹੈ ਕਿ ਬ੍ਰਹਿਮੰਡ ਦਾ ਹਰ ਪ੍ਰਾਣੀ ਇਕ ਦੂਜੇ ਤੇ ਨਿਰਭਰ ਹੈ ਤੇ ਇਕ ਦੂਜੇ ਦਾ ਪ੍ਰਤੀਪੂਰਕ ਹੈ,ਪਰ ਮਨੁੱਖ ਦੇ ਸਵਾਰਥ ਨੇ ਇਸ ਨਿਯਮ ਵਿੱਚ ਦਖ਼ਲਅੰਦਾਜ਼ੀ ਕਰ ਕੇ ਕਈ ਬਦਲਾਓ ਲਿਆ ਦਿੱਤੇ ਹਨ ਤੇ ਸੰਤੁਲਨ ਵਿਗਾੜ ਕੇ ਰੱਖ ਦਿੱਤਾ ਹੈ।ਓਜ਼ੋਨ ਦੀ ਪਰਤ ਜੋ ਸੂਰਜ ਵਲੋਂ ਆਉਂਦੀਆਂ ਪਰਾਬੇਂਗਨੀ ਕਿਰਨਾਂ ਤੇ ਜਹਿਰੀਲੀਆਂ ਗੈਸਾਂ ਨੂੰ ਆਪ ਪੀਕੇ ਹੇਠਾਂ ਆਉਣ ਤੋਂ ਰੋਕਦੀ ਸੀ,ਉਸ ਵਿੱਚ ਕਈ ਮਘੋਰੇ ਹੋ ਗਏ ਹਨ ਜੋ ਗਿਣਤੀ ਵਿੱਚ ਵਧਦੇ ਜਾ ਰਹੇ ਹਨ ਤੇ ਉਸਦੀ  ਸਮੋ ਲੈਣ ਦੀ ਸਖਸ਼ਮਤਾ ਘੱਟ ਰਹੀ ਹੈ। ਵਿਨਾਸ਼ ਦੀ ਇਹ ਦੌੜ ਸੂਰਜ ਦੀ ਉਮਰ ਘਟਾ ਰਹੀ ਹੈ,ਤੇ ਦੁਨੀਆਂ ਚਾਨਣ ਦੇ ਰਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਅੰਧਕਾਰ ਫੇੈਲਾਉਣ ਵੱਲ ਵੱਧ ਰਹੀ ਹੈ।
ਸੌਰ ਮੰਡਲ ਦੇ ਗਤੀ ਵਿੱਚ ਰਹਿਣ ਸਦਕਾ ਹੀ ਹਰ ਰਾਤ ਦੇ ਬਾਦ ਦਿਨ ਚੜ੍ਹਦਾ ਹੈ-ਇਕ ਪਲ ਲਈ ਕਿਆਸ ਕਰੋ ਜੇ ਹਮੇਸ਼ ਲਈ ਰਾਤ ਹੋ ਜਾਵੇ ਸੁਰਜ ਦਿਖਣੋਂ ਹਟ ਜਾਵੇ ਤੇ ਇਹ ਰੰਗਲੀ ਦੁਨੀਆਂ ਕਿਹੋ ਜਿਹੀ ਹੋਵਗੀ?ਇਸ ਵਿੱਚ ਕੀ ਰੱਸ ਹੋਵੇਗਾ?ਧਰਤੀ ਤਾਂ ਕੀ ਸਮੁੰਦਰ ਵਿਚਲੇ ਜੀਵ ਜੰਤੂ ਵੀ ਆਪਣੀ ਹੋਂਦ ਗਵਾ ਲੈਣਗੇ।ਪਹਾੜਾਂ ਦੀ ਬਰਫ਼ੀਲੀ,ਹਰੀ ਸੁੰਦਰਤਾ ਗੁਮ ਜਾਵੇਗੀ।ਇਸ ਤਰਾਂ ਦੀ ਕਾਇਨਾਤ ਬਾਰੇ ਖਿਆਲ ਆਉਂਦੇ ਹੀ ਅੱਖਾਂ ਅੱਗੇ ਹਨੇਰਾ ਛਾਣ ਲਗਦਾ ਹੈ।
ਮਿੱਟੀ,ਹਵਾ,ਪਾਣੀ,ਅਗਨੀ,ਆਕਾਸ਼,ਪੰਜ ਤੱਤਾਂ ਤੋਂ ਬਣੀ ਇਸ ਕਾਇਨਾਤ ਨੂੰ ਇਸ ਵਕਤ ਸੱਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਖਤਰਾ ਇਹਨਾਂ ਹੀ ਪੰਜ ਤੱਤਾ ਤੋਂ ਬਣੇ ਮਨੁੱਖ ਤੋਂ ਹੈ,ਜਿਸ ਨੂੰ ਅਨੁਸ਼ਾਸਨ ਭੁੱਲਦਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ ਤੇ ਜੋ ਗੁਰੂ ਨੂੰ ਮੰਨਣੋਂ ਇਨਕਾਰੀ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਸੂਰਜ ਦੇਵਤਾ ਨੇ ਜੋ ਹੋਰ ਦੇਵਤੇ ਦਿੱਤੇ ਹਨ ਜਿਵੇਂ ਅੰਨ ਦੇਵਤਾ,ਪਾਣੀ ਦੇਵਤਾ,ਬੈਸੰਤਰ ਦੇਵਤਾ,ਲੂਣ ਪੰਜਵਾਂ ਪਾਇਆ ਘ੍ਰਿਤ।ਰਿਸ਼ੀ ਮੁਨੀ ਸੋਮ ਤੇ ਅਗਨੀ ਦੀ ਉਪਾਸਨਾ ਕਰਦੇ ਸਨ,ਤੇ ਹੁਣ ਵੀ ਕਰਦੇ ਹਨ,ਅਗਨੀ ਤੋਂ ਊਰਜਾ ਭਾਰਤ ਤੋਂ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਈ,ਇਸੇ ਤਰਾਂ ਸੌਰ ਊਰਜਾ ਦੀ ਪਹਿਲ ਵੀ ਭਾਰਤ ਦੀ ਕਾਢ ਹੈ,ਪਰ ਭਾਰਤ ਦੀ ਤ੍ਰਾਸਦੀ ਹੈ ਕਿ ਸਾਂਭਣ ਦਾ ਸੁਭਾਅ ਨਹੀਂ ਰੱਖਦਾ ਤੇ ਬਹੁਤ ਲਾਪ੍ਰਵਾਹ ਹੈ।
ਚੁਰਾਸੀ ਲੱਖ ਜੂਨ ਵਿੱਚੋਂ ਮਨੁੱਖ ਦੀ ਜੂਨ ਹੀ ਜਿਆਦਾ ਜਾਣਕਾਰ ਹੋ ਕੇ ਆਹੂ ਲਾਹ ਰਹੀ ਹੈ ਤੇ ਇਸ ਵਕਤ ਧਰਤੀ ਤੇ ਆਕਾਸ ਨੂੰ ਸੱਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਖਤਰਾ ਵੀ ਇਸੇ ਤੋਂ ਹੀ ਹੈ,ਜਿਸ ਕਦਰ ਵੱਡੇ ਪੱਧਰ ਤੇ ਤਬਦੀਲੀ ਆ ਰਹੀ ਹੈ ਉਸ ਨਾਲ ਸੂਰਜ ਦੀ ਉਮਰ ਵੀ ਘੱਟ ਸਕਦੀ ਹੈ ਤੇ ਧਰਤੀ ਘਟਦੀ ਤਾ ਦਿਖਾਈ ਦੇ ਰਹੀ ਹੈ।ਓਜ਼ੋਨ ਦੀ ਪਰਤ ਵਿੱਚ ਮਘੋਰੇ ਵੱਧਦੇ ਗਏ ਤਾਂ ਪੰਜ ਤੱਤਾਂ ਦਾ ਕੀ ਹੋਵੇਗਾ ਇਹ ਅਣਗੌੋਲਿਆ ਕਰਨਾ ਖੁਦ ਹੀ ਅਮਨ੍ਹੇ ਖੁਹ ਵਿੱਚ ਛਾਲ ਮਾਰਨ ਵਾਲੀ ਹਾਲਤ ਹੈ।ਬਾਬੇ ਨਾਨਕ ਨੇ ਇਹ ਵੀ ਉਚਾਰਣ ਕੀਤਾ ਸੀ ਕਿ "ਹੁਕਮੁ ਰੁਜਾਇ ਚਲਣਾ ਨਾਨਾਕ ਲਿਖਿਆ ਨਾਲ"-ਪਰ ਮਨੁੱਖ ਤਾਂ ਮਾਲਕ ਦੇ ਹੁਕਮ ਤੇ ਰਜ਼ਾ ਦੀ ੳਲੰਘਣਾ ਕਰਨਾ ਆਪਣਾ ਵਡਪਣ ਸਮਝਣ ਲਗ ਪਿਆ ਹੈ। ਆਪਣੀਆਂ ਕ੍ਰਿਆਵਾਂ ਤੇ ਪ੍ਰਤੀਕਿਰਆਵਾਂ ਨੂੰ ਸੀਮਤ ਕਰਨ ਦੇ ਨਾਲ ਅਰਦਾਸ ਕਰਨੀ ਬਣਦੀ ਹੈ ਕਿ ਮਿੱਟੀ ਦੀ ਦੁਆ ਕਦੇ ਬਦਦੁਆ ਨਾ ਬਣੇ ਤੇ ਪਿਤਾ ਸੂਰਜ ਦਾ ਸਾਇਆ ਸਦਾ ਕਾਇਮ ਰਹੇ।
ਪਿਆਰਿਆਂ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਦਾ ਨਿੱਘ ਵੀ ਬਖਸ਼ਦਾ ਹੈ ਸੂਰਜ---ਦਿਲਬਰਾਂ ਦੇ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਵਸਦਾ ਹੈ ਸੂਰਜ ਦੇਵਤਾ---
"" ਕਬ ਤੱਕ ਰਹੂੰਗੀ ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਮਨ ਮੇਂ,ਹਾਂ ਮਨ ਮੇਂ
ਸੂਰਜ ਹੋਗਾ ਜਬ ਤੱਕ ਜਬ ਤੱਕ ਨੀਲ਼ ਗਗਨ ਮੇਂ ।
ਨਾਂ ਸੂਰਜ ਦੇਵਤਾ ਤੂੰ ਮਨੁੱਖ ਦਾ ਪੋਖੋ ਨਾ ਲਵੀਂ,ਯੁਗੋ ਯੁੱਗ ਜੀਅ ਵੇ ਦਾਤਾ।
ਸ਼ਾਲਾ! ਵੇ ਸੂਰਜਾ ਤੂੰ ਮੱਘਦਾ ਰਹੀਂ  ਤੇ ਆਪਣੀਆਂ ਬਖਸ਼ਿਸ਼ਾਂ ਨਾਲ ਨਵਾਜਦਾ ਰਹੀਂ।
" ਐ ਸੂਰਜ ਤੂੰ ਕੀ ਜਾਣੈ, ਰਾਤ ਕਾ ਆਲਮ
ਕਿਸੀ ਰੋਜ ਆ ਮੇਰੇ ਘਰ ਮੇਂ ਸ਼ਾਮ ਕੇ ਬਾਦ "

ਮਹਿਲਾ ਅਰਖਸ਼ਣ ਬਿਲ ਪਾਸ" ਵਧਾਈਆਂ ਸਮੂਹ ਨਾਰੀ ਸੰਸਾਰ ਨੂੰ॥ - ਰਣਜੀਤ ਕੌਰ ਗੁੱਡੀ  ਤਰਨ ਤਾਰਨ

"ਨਹੀਂ ਨਾਮ ਲੇ ਰਹੀ ਸਿਆਹ ਰਾਤ ਢਲਨੇ ਕਾ
ਯੇ ਹੀ ਤੋ ਵਕਤ ਹੈ ਸੂਰਜ ਤੇਰੇ ਨਿਕਲਨੇ ਕਾ "-ਸਾਹਿਰ ਲੁਧਿਆਣਵੀ
ਆਪਣੇ ਦੇਸ਼ ਮਹਾਨ ਦੀਆਂ ਸਮੂ੍ਹਹ ਨਾਰੀਆਂ ਨੂੰ 33% ਤੱਕ ਦੀ ਲਿਮਿਟ ਮੁਬਾਰਕ॥
ਅੇੈਤਕੀਂ ਵਾਰ ਸਾਡੇ ਦੇਸ਼ ਦੀ ਪ੍ਰਧਾਨ ਮੰਤਰੀ ਮਹਿਲਾ ਹੋਵੇਗੀ ਅੇੈਸੀ ਉਮੀਦ ਜਗੀ ਹੈ,ਬੜੀ ਆਸ ਬੱਝੀ ਹੈ।
ਕਈ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਤੋਂ ਮਹਿਲਾਵਾਂ ਲਈ 33% ਰਿਜ਼ਰਵ ਕੋਟਾ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ ਤੇ ਇਸਨੂੰ ਲਾਗੂ ਵੀ ਸਮਝਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਇਹ ਹੁਣ ਫਿਰ ਕਿਉਂ ?ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਆ ਰਿਹਾ.......
ਭਾਰਤ ਮਾਂ ਦੇ ਲਬਾਂ ਤੇ ਆ ਕੇ ਠਹਰ ਗਈ ਹੈ ਇਕ ਦੁਆ
ਪ੍ਰਧਾਨ ਮਿਲ ਜਾਵੇ ਮੈਨੂੰ ਕਿਤੇ  ਜੇ ਐਸਾ ਇਕ ਦੇਵਤਾ
ਅੋੌਰਤ ਸਮਾਜ ਦਾ ਅੱਧਾ ਅੰਗ ਹੈ ,ਦੇਸ਼ ਵਿਚ ਜੇ ਚਾਲੀ ਕਰੋੜ ਬੱਚੇ ਤੇ ਹੋਰ ਅਪੰਗ ਹਨ ਤਾਂ ਬਾਕੀ ਸੌ ਕਰੋੜ ਵਿੱਚ ਪੰਜਾਹ ਕਰੋੜ ਮਹਿਲਾਵਾਂ ਹਨ ਫਿਰ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ 33 ਕਿਉਂ 50 ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ?।ਸੰਸਦ ਵਿਚ ਹਾਜਰ ਮੋਹਤਬਰ ਨਾਰੀਆਂ ਇਸ ਤੇ ਬੋਲੀਆਂ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਕਿ ਨਾਰੀ ਨੂੰ ਮਰਦ ਦੇ ਬਰਾਬਰ ਅਧਿਕਾਰ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ?।
"ਰੱਬ ਨੂੰ ਜਦ ਇਹ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਇਆ ਕਿ ਉਹ ਨੇ ਜੋ ਆਦਮ ਬਣਾਇਆ ਹੈ ਉਹ ਨਾਮੁਕੰਮਲ ਹੈ ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਉਸਨੂੰ ਮੁਕੰਮਲ ਕਰਨ ਲਈ "ਹਵਾ' ਬਣਾਈ'।ਲਿਹਾਜ਼ਾ ਜਦ ਦੇਸ਼ ਕੌੰਮ ਸਮਾਜ ਇਹਨਾਂ ਦੋਨਾਂ ਨਾਲ ਹੀ ਮੁਕੰਮਲ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਮਰਦ ਨੂੰ ਵੱਧ ਅਹਿਮੀਅਤ ਕਿਉਂ?
ਹੋਰ ਕਿਸੇ ਵੀ ਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਐੇਸਾ ਨਹੀਂ ਹੈ।
ਸਾਡੇ ਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਬਹੁਮੱਤ ਨੂੰ ਹਕੂਮਤ ਦੇ ਦਿੱਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਚਾਹੇ ਬਹੁਗਿਣਤੀ ਪੂਰੀ ਮੂਰਖ ਹੋਵੇ,ਗੁਣ ਨਹੀਂ ਵੇਖੈ ਜਾਂਦੇ।ਅੋਰਤਾਂ ਨੂੰ ਰਖਸ਼ਣ ਦੇਣ ਦੀ ਥਾਂ ਅਰਖਸ਼ਣ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਹੈ ਇਹ ਅ ਹੀ ਭੁਲੇਖਾ ਪਾਉਂਦਾ ਹੈ ਤੇ ਸਵਾਰੇਗਾ ਕੀ।ਜਿਵੇਂ ਵਸੇਬਾ ਯੋਜਨਾ ਨੂੰ ਵਾਸ ਯੋਜਨਾ ਆਖਣ ਦੀ ਬਜਾਏ ਅਵਾਸ ਯੋਜਨਾ ਦਾ ਸਿਰਲੇਖ ਦਿੱਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਪਹਿਲਾਂ ਵੀ ਕੋਟੇ ਰਿਜ਼ਰਵ ਕਰਕੇ ਨਾਰੀਆਂ ਸਰਪੰਚ  ਤੇ ਅੇਮ ਸੀ ਨਿਯੁਕਤ ਕੀਤੀਆ ਗਈਆਂ ਪਰ ਉਹ ਸਿਰਫ਼ ਇਕ ਮੋਹਰ ਬਣ ਕੇ ਆਪਣੇ ਪਤੀ ਪੁੱਤਰ ਪਿਤਾ ਦੀ ਜੇਬ ਵਿੱਚ ਅਹੁਦੇਦਾਰ ਰਹੀਆਂ ਕਦੇ ਵੀ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਤੌਰ ਤੇ ਕੰਮ ਨਹੀਂ ਕਰਨ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ।
ਹੁਣ ਫਿਰ ਕਾਗਜ਼ੀ ਕਾਰਵਾਈ ਹੋ ਗਈ ਹੈ,ਜਿਸ ਤੋਂ ਸਪਸ਼ਟ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਕੁਨਬਾ ਪਰਵਰੀ ਹੀ ਹੈ।
ਆਪਣੇ ਗੁਣਾਂ ਕਰਕੇ ਆਪਣੀ ਯੋਗਤਾ ਕਰਕੇ ਆਪਣੇ ਬਲਬੂਤੇ ਤੇ ਕੋਈ ਵੀ ਮਹਿਲਾ ਅਗੇ ਆਉਣ ਦੀ ਖੁਲ੍ਹ ਨਹੀਂ ਲੈ ਸਕਦੀ।ਬੂਹੇ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਰੋੜੈ,ਪੱਥਰ ਕੰਕਰ ਟੋਏ ਟਿੱਬੇ ਥੋਹਰਾਂ ਬਿੱਛੂ, ਕੁੱਤੇ ੋਬਿਲੇ,ਕਾਂ ਇਜ਼ਤ ਗੈਰਤ ਰੂਪੀ ਦੈਂਤ ਉਸਨੂੰ ਕਦਮ ਬਾਹਰ ਨਹੀਂ ਰੱਖਣ ਦੇਂਦੇ।
"ਨੀਂਦ ਦੇ ਹਨੇਰਿਆਂ ਚੋਂ ਉਠ ਕੇ ਪਛਾਣ ਜਰਾ
ਕੌਣ ਨੇ ਇਹ ਛਿਲੀਆਂ ਪਿੱਠਾਂ ਤੇ ਲੈਣ ਮਲਣ ਵਾਲੇ}॥
ਪੋਟਿਆਂ ਤੇ ਗਿਣਨ ਜੋਗੀਆਂ ਅੋਰਤਾਂ ਪਹਿਲਾਂ ਵੀ ਸ਼ਾਂਸਦ ਹਨ ਉੱਚ ਅਹੁਿਦਆਂ ਤੇ ਹਨ ਉਹ ਵੀ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਕਰ ਪਾਈਆਂ।ਹੁਣੇ ਜਿਹੇ ਦਾ ਭਲਵਾਨ ਕੁੜੀਆਂ ਦਾ ਕੇਸ ਯਾਦ ਕਰ ਲਓ,ਕਿਸੇ ਵੀ ਅਹੁਦੇਦਾਰ ਮਹਿਲਾ ਦੀ ਹਿੰਮਤ ਨਹੀਂ ਹੋਈ ਆਪਣੀ ਹੀ ਸ਼ਰੇਣੀ ਦੇ ਹੱਕ ਵਿੱਚ ਬੋਲਣ ਦੀ ਇਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਚੇਅਰਪਰਸਨ ਪੀ.ਟੀ.ਊਸ਼ਾ ਵੀ ਅੰਦਰ ਬਹਿ ਗਈ।
ਸਾਲਾਂ ਤੋ ਨਹੀਂ ਸਦੀਆਂ ਤੋਂ ਹੀ ਨਾਰੀ ਸੋਸ਼ਣ ਹੁੰਦਾ ਰਿਹਾ ਤੇ ਹੋ ਰਿਹੈ,ਮੋਹਤਬਰ ਮਹਿਲਾਵਾਂ ਨੇ ਕੁੱਝ ਕਰਨਾ ਤਾਂ ਕੀ ਸੀ ਦੋ ਸ਼ਬਦ ਵੀ ਹਮਦਰਦੀ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਬੋਲੇ,ਅੱਜ ਵੀ ਸੋਸ਼ਣ ਉੇਵੈਂ ਹੀ ਹੈ ਅੱਜ ਵੀ ਅੋਰਤ ਮਰਦ ਦੀ ਸਤਾਈ ਹੋਈ ਹੈ।
33 % ਨਾਂ ਦਿਓ 50 ਵੀ ਨਾਂ ਦਿਓ ਇਜ਼ਤ ਦਿਓ ਇਜ਼ਤ ਕਰੋ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਅੱਗੇ ਵੱਧ ਕੇ ਕੰਮ ਕਰਨ ਦਿਓ।ਘਰ ਪਰਿਵਾਰ ਸਮਾਜ ਦੀ ਇਕ ਇਕਾਈ ਹੈ ਤੇ ਇਸਨੂੰ ਅੋੌਰਤ ਹੀ ਬਣਾਉਂਦੀ ਹੈ ਇਹ ਇਕਾਈਆਂ ਮਿਲ ਕੇ ਸਮਾਜ ਬਣਦਾ ਹੈੇ ਕੌਮ ਬਣਦੀ ਹੈ ਤੇ ਦੇਸ਼ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।ਜੇ ਇੰਨਾ ਸਾਰਾ ਦਰੋਮਦਾਰ ਅੋੌਰਤ ਕਰਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਫਿਰ ਉਸਨੂੰ ਨੀਵਾਂ ਕਿਉਂ ,ਰਿਜ਼ਰਵ ਕਿਉਂ ,ਬਰਾਬਰ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ?
ਕੁਨਬਾਪਰਵਰੀ ਨਹੀਂ ,ਅੋਰਤ ਯੋਗਤਾ, ਕਾਬਲੀਅਤ ਦੇ ਆਧਾਰ ਤੇ ਜਿੱਤ ਕੇ ਆਵੇ।
76 ਸਾਲ ਵਿੱਚ ਸਿਰਫ਼ ਇਕ ਅੋੌਰਤ ਪ੍ਰਧਾਨ ਮੰਤਰੀ ਬਣੀ ਤੇ ਉਸਦੇ ਦੌਰ ਵਿੱਚ ਵਾਕਿਆ ਹੀ ਅੋਰਤਾਂ ਨੂੰ ਬਰਾਬਰੀ ਦੇ ਅਧਿਕਾਰ ਸਨ ਅੋਰਤਾਂ ਲਈ ਉਹ ਚਾਰ ਵਰ੍ਹੈ ਨਸੀਬਾਂ ਵਾਲੇ ਸਨ ਬਾਹਰ ਹਰ ਖਿੜਕੀ ਅੱਗੇ 'ਲੇਡੀਜ਼ ਫਸਟ"ਸੀ,ਬਲਾਤਕਾਰ ਅਗਵਾ ਦਾਜ ਦੀ ਬਲੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਭਾਵੇ ਘਰੇਲੂ ਹਿੰਸਾ ਉਦੋਂ ਵੀ ਸੀ ਪਰ ਸਮਾਜਿਕ ਤੌਰ ਤੇ ਕਦਰ/ਇਜ਼ਤ ਹੂੰਦੀ ਸੀ। ਸਿਰਫ਼ ਨਾਹਰਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੱਚ ਵਿੱਚ ਅੋਰਤਾਂ ਨੂੰ ਅਵਲ ਅਹਿਮੀਅਤ ਦਿੱਤੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ।
ਉਸ ਤੋਂ  ਬਾਦ ਕਦੇ ਕਿਸੇ ਅੋਰਤ ਨੂੰ ਅੱਗੇ ਨਹੀਂ ਆਉਣ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਤੇ ਨਾਰੀ ਜਾਤੀ ਨੂੰ ਹਾਸ਼ੀਏ ਤੇ ਹੀ ਰੱਖਿਆ ਗਿਆ ਹੈ,ਥੋੜੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਵਿੱਚ ਨਾਰੀ ਸੰਸਾਰ ਨੂੰ ਖਾਪਾਂ ਹੱਥੋਂ ਸੰਸਾਰ ਕੀਤਾ ਜਾਣ ਲਗਾ।
ਉਸ ਤੋਂ ਬਾਦ ਮੈਡਮ ਪ੍ਰਤਿਭਾ ਪਾਟਿਲ ਰਾਸ਼ਟਰਪਤੀ ਦੇ ਉੱਚ ਅਹੁਦੇ ਤੇ ਪੰਜ ਵਰ੍ਹੈ ਬਿਰਾਜਮਾਨ ਰਹੇ  ਆਲੇਖ ਹੀ ਨਹੀਂ ਕਿਤੇ ਉਸਨੇ ਨਾਰੀ ਜਾਤੀ ਲਈ ਆਵਾਜ਼ ਉਠਾਈ ਹੋਵੇ,ਚਾਰ ਸ਼ਬਦ ਵੀ ਬੋਲੇ ਹੋਣ।
ਵੈਸੇ ਵੀ ਸਾਡੇ ਦੇਸ਼ ਦਾ ਰਾਸ਼ਟਰਪਤੀ ਤੇ ਗਵਰਨਰ ਰਬੜ ਦੀ ਮੋਹਰ ਹੀ ਤੇ ਹਨ।ਹੁਣ ਵੀ ਰਾਸ਼ਟਰਪਤੀ ਮਹਿਲਾ ਹੀ ਹੈ,ਇਸ ਉੱਚ ਅਹੁਦੇ ਤੇ ਬਿਰਾਜਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਇਲਾਕੇ ਦੀ ਬਿਹਤਰੀ ਲਈ ,ਸਿਖਿਆ ਸਿਹਤ ਲਈ ਅਜਾਦਾਨਾ ਕਈ ਕੰਮ ਕੀਤੇ।ਤੇ ਹੁਣ ਤਖ਼ਤ ਦੀ ਗੁਲਾਮੀ ਦੀਆਂ ਬੇੜੀਆਂ ਜਿਸਨੂੰ ਪਰੋਟੋਕੋਲ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਹੱਥ  ਜਕੜ ਕੇ ਰੱਖੇ ਹੋਏ ਹਨ।
ਫਿਰ ਇਹ ਮਹਿਲਾ ਅਰਖਸ਼ਣ ਬਿਲ ਮਹਿਲਾਵਾਂ ਦਾ ਕੀ ਸਵਾਰੇਗਾ-ਕੁੱਝ ਵੀ ਨਹੀਂ।
ਇਹ 181 ਉਹੀ ਨਾਰੀਆਂ ਹੋਣਗੀਆਂ ਜੋ ਵਰ੍ਹਿਆਂ ਤੋਂ ਆਪਣੇ ਮਰਦਾਂ ਦੀ ਸਰਪਰਸਤੀ ਹੇਠ ਸਿਆਸਤ ਦੇ ਮਜੇ/ ਲੁਤਫ਼ ਉਠਾਉਂਦੀਆਂ ਚਲੀਆਂ ਆ ਰਹੀਆਂ ਹਨ।
ਕਿਸੇ ਪੜ੍ਹੀ ਲਿਖੀ ਤਜਰਬੇਕਾਰ ਸੁਘੜ ਸਿਆਣੀ ਸੁਹਿਰਦ,ਸੂਝਵਾਨ ਬੁਧੀੰਮਾਨ ਨੂੰ ਲਾਗਿਓਂ ਲੰਘਣ ਵੀ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤਾ ਜਾਵੇਗਾ।
ਸੰਸਦ ਤੋਂ ਬਾਹਰਲੀ ਅੋਰਤ ਦੇ ਸਾਰੇ ਮੌਲਿਕ ਅਧਿਕਾਰ  ਬਰਾਬਰ ਤੇ ਸੁਰਖਿਅਤ ਹੋਣਾ ਹੀ ਦੇਸ਼ ਦੀ ਅੱਧੀ ਆਬਾਦੀ ਦਾ ਰੁਤਬਾ ਹੈ।
ਕਰਨਾ ਕੀ ਹੈ ਇੰਨੀ ਭਰਤੀ ਕਰਕੇ ਅੋਰਤਾਂ ਨੂੰ ਕਿਹੜਾ ਮੰਤਰਾਲਾ ਮਿਲ ਜਾਣਾ ਹੈ।ਜਿਹੜੀ ਤਿੰਨ ਚਾਰ ਕੋਲ ਪਹਿਲਾਂ ਮੰਤਰਾਲੇ ਹਨ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਹੀ ਭਵਿੱਖ ਵਿੱਚ ਮਾਨਤਾ ਮਿਲਣੀ ਹੈ।ਬਾਕੀ ਇਹ ਸੱਭ ਫਰੇਬ ਹੈ ਛਲਾਵਾ ਹੈ ਚੋਣ ਸਟੰਟ ਹੈ।
ਅੰਨ੍ਹਾ ਵੰਡੇ ਰਿਉੜੀਆਂ ਮੁੜ ਮੁੜ ਆਪਣਿਆਂ ਨੂੰ-ਜੀ ਹਾਂ ਅੇੈਸਾ ਹੋ ਰਿਹਾ ਤੇ ਅੇੈਸਾ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਰਹੇਗਾ।
ਪੈਦਾਇਸ਼ੀ ਅੰਨ੍ਹਿਆਂ ਨੂੰ ਅੇੈਨਕਾਂ ਤੇ ਗੰਜਿਆਂ ਨੂੰ ਕੰਘੀਆਂ ਵੇਚਣ  ਤੇ ਤਿਰੰਗਾ ਵੇਚਣ  ਦਾ ਵਪਾਰ ਖੁੂਬ ਚਮਕ ਰਿਹਾ ਹੈ।
ਬਹੁ ਗਿਣਤੀ ਅੋਰਤਾਂ ਨੂੰ ਵੋਟ ਦੀ ਕੀਮਤ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਉਹ ਤੇ ਸ਼ੁਗਲ ਮੇਲੇ ਵਿੱਚ ਹੀ ਵੋਟ ਪਾ ਦੇਂਦੀਆ ਹਨ,ਅਲਬਤਾ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਮੁਫ਼ਤ ਬੱਸ ਸਫ਼ਰ ਦੀ ਸਹੂਲਤ ਦੇ ਕੇ ਦਰ ਬਦਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਹੈ।
ਨਾਰੀ ਨੁੰ ਸੋਸ਼ਣ , ਬਲਾਤਕਾਰ ,ਅਗਵਾ, ਖਰੀਦ ਵੇਚ,ਕੁੱਖ ਵਿੱਚ ਕਤਲ ,ਘਰੇਲੂ ਹਿੰਸਾ ਤੋਂ ਬਚਾਅ ਕੇ ਪੂਰਨ ਸੁਰੱਖਿਆ ਦਾ ਯਕੀਨ ਹੀ ਉਸ ਲਈ ਅਰਖਸ਼ਣ ਹੋਵੇਗਾ।ਰਿਜ਼ਰਵੇਸ਼ਨ ਹੋਵੇਗੀ।
********ਲਗਾ ਕਰ ਆਗ ਸ਼ਹਿਰ ਕੋ ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਨੇ ਕਹਾ
ਉਠਾ ਹੈ ਆਜ ਦਿਲ ਮੇਂ ਤਮਾਸ਼ੇ ਕਾ ਸ਼ੋਕ ਬਹੁਤ
ਝੁਕਾ ਕਰ ਸਰ ਸ਼ਾਹਪ੍ਰਸਤ ਬੋਲ ਉਠੇ
ਹਜੂਰ ਕਾ ਸ਼ੋਕ ਸਲਾਮਤ ਰਹੇ  ਸ਼ਹਿਰ ਅੋਰ ਬਹੁਤ॥***************

ਅਨਮੋਲ  ਰੱਖੜੀ - ਰਣਜੀਤ ਕੌਰ ਗੁੱਡੀ ਤਰਨ ਤਾਰਨ

ਰੱਖੜੀ.ਰਾਖੀ,ਰਕਸ਼ਾ ਬੰਧਨ,ਰਾਖੀ ਬੰਧਂਨ.ਕੁਝ ਵੀ ਕਹਿ ਲਓ,ਰੱਖੜੀ ਦਾ ਤਿਉਹਾਰ ਹੈ ਨਿਰਾ ਪਿਆਰ,ਤੇ ਅਨੁੱਠੀ ਕਸਮ ਹੈ,ਭੈਣ ਦੀ ਰੱਖਿਆ ਕਰਨ ਦੀ।ਇਹ ਮੇਲ ਮਿਲਾਪ,ਤੇ ਬੇਗਾਨਿਆਂ ਨੂੰ ਅਪਨੇ ਬਣਾਉਣ ਦਾ ਸਲੀਕਾ ਹੈ। ਬੇਸ਼ੱਕ ਅੱਜ ਇਸ ਨੂੰ ਵੀ ਪਦਾਰਥ ਵਾਦੀ ਮਾਹੌਲ ਨੇ ਆਪਣਾ ਰੰਗ ਲਾ ਦਿੱਤਾ ਹੈ,ਤੇ ਰੇਸ਼ਮ ਦੀ ਡੋਰੀ ਖ੍ਰੀਦ ਫਰੋਖਤ ਦੀ ਆਈਟਮ ਬਣ ਕੇ ਰਹਿ ਗਈ ਹੈ।ਰੱਖੜੀ ਸਕਿਆਂ ਲਈ ਨਹੀਂ ਬੇਗਾਨੇ ਵੀਰ ਆਪਣੇ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਪਰਾਂਦੇ ਨਾਲੌਂ ਲਾਇਆ ਧਾਗਾ ਜਾਂ ਦੁਪੱਟੇ ਨਾਲੋਂ ਲਾਹੀ ਲੀਰ- ਇਕ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਵੱਜ ਜਾਣ ਵਾਲੀ ਗੱਠ ਸੀ,ਤੇ ਗੱਠ ਆਖਰੀ ਦਮ ਤੱਕ ਸਲਾਮਤ ਰਹਿੰਦੀ  ਸੀ,ਇਸਦੀ ਸ਼ਰਤ ਹੁੰਦੀ ਸੀ ਔਖੀ ਵੇਲੇ ਜਦੋਂ ਸਕੇ ਦੂਰ ਹੋਣ ਤਾਂ ਗੱਠ ਬੰਨ੍ਹਣ ਵਾਲੀ ਭੈਣ ਦੀ ਮਦਦ ਕਰਨਾਂ,ਧਰਮ ਦੀ ਭੈਣ ਦੀ ਰਾਖੀ ਕਰਨਾਂ।
ਵਰ੍ਹਿਆਂ ਤੋਂ ਇੰਜ ਹੀ ਚਲਦਾ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ ਤੇ ਇਸ ਤਰਾਂ ਸਮਜਿਕ ਏਕਤਾ ਪੀਢੀ ਹੁੰਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ।ਇਕ ਹੋਰ ਵੀਰ ਬਨਾਉਣ ਤੇ ਪਿਆਰ ਦੀ ਇਹ ਕਸਮ ਮਨੋਰੰਜਕ ਰਸਮ ਵੀ ਸੀ।ਬੜਾ ਮਜ਼ਾ ਆਉਂਦਾ ਜਦੋਂ ਵੀਰ ਅੱਗੇ,ਅੱਗੇ ਤੇ ਭੈੈਣ ਰੱਖੜੀ ਲੈ ਕੇ ਪਿਛੇ ਪਿਛੈ ਸਾਰੇ ਵਿਹੜੈ ਵਿੱਚ ਦੌੜਦੇ।
ਮੈਂ ਵੀਰ ਨੂੰ ਰੱਖੜੀ ਬੰਨ੍ਹਣ ਲਗੀ,ਉਹ ਭੱਜ ਪਿਆ,ਦੋ ਰੁਪਏ ਦੀ ਰੱਖੜੀ ਤੇ ਸੌ ਰੁਪਏ ਦਿਓ ਇਹਨੂੰ ਗੰਢ ਮਾਰਨ ਦੇ ,ਮੈਂ ਘੜੀ ਰੋਜ਼ ਆਪੇ ਇਕ ਹੱਥ ਨਾਲ ਬੰਨ੍ਹਦਾ ਹਾਂ ਤੇ ਰੱਖੜੀ ਨਾਂ ਬੰਨ੍ਹੀ ਜਾਊ ਮੇਰੇ ਤੋਂ,ਸੌ ਰੁਪਏ ਕਿਉਂ ਗਵਾਉਣੇ?ਉਹ ਖੋਹ ਕੇ ਰੱਖੜੀ ਅੋਹ ਗਿਆ ਤੇ ਆਪੇ ਬੰਨ੍ਹਣ ਲਗਾ ਅਸੀਂ ਹਸੀ ਜਾਈਏ,
ਉਹ ਨਾਲ ਨਾਲ ਬੋਲੀ ਜਾਵੇ,ਬਿਜ਼ਨੇਸ ਵਧੀਆ,ਦੋ ਰੁਪਏ ਲਾਓ,ਸੌ ਰੁਪਏ ਪਾਓ..ਦੋ ਰੁਪਏ ਲਾਓ,ਸੌ ਰੁਪਏ ਪਾਓ ਤੇ ਉਸ ਨੇ ਉਹੋ ਰੱਖੜੀ ਮੇਰੀ ਕਲਾਈ ਤੇ ਬੰਂ੍ਹਨ ਦਿੱਤੀ ਤੇ ਖਹਿੜੈ ਪੈ ਗਿਆ,ਆਹ ਚੁੱਕ ਦੋ ਰੁਪਏ,ਤੇ ਕੱਢ ਸੌ ਰੁਪਏ।ਅੱਧਾ,ਪੌਣਾ ਘੰਟਾ,ਹਾਸਾ ਠੱਠਾ ਚਲਦਾ,ਪਿਆਰ ਦਾ ਉੱਤਸਵ ਵੀ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਤੇ ਘਰ ਵਿੱਚ ਰੌਣਕ ਵੀ ਛਣਕਣ ਲਗਦੀ।
ਪਿਛਲੀ ਰੱਖੜੀ ਤੇ ਸਕੂਲ਼ ਵਿੱਚ ਸੋਫੀਆ ਦੇ ਨਾਲ ਬੈਠੇ ਨਿਤਨ ਦੀ ਰੱਖੜੀ ਦੀ ਗੰਢ ਖੁਲ੍ਹ ਗਈ ,ਉਹ ਬੰਨ੍ਹਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਨ ਲਗਾ,ਪਰ ਅਸਫਲ-,ਸੋਫੀਆ ਨੇ ਰੱਖੜੀ ਦੀ ਗੱਠ ਬੰਨ੍ਹ ਦਿੱਤੀ,ਦੋਨਾਂ ਨੂੰ ਇਹ ਇਕ ਮਦਦ ਹੀ ਲਗੀ ਤੇ ਸ਼ਿਸ਼ਟਾਚਾਰ ਵੀ।ਨਿਤਨ ਨੇ ਘਰ ਜਾ ਕੇ ਆਪਣੀ ਮੰਮੀ ਨੂੰ ਇਸ ਬਾਰੇ ਦੱਸਿਆ,ਅਗਲੇ ੇਦਿਨ ਉਹਦੀ ਮੰਮੀ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਸੌ ਦਾ ਨੋਟ ਦੇ ਕੇ ਤਾਕੀਦ ਕੀਤੀ ਕਿ ਸੋਫੀਆ ਤੇਰੀ ਨਵੀਂ ਭੈਣ ਹੈ,ਉਸ ਨੇ ਤੈਨੂੰ ਰੱਖੜੀ ਬੰਨ੍ਹੀ ਹੈ ਇਹ ਸ਼ਗਨ ਦੇ ਰੁਪਏ ਉਸ ਨੂੰ ਜਾਂਦਿਆ ਹੀ ਯਾਦ ਨਾਲ ਦੇ ਦੇਣਾ।
( ਸਕੂਲ ਵਿਚ) ਨਿਤਨ -ਸੋਫੀਆ',ਮੰਮਾ ਨੇ ਤੈਨੂੰ ਸੌ ਰੁਪਏ ਰੱਖੜੀ ਬੰਨ੍ਹਣ ਦੇ ਭਿਜਵਾਏੈ,ਅਹਿਲੈ ਸੰਭਾਲ ਲੈ।
ਸੋਫੀਆ-( ਹੈਰਾਨ ਹੋ ਕੇ)ਨਹੀਂ ਨਹੀਂ ਪੈਸੇ ਥੋੜੋ ਲੈਣੇ।
ਨਿਤਨ ਨੇ ਆਪਣੀ ਮੰਮੀ ਦੀ ਹਦਾਇਤ ਤੇ ਫੁੱਲ ਚੜ੍ਹਾਏ ਤੇ ਨੋਟ ਦੇ ਕੇ ਰਿਹਾ।ਸੋਫੀਆ ਨੇ ਘਰ ਆ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਸਾਰੀ ਗਲ ਦੱਸੀ ਤੇ ਨੋਟ ਫੜਾ ਦਿੱਤਾ,ਮੈਂ ਨੋਟ ਨਾਲ ਇਕ ਚਿੱਟ ਲਗਾਈ ਤੇ ਧੰਂਨਵਾਦ ਸਾਹਿਤ ਇਹ ਲਿਖਿਆ ਕਿ" ਰੱਖੜੀ ਅਨ ਮੁੱਲ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਇਸਦੀ ਕੀਮਤ ਰੁਪਈਆਂ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ",ਤੇ ਭਿਜਵਾ ਦਿੱਤੀ।
ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਨਿਤਨ ਦੀ ਮੰਮੀ ਨੇ ਲਿਖ ਕੇ ਭੇਜਿਆ ਇਹ ਸ਼ਗਨ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਤੇ ਸ਼ਗਨ ਵਾਪਸ ਕਰਨਾਂ ਕੁਰੀਤੀ ਹੈ।ਨੋਟ ਫਿਰ ਨਿਤਨ ਨੇ ਲੰਚ ਬਾਕਸ ਵਿੱਚ ਪਾ ਦਿੱਤਾ,ਮੈਂ ਸੋਫੀਆ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਬੇਟੇ ਨੂੰ ਕਹੋ ਠੀਕ ਹੈ ਪੰਜ ਰੁਪਏ ਰੱਖ ਲਓ ਤੇ ਬਾਕੀ ਵਾਪਸ ਕਰ ਦਿਓ,ਨਿਤਨ ਦੀ ਮੰਮੀ ਦੱਸ ਰੁਪਏ ਰੱਖਣ ਤੇ ਸਹਿਮਤ ਹੋ ਗਈ।ਉਸ ਦੀ ਸਗਨ,ਅਪ-ਸ਼ਗਨ ਦੀ ਅਪੀਲ ਸਾਹਮਣੇ ਮੇਰੀ ਕੋਈ ਤਰਕਸ਼ੀਲ ਦਲੀਲ ਕੰਮ ਨਾ ਆਈ।ਆਏ ਸਾਲ ਸੋਫੀਆ ਨਿਤਨ ਨੂੰ ਰੱਖੜੀ ਲਾਉਂਦੀ ਹੈ ਪਰ ਉਹ ਪਹਿਲੇ ਸਾਲ ਵਾਲੇ ਦੱਸ ਰੁਪਏ ਹੀ ਰਕਸ਼ਾ ਬੰਧਂਨ ਜਾਣ ਕੇ ਹਰ ਸਾਲ ਤਾਜ਼ਾ ਕਰ ਲਈਦੇ ਹਨ।ਨਿਤਨ ਦੇ ਡੈਡੀ ਵਿਦੇਸ਼ ਗਏ ਤੇ ਸੋਫੀਆ ਲਈ ਖੁਬਸੂਰਤ ਗੁਟ ਘੜੀ ਲੈ ਆਏ ਤੇ ਬੜੈ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਭੇਂਟ ਕਰ ਕੇ ਬੋਲੇ ਇਹ ਭੈਣ ਦੀ ਰੱਖੜੀ ਹੈ।ਉਹ ਦੱਸ ਰੁਪਏ ਬੁਗਨੀ ਵਿੱਚ ਤੇ ਘੜੀ ਮਿੱਠੀ
ਯਾਦ ਨਿਸ਼ਾਨੀ ਬਣ ਕੇ ਵੀਰ ਭੈਣ ਦਾ ਪਿਆਰ ਸਮੇਟੇ ਮਹਿਫੂਜ਼ ਹਨ।
ਯਾਦਾਂ ਦੀ ਪਟਾਰੀ ਵਿੱਚ ਪਲ ਰਹੇ ਕਾਲਜ ਦੇ ਉਹ ਦਿਨਾਂ ਵਿੱਚ ਇਕ ਰੱਖੜੀ ਦਾ ਦਿਨ ਵੀ ਸ਼ਾਮਲ ਹੈ-
ਸ਼ਾਡੇ ਕਾਲਜ ਦੀ ਗਰਾਉਂਡ ਵਿੱਚ ਫੋਜੀ ਕੈਂਪ ਲਗਿਆ ਸੀ,ਰੱਖੜੀ ਵਾਲੇ ਦਿਨ ਦੋ ਘੰਟੇ ਦੀ ਸਰਕਾਰੀ ਛੂੱਟੀ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਕਲਾਸ ਲੇਟ ਲਗੀ ,ਨਿਮ੍ਹਾ ਨਿਮ੍ਹਾ ਮੀਂ੍ਹਹ ਪੈ ਰਿਹਾ ਸੀ,ਸੁਹਾਵਨੇ ਮੌਸਮ ਵਿੱਚ ਹਰ ਕਿਸੇ ਦਾ ਦਿਲ ਮਸਤੀ ਕਰਨ ਨੂੰ ਮਚਲ ਰਹਾ ਸੀ,ਪ੍ਰੋ.ਮੈਡਮ ਨੇ ਅੇੈਂਟਰ ਕੀਤਾ,ਹਾਜਰੀ ਲਈ,ਤੇ ਸਾਰੇ ਮੁੰਡੇ ਕੁੜੀਆਂ ਪਰੌਕਸੀ
ਦਿੱਤੀ।,ਜਦ ਲੇਕਚਰ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਣ ਲਗਾ,ਮੁੰਡੇੇ ਬੈਂਚ ਵਜਾਉਣ ਲਗੇ,ਇਕ ਨੇ ਇਕ ਦੇ ਕੰਨ ਵਿੱਚ ਕਿਹਾ ਅੱਜ ਫਾਈਨ ਡੇ ਮਨਾਉਣਾ ਹੈ,ਅੱਜ ਬੋਰ ਪੜ੍ਹਾਈ ਨੀ੍ਹ ਕਰਨੀ,ਕੁੜੀਆਂ ਵੀ ਮਚਲ ਉਠੀਆਂ।ਖਿੜਕੀ ਚੋਂ ਬਾਹਰ ਪਰੇਡ ਕਰਦੇ ਫੌਜੀਆਂ ਨੂੰ ਵੇਖ ਇਕ ਕੁੜੀ ਗਾਉਣ ਲਗੀ ਤੇ ਸਾਰੀਆ ਨੇ ਹੇਕ ਰਲਾ ਲਈ.....
" ਭੈਣ ਕੋਲੋਂ ਵੀਰ ਵੇ ਬਨ੍ਹਾ ਲੈ ਰੱਖੜੀ,ਸੋਹਣੇ ਜਿਹੇ ਗੁੱਟ ਤੇ ਸਜਾ ਲੈ ਰੱਖੜੀ "
ਇਹਦੇ ਵਿੱਚ ਗੁੰਦਿਆ ਪਿਆਰ ਭੈਣ ਦਾ,ਇਹਦੇ ਵਿੱਚ,ਚਾਅ ਤੇ ਮਲ੍ਹਾਰ ਭੈਣ ਦਾ "
ਮੈਡਮ ਫੋਜੀ ਵੀਰ ਰੱਖੜੀ ਤੋਂ ਸੱਖਣੇ ਹਨ-'ਭਰੇ ਮਨ ਨਾਲ ਰੋਜ਼ੀ ਨੇ ਕਿਹਾ"-
ਕਿਉਂ ਸੱਖਣੇ ਹਨ?ਆਪਾਂ ਹਾਂ ਨਾ ਚਲੋ ਆਪਾਂ ਫੋਜੀ ਵੀਰਾਂ ਨੂੰ ਰੱਖੜੀ ਲਾ ਕੇ ਆਈਏ,ਨੀਤੂ ਬੋਲੀ..
ਮੈਡਮ ਅਨੁਸ਼ਾਸਨ ਭੰਗ ਹੋਣ ਤੇ ਪ੍ਰਿਸੀਪਲ ਤੋਂ ਡਰ ਗਈ,ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ ਪ੍ਰਿਸੀਪਲ ਸਾਹਿਬ ਤੋਂ ਪੁਛ ਲਓ
ਵਾਈਸ ਪ੍ਰਿੰਸੀਪਲ ਤੇ ਕਮਾਂਡੈਂਟ ਕੋਲੋਂ ਲੰਘ ਰਹੇ ਸੀ,ਉਹ ਕਲਾਸ ਦੇ ਰੌਲੇ ਦਾ ਲੁਤਫ਼ ਉਠਾਉਣ ਲਗੇ,ਸ਼ਾਇਦ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਵੇਲਾ ਯਾਦ ਆ ਗਿਆ ਸੀ,ਉਹ ਅੰਦਰ ਆ ਗਏ,ਕੁੜੀਆਂ ਆਪਣਾ ਚਾਅ ਉਹਨਾਂ ਅੱਗੇ ਰੱਖਿਆ,ਉਹ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ ਹੋਏ, ਆਪਣੀ ਕਲਾਈ ਅੱਗੇ ਕੀਤੀ,ਇਕ ਕੁੜੀ ਤੋਂ ਧਾਗਾ ਲੈ ਮੈਡਮ ਨੇ ਫੋਜੀ ਕਮਾਡੈਂਟ ਨੂੰ ਰੱਖੜੀ ਬਨ੍ਹਣ ਦੀ ਰੀਤ ਕਰ ਕੇ ਸ਼ੂਰੂਆਤ ਕਰ ਦਿੱਤੀ,ਫਿਰ ਉਹ ਕੈਂਪ ਵਿੱਚ ਗਏ ਤੇ ਸਾਰੇ ਫੋਜੀ ਵੀਰਾਂ ਨੂੰ ਭੇੈਣਾਂ ਦੇ ਸਵਾਗਤ ਲਈ ਤਿਆਰ ਖੜੇ ਕੀਤਾ,ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਰੱਖੜੀਆਂ ਨਹੀਂ ਸਨ,ਸੀਨੀਅਰ ਕੁੜੀਆਂ ਨੂੇ ਸਾਡੇ ਵੱਲ ਵੇਖਿਆ ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਹਰਾਰਤ ਹੋਈ ਤੇ ਉਹ ਵੀ ਆ ਰਲੀਆਂ ਸਾਡੇ ਸਹਿਪਾਠੀ ਦੌੜ ਕੇ ਬਜਾਰੋਂ ਧਾਗੇ ਲੈ ਆਏ,ਅਸੀਂ ਫੋਜੀ ਵੀਰਾਂ ਨੂੰ ਰੱਖੜੀਆਂ ਲਾਈਆਂ ਤਾਂ ਉਹਨਾ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਨਮ ਹੋ ਗਈਆਂ-
ਇਕ  ਫੋਜੀ ਵੀਰ ਨੇ ਪਿਆਰ ਦੇ ਕੇ ਆਖਿਆ,"ਭੇੈਣਾਂ ਤੇਰੇ ਵੀਰ ਕੋਲ ਇਸ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਕੁਝ ਨਹੀਂ,"ਤੇ ਸਾਰੇ ਅੱਖਾਂ ਪੂੰਝਣ ਲਗੇ,"ਸਾਡੇ ਫੋਜੀ ਵੀਰ ਸਦਾ ਭੈੇਣਾਂ ਦੀ ਲੱਜ ਪਾਲਦੇ ਆਏ ਨੇ ਇਹ ਸੱਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਤੋਹਫਾ ਹੈ,ਕਿ ਕੋਈ ਸਾਡੀ ਵਾ ਵੱਲ ਨਹੀਂ ਵੇਖ ਸਕਦਾ"- ਕਹਿ ਕੇ-ਰੋਜ਼ੀ ਨੇ ਮਾਹੌਲ ਤਾਜ਼ਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ।
ਕੁਝ ਦੇਰ ਬਾਦ ਪਤਾ ਲਗਾ ਕਿ ਉਸ ਦਿਨ ਫੋਜੀ ਖੂੁਨ ਦਾਨ ਕੈਂਪ ਵੀ ਲਗਣਾ ਹੈ,ਸਾਰੇ ਕੁੜੀਆਂ ਮੁੰਡੇ ਉਛਲਣ ਲਗੇ ਕਿ ਸੱਭ ਖੂੁਨ ਦਾਨ ਕਰਨਗੇ।ਵਾਈਸ ਪ੍ਰਿੰਸੀਪਲ ਤੇ ਮੈਡਮ ਝੈਂਪ ਗਏ ਕਿ -ਨਹੀਂ ਇਹ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦਾ,
"ਅਸੀ ਰਿਸਕ ਨਹੀਂ ਲੈ ਸਕਦੇ,ਜਿਹਨੇ ਜਾਣਾ ਆਪਣੇ ਘਰੋਂ ਜਾਓ-ਮੈਡਮ ਨੇ ਅੇੈਲਾਨ ਕੀਤਾ''।ਗਲ ਪ੍ਰਿੰਸੀਪਲ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚੀ,ਉਸ ਨੇ ਇਜ਼ਾਜ਼ਤ ਦੇ ਦਿੱਤੀ,ਤੇ ਕਿਹਾ ਕਲ ਦੇ ਅਖਬਾਰ ਵਿੱਚ ਵੀ ਲਵਾ ਦੇਣਾ।

ਮੈਡਮ-ਕੁੜੀਆਂ ਚੋਂ ਕਿਹਨੇ ਕਿਹਨੇ ਜਾਣਾ "?
ਵੀਣਾ ਨੇ ਮੇਰਾ ਹੱਥ ਫੜ ਕੇ ਖੜੇ ਹੱਥਾਂ ਵਿੱਚ ਉੱਚਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ
ਇਹਨੂੰ ਆਪ ਨੂੰ ਖੁੂਨ ਚੜ੍ਹਾਉਣਾ ਪੈ ਜਾਣਾ..ਮੇਰੇ ਤੇ ਸਾਰੇ ਹੱਸ ਪਏ।ਪਰ ਮੈਂ  ਖੁੂਨ ਦਾਨ ਲਈ ਬਜਿੱਦ ਹੋ ਗਈ।
ਕੈਂਪ ਸਾਡੇ ਕਾਲਜ ਤੋਂ ਚਾਰ ਕਿਲੋਮੀਟਰ ਦੀ ਦੂਰੀ ਤੇ ਸੀ,ਜਾਣ ਦਾ ਕੋਈ ਪ੍ਰਬੰਧ ਨਹੀਂ ਸੀ ਤੇ ਵਾਪਸ ਘਰਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਜਾਣਾ ਸੀ।ਮੈਡਮ ਨੇ ਪ੍ਰਬੰਧ ਕਰ ਸਕਣ ਵਿੱਚ ਅਸਮਰਥਾ ਜਤਾਈ।ਨੀਨਾ ਦੇ ਪਿਤਾ ਫੋਜੀ ਰਿਟਾਇਰ ਸਨ,ਉਹ ਭੱਜ ਕੇ ਕਮਾਂਡੈਂਟ ਕੋਲ ਗਈ,ਉਹਦੀ ਗਲ ਸੁਣ ਕੇ ਕਮਾਂਡੈਂਟ ਨੇ ਖੂਨਦਾਨੀਆਂ ਦੇ ਜਾਣ ਲਈ ਫੋਜੀ ਟਰੱਕ ਦੇ ਦਿੱਤਾ,ਅਸੀਂ ਵਿੱਚ ਬੈਂਚ ਲਾ ਲਏ,ਤੇ ਮੁੰਡੇ ਖੜੇ ਹੀ ਠੀਕ ਸਨ,ਦੋ ਚਾਰ ਇਧਰ ਉਧਰ ਲਟਕ ਗਏ।
ਅੱਛਾ ਖਾਸਾ ਕਾਫ਼ਲਾ ਬਣ ਗਿਆ,ਨੱਚਦੇ ਟੱਪਦੇ,ਗਾਉਂਦੇ ਅਸੀਂ ਪੰਜ ਮਿੰਟ ਵਿੱਚ ਕੈਂਪ ਵਿੱਚ ਪਹੁੰਚ ਗਏ।
ਮੈਡਮ ਨੇ ਮੁੰਡਿਆਂ ਨੂੰ ਸਾਡੀ ਵਾਪਸ ਕਾਲਜ ਪੁਚਾਉਣ ਦੀ ਜਿੰਮੇਵਾਰੀ ਲਾ ੍ਰ ਦਿੱਤੀ,ਮੈਡਮ ਨੇ ਕਿਹਾ ਅੱਜ
ਤੁਹਾਡੀ ਰੱਖੜੀ ਦਾ ਇਮਤਿਹਾਨ ਹੈ,ਭੁਲਣਾ ਨਹੀਂ ਕਿ ਪਾਸ ਹੋਣਾ ਹੈ---
ਖੂੁਨ ਦੇਣ ਦੀ ਮੇਰੀ ਵਾਰੀ ਆਈ,ਚੈੱਕ ਕੀਤਾ ਤਾਂ ਉਹੀ ਗਲ ਹੋਈ,ਡਾਕਟਰ ਨੇ ਨਾਹ ਕਰ ਦਿੱਤੀ,ਮਸਾਂ ਪੂਰਾ ਹੈ,ਦਾਨ ਲਈ ਵਾਧੂ ਨਹੀਂ ਨਿਕਲ ਸਕਦਾ।ਮੈਂ ਨਿਰਾਸ਼ ਬਾਹਰ ਆ ਗਈ।
ਡਾਕਟਰ ਨੂੰ ਵੀਣਾ ਦੀ ਨਾੜੀ ਨਾਂ ਲੱਭੀ,ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਬਹੁਤ ਮੋਟੀ ਸੀ ਤੇ ਫੈੇਟ ਕਾਰਨ ਨੀਡਲ ਵੇਨ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਸੀ ਜਾ ਰਹੀ ਜਾਂ ਕੀ ਕਾਰਨ ਸੀ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਪਰ ਵੀਣਾ ਇਕ ਬੂੰਦ ਵੀ ਖੁਨ ਦਾਨ ਨਾ ਦੇ ਸਕੀ-ਉਹ ਵੀ ਨਿਰਾਸ਼ ਬਾਹਰ ਆ ਗਈ।ਫੋਜੀ ਵੀਰ ਸਾਡੇ ਖੂੁਨ ਦੇ ਵੀਰ ਨਾਂ ਬਣ ਸਕੇ,ਬੱਸ ਕੱਚੇ ਧਾਗੇ ਦੇ ਵੀਰ ਰਹਿ ਗਏ।
ਅਤੇ ਇੰਝ ਉਹ ਅਨੁੱਠੀ ਰੱਖੜੀ ਭੈੇਣਾਂ ਵਲੋਂ ਫੋਜੀ ਵੀਰਾਂ ਦੀ ਸਲਾਮਤੀ ਲਈ ਦੁਆ ਸੀ। ਉਹ ਦਿਨ ਦੁਬਾਰਾ ਕਦੇ ਨਾਂ ਆਇਆ,ਕੂੰਜਾਂ ਦੀ ਡਾਰ ਵਾਂਗ ਆਪਣੀ ਛਾਪ ਛੱਡ ਕਿਤੇ ਅਤੀਤ ਵਿੱਚ ਛਪਨ ਹੋ ਗਿਆ।
ਭੈੇਣਾਂ ਨੂੰ ਰੱਖੜੀ ਦਾ ਚਾਅ ਤਾਂ ਅੱਜ ਵੀ ਓਨਾ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ,ਪਰ ਪਿਆਰ ਵਪਾਰ ਬਣ ਗਿਆ ਹੈ।ਇਧਰ ਭੇੈਣ ਸਕੀਮ ਲਾਉਂਦੀ ਹੈ ਰੱਖੜੀ ਤੇ ਵੀਰ ਕੋਲੋਂ ਆਹ ਲੈਣਾ,ਆਹ ਬਣਾਉਣਾ,ਯੇ ਵੋ,ਕਈ ਕੁਝ ਤੇ ਉਧਰ ਵੀਰ ਦਾ ਸਾਹ ਸੁਕਿਆ ਹੁੰਦਾ ਰੱਖੜੀ ਆ ਰਹੀ ਹੈ, ਬਜਟ ਹਿਲ ਜਾਣਾ,ਕੱਚੇ ਧਾਗੇ ਦੀ ਇਹ ਤੰਦ ਪੱਕੀ ਰੱਸੀ ਲਗਣ ਲਗ ਪਈ ਹੈ,ਰੱਖੜ ਪੁੰਨਿਆ ਵੱਡਭਾਗੀ ਤੋਂ ਰੱਫੜ ਪੁੰਨਿਆ ਨਜ਼ਰ ਆਉਣ ਲਗੀ ਹੈ।ਮੇਰੇ ਵਿਚਾਰ ਵਿੱਚ ਰੱਖੜੀ ਦਾ ਰੂਪ ਬਦਲ ਦੇਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ,ਜਿਸ ਤਰਾਂ ਇਸਤ੍ਰੀ ਜਾਤੀ ਦੀ ਬੇਕਦਰੀ ਹੋ ਰਹੀ ਹੈ,ਉਸ ਵਾਸਤੇ ਇਕ ਮੁਹੱਲੇ ਜਾਂ ਇਕ ਕਾਲੌਨੀ ਵਿੱਚ ਕੁੜੀਆਂ ਸਾਰੇ ਲੜਕਿਆਂ ਨੂੰ ਰੱਖੜੀ ਲਾ ਦੇਣ,ਤੇ ਅੋੌਰਤਾਂ,ਪਤੀ ਨੂੰ ਛੱਡ ਸਾਰੇ ਮਰਦਾਂ ਨੂੰ ਰੱਖੜੀ ਬਨ੍ਹ ਦੇਣ,ਤੇ ਇਸ ਦੇ ਬਦਲੇ ਰੁਪਏ ਜਾਂ ਤੋਹਫੈ ਨਾਂ ਲੈਣ,ਅਜਿਹਾ ਕਰਨ ਨਾਲ ਦੋਹਾਂ ਧਿਰਾਂ ਵਿੱਚ ਇਕ ਦੁਜੇ ਪ੍ਰਤੀ ਖੋ ਗਈ ਕਦਰ ਮੁੜ ਆਵੇਗੀ,ਰੱਖੜੀ ਦਾ ਖਿਆਲ ਆਉਦੇ ਹੀ ਮਰਦ ਦੇ ਅੰਦਰੋ  ਵਿਸ਼ਾਵਕਾਰ ਉਡ ਜਾਏਗਾ,ਚੋਰੀ ਵਿਆਹ ਨਹੀਂ ਹੋਣਗੇ,ਹੋ ਚੁਕੇ ਵਿਆਹ ਟੁਟਣ ਤੋਂ ਪ੍ਰਹੇਜ਼ ਕਰਨਗੇ।
ਰੱਖੜੀ ਨਾਟਕ ਨਾ ਹੋ ਕੇ ਸੱਚਮੁੱਚ ਦੀ ਰੱਖ ਬਣ ਜਾਏਗੀ,ਤੇ ਰਾਜੇ ਹਮਾਯੂੰ ਵਾਂਗ ਹਰ ਵੀਰ ਆਪਨੀ ਧਰਮ ਦੀ ਭੈਣ ਦੀ ਲੋੜ ਵੇਲੇ ਰਾਖੀ ਕਰੇਗਾ।ਰੱਖੜੀ ਜੋ ਪਦਾਰਥ ਬਣ ਗਈ ਹੈ,ਅਨਮੁੱਲ ਹੋ ਨਿਬੜੈਗੀ।
ਰੱਖੜੀ ਸਾਲ ਵਿੱਚ ਇਕ ਦਿਨ ਨਹੀਂ -ਗਾਹੇ ਬ ਗਾਹੇ ਰੋਜ਼ ਮਨਾਉਣ ਦੀ ਲੋੜ ਜਾਪਣ ਲਗੀ ਹੈ।
ਆਇਆ ਰੱਖੜੀ ਦਾ ਵੇਲਾ ਮੈਨੂੰ ਚਾਅ ਜਿਵੇਂ ਮੇਲਾ
ਜਿਵੇਂ ਚੂਰੀ ਦੇ ਛੰਨੇ ਨਾਲ  ਖੀਰ ਅੜੀਓ
ਮੈਨੂੰ ਲੱਖਾਂ ਵਿਚੋਂ ਇਕ ਮੇਰਾ ਵੀਰ ਅੜੀਓ
ਮੈਨੂੰ ਲੱਖਾਂ ਵਿਚੋਂ ਇਕ ਮੇਰਾ ਵੀਰ ਅੜੀਓ॥
        
ਰਣਜੀਤ ਕੌਰ ਗੁੱਡੀ ਤਰਨ ਤਾਰਨ   

ਪੀੜ੍ਹੀ ਪਾੜ੍ਹਾ - ਰਣਜੀਤ ਕੋਰ ਗੁੱਡੀ  ਤਰਨ ਤਾਰਨ

ਪੀੜ੍ਹੀ ਪਾੜੈ ਨੂੰ ਸਾਡਾ ਜਮਾਨਾ ,ਅੱਜ ਦਾ ਜਮਾਨਾ,ਬਾਪ ਦਾਦੇ ਦਾ ਜਮਾਨਾ,ਨਿਆਣਿਆ ਦਾ ਜਮਾਨਾ,ਉਹ ਵੇਲਾ,ਇਹ ਵੇਲਾ ਤੇ ਬਹੁਤੇ ਸੋਹਣੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਵਿੱਚ ਜੇਨਰੇਸ਼ਨ ਗੈਪ ਵੀ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ।ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਇਹ ਪਾੜਾ
ਮਾਪਿਆਂ ਦੇ ਜਵਾਨੀ ਵੇਲੇ ਤੇ ਅੋੌਲਾਦ ਦੇ ਜਵਾਨੀ ਵੇਲੇ ਦਾ ਹੈ।ਆਕਾਸ਼ ਤੇ ਪਾਤਾਲ ਵਿੱਚ ਵਕਤ ਪਵਕਤਨ
ਆਉਂਦੀਆਂ ਤਬਦੀਲੀਆਂ ਨਾਲ ਵਾਤਾਵਰਣ ਬਦਲਦਾ ਹੈ ਤੇ ਵਿਗਿਆਨਕ ਵਿਕਾਸ ਮੁਤਾਬਕ ਸੁਭਾਅ ਬਦਲਦੇ
ਹਨ।ਵਾਤਾਨੁਕੂਲ ਵਿਗਿਆਨਕ ਤਬਦੀਲੀ ਹੀ ਪੀੜ੍ਹੀ ਪਾੜਾ ਹੈ।ਸੰਸਕਾਰ,ਸੰਸਕ੍ਰਿਤੀ ਉਹੋ ਹੀ ਹੈ ਬੇਸ਼ੱਕ,ਪਰ
ਵਿਚਰਨ ਦੇ ਤੌਰ ਤਰੀਕੇ ਬਦਲ ਗਏ ਹਨ।ਵਿਆਹ ਦਾ ਦਸਤੂਰ ਵੀ ਸਦਾ ਤੋ ਉਵੇਂ ਹੀ ਹੈ ਤੇ ਅੋੌਲਾਦ ਦਾ ਜਨਮ ਵੀ ਯੁੱਗਾਂ ਤੋਂ ਉਸ ਤਰਾਂ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।ਗਲ ਅੜੀ ਹੈ ਇਥੇ ਆ ਕੇ ਦੂਜੀ ਪੀੜੀ ਪਹਿਲੀ ਪੀੜੀ ਦੇ ਕਾਬੂ
ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਹੈ,ਉਸ ਦਾ ਕਾਰਨ ਕੇਵਲ ਤੇ ਕੇਵਲ ਵਿਗਿਆਨਕ ਤਰੱਕੀ ਹੈ,ਜਾਗਰੂਕਤਾ ਸਮੇਂ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਚਲ
ਰਹੀ ਹੈ,ਤੇ ਮਾਪਿਆਂ ਨੂੰ ਸਮੇਂ ਨਾਲ ਸਮਝੌਤਾ ਕਰਨਾ ਮੁਨਾਸਬ ਨਹੀਂ ਲਗਦਾ।ਜਿਥੇ ਮਾਪੇ ਸਮੇਂ ਮੁਤਾਬਕ ਢਲ ਗਏ ਹਨ,ਉਥੇ ਪਾੜਾ ਬਹੁਤਾ ਨਹੀਂ ਪਿਆ ਤੇ ਬੱਚੇ ਆਪਣੀ ਮਰਜੀ ਅਨੁਸਾਰ ਮੰਜਿਲ ਵੀ ਪਾ ਗਏ ਹਨ।
ਪੀੜੀ ਪਾੜੈ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤੀ ਤਬਦੀਲੀ ਇਸਤ੍ਰੀ ਵਰਗ ਵਿੱਚ ਆਈ ਹੈ।ਇਸ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਅਤਕਥਨੀ ਨਹੀਂ ਹੈ ਕਿ ਅੱਜ ਧੀ ਮਾ ਨਾਲੋਂ ਕਿਤੇ ਵੱਧ  ਆਜਾਦ ਤੇ ਆਬਾਦ ਹੈ।ਕਾਫੀ ਹੱਦ ਤਕ ਮਰਦ ਤੇ ਅੱਜ ਦੀ ਨਾਰੀ ਦੀ
ਨਿਰਭਰਤਾ ਘੱਟ ਗਈ ਹੈ।
ਮਾਂ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ,"ਸਾਡੇ ਵੇਲੇ ਤਾਂ ਮੰਨਦੇ ਸੀ,ਮਨ ਭਾਂਦਾ ਖਾਈਏ,ਜਨ ਭਾਂਦਾ ਹੰਢਾਈਏ"।
ਅੱਜ ਦੀ ਧੀ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ-ਮਨ ਭਾਂਦਾ ਖਾਈਏ,ਮਨ ਭਾਂਦਾ ਹੰਢਾਈਏ।
ਅੱਜ ਦੀ ਪੀੜ੍ਹੀ ਨੂੰ ਪਹਿਲੀ ਪੀੜ੍ਹੀ ਦਾ ਜਾਇਦਾਦ ਤੇ ਪੈਸਾ ਤਾਂ ਪੁਰਾਣਾ ਕਬੂਲ ਹੈ ਪਰ ਰਿਵਾਜ ਪੁਰਾਣੇ ਨਾਂ
ਮਨਜੂਰ ਹਨ,ਵਿਰਾਸਤ ਵਿੱਚ ਮਿਲੇ ਪੈਸੇ ਤੇ ਜਾਇਦਾਦ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਨਵੀਂ ਪੀੜੀ ਨਵੇਂ ਢੰਗ ਨਾਲ ਨਵੀਂ ਸੂਝ
ਨਾਲ ਕਰਨਾ ਚਾਹੂੰਦੀ ਹੈ,ਇਹ ਵਰਤਾਰਾ ਜੇ ਲਾਭਦਾਇਕ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਨਿਭਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ ਨਹੀਂ ਤੇ ਇਹ ਪਾੜਾ
ਪੈ ਜਾਦਾ ਹੈ।ਅੱਜ ਦੀ ਪੀੜ੍ਹੀ ਵਿਰਾਸਤ ਨੂੰ ਪੁਰਾਣਾ ਫੈਸ਼ਨ ਜਾਂ ਨਵੀਂ ਭਾਸ਼ਾ ਵਿੱਚ ਓਲਡ ਫੈਸ਼ਨ,ਐਂਨਟੀਕ ਕਹਿ ਕੇ ਨਿਕਾਰਦੀ ਹੈ,ਸਭਿਅਤਾ ਤੇ ਸਭਿਆਚਾਰ ਵੀ ਇਸੀ ਵਿਚਾਰਧਾਰਾ ਦਾ ਸ਼ਿਕਾਰ ਹੋ ਗਏ ਹਨ।
ਪੁਰਾਤਤਵ ਨੂੰ ਕਿਤੇ ਕਿਤੇ ਸਜਾਵਟੀ ਪੀਸ ਦੇ ਤੌਰ ਤੇ ਜਰੂਰ ਸੰਭਾਲਿਆ ਗਿਆ ਹੈ,ਪਰ ਉਸਨੂੰ   ਅਪਨਾਇਆ ਨਹੀਂ ਗਿਆ।ਸਕੂਲ ਵਿਚੋਂ ਨਿਕਲ ਕੇ ਕਾਲਜ ਪੈਰ ਧਰਦੇ ਹੀ ਯੁਵਕ ਇਕ ਸ਼ਬਦ ਜੋ ਸੱਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਸਿਖਦੇ ਹਨ,ਉਹ ਹੈ,"ਜਨਰੇਸ਼ਨ ਗੈਪ",ਉਹ ਇਸ ਸ਼ਬਦ ਨੂੰ ਤਕੀਆ ਕਲਾਮ ਹੀ ਬਣਾ ਲੈਂਦੇ ਹਨ।ਮਾਂ ਬਾਪ ਜਦ ਵੀ ਉਹਨਾ ਦੇ ਭਲੇ ਲਈ ਨਸੀਹਤ ਕਰਨਾਂ ਚਾਹੇ,ਯੁਵਕਾ ਦਾ ਘੜਿਆ ਜਵਾਬ ਪੇਸ਼ ਹੁੰਦਾ ਹੈ,'ਮੰਮ,ਡੈਡ,ਤੁਹਾਨੂੰ ਕੀ ਪਤਾ ਜਮਾਨਾ ਕਿਥੇ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ ਹੈ,ਤੁਹਾਡੇ ਤੇ ਸਾਡੇ ਵਕਤ ਵਿੱਚ ਕਿੰਨਾ ਗੈਪ ਹੈ'।ਇਹ ਜਨਰੇਸ਼ਨ ਗੈਪ ਹੈ।ਮਸਲਨ ਇਹ ਨਵੀਂ ਪੀੜ੍ਹੀ ਹੈ ਤੇ ਇਹ ਜੋ ਮਤਭੇਦ ਹਨ ਇਹ ਪੀੜ੍ਹੀ ਪਾੜ੍ਹਾ ਹੈ।
ਨਵੀਂ ਪੀੜ੍ਹੀ ਇਸੇ ਹੱਠ ਹੇਠ ਆਪਣੀਆਂ ਕੁਤਾਹੀਆਂ ਤੋਂ ਮੁਨਕਰ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਨਾਂ ਇਤਿਹਾਸ ਨਾਂ
ਗੁਰਬਾਣੀ ਦੀਆਂ ਸਿਖਿਆਵਾਂ,ਨਾਂ ਟੀਚਰ,ਤੇ ਨਾਂ ਮਾਪੇ ਕੋਈ ਕਾਇਲ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ,ਇਹ ਪੀੜ੍ਹੀ ਤਾਂ ਕੇਵਲ ਤੇ ਕੇਵਲ ਆਪਣੇ ਹਮਜੋਲੀਆਂਫ਼ ਹਾਣੀਆਂ ਦੀ ਹੀ ਸੁਣਦੀ ਹੈ,ਹਾਂ ਟੀ.ਵੀ ਇਹਨਾ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਰਾਹ ਤੁਰੰਤ ਪਾ ਲੈਂਦਾ ਹੈ।ਇੰਟਰਨੇਟ ਨੇ ਇਸ ਪਾੜੇ ਨੂੰ ਹੋਰ ਡੂੰਘਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਹੈ।
ਧੀ ਜੋ ਲੋਰੀ ਤੋਂ ਡੋਲੀ ਤੱਕ ਮਾਂ ਦੇ ਸੰਸਕਾਰਾਂ ਵਿੱਚ ਹਲੀਮ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ,ਹੁਣ ਸਿਰ ਚੁੱਕਦੇ ਹੀ
ਕਹਿਣ ਲੱਗ ਪੈਂਦੀ ਹੈ,'ਮਾਂ ਇਹ ਮੇਰੀ ਜਿੰਦਗੀ ਹੈ'ਜਿਵੇਂ ਚਾਹਾਂ ਜੀਵਾਂ"।ਅਜੋਕੀ ਧੀ ਲੋਰੀਆਂ ਤਾਂ ਹੋਸ਼
ਸੰਭਾਲਦੇ ਹੀ ਭੁੱਲ ਜਾਂਦੀ ਹੈ,ਤੇ ਡੋਲੀ ਦੀ ਰਸਮ ਅਕਸਰ ਥਾਣੇ ਕਚਿਹਰੀ ਹੋਣ ਲਗੀ ਹੈ।ਡੋਲੀ ਤੋਂ ਅਰਥੀ
ਤੱਕ ਵਾਲੀ ਹੱਥਕੜੀ ਵੀ ਉਹਨੇ ਖੋਲ੍ਹ ਸੁੱਟੀ ਹੈ।ਆਪਣੇ ਜਿਉਣ ਦਾ ਰਾਹ ਆਪ ਬਣਾ ਲੈਂਦੀ ਹੈ।ਉਹ ਤੇ ਸਗੋਂ
ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਤੇ ਭਾਬੀ ਤੇ ਸੱਸ ਨੂੰ ਵੀ ਸੁਆਲ ਕਰਦੀ ਹੈ ,'ਕਿਵੇਂ ਉਮਰ ਕੱਟੱੀ ਤੁਸੀਂ ਇਸ ਖਲਜਗਣ ਵਿੱਚ?
ਕੀ ਖੱਟਿਆ ਤੁਸੀਂ ਕੁਰਬਾਨੀਆਂ ਦੇ ਕੇ ? ਉਪਦੇਸ਼ ਵੀ ਦੇਂਦੀ ਹੈ "ਤੋੜ ਦਿਓ ਇਹ ਸਮਾਜਕ ਬੇੜੀਆਂ ,ਤਿਲ
ਤਿਲ ਕਿਉਂ ਮਰਨਾ, ਰੱਜ ਕੇ ਜੀਓ"।ਜਿਹਨਾਂ ਨੂੰ ਜਮਾਨਾ ਅਲ੍ਹੜ,ਨਾਦਾਨ ਸਮਝਦਾ ਹੈ,ਇਸ ਪਾੜੈ ਦੀ ਸ਼ਰੇਣੀ
ਵਿੱਚ ਉਹ ਵੀ ਆ ਵੜੀਆਂ ਹਨ,ਉਹਨਾਂ ਵੀ ਆਪਣੇ ਹਾਣੀ ਲੱਭ ਲਏ ਹਨ।ਮੁੰਡਿਆ ਨੂੰ ਜੇ ਜਵਾਨ ਖੁਨ ਰੰਗ
ਲਿਆਉਂਦਾ ਆਖਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਤਾਂ ਅੱਜਕਲ ਦੀ ਕੁੜੀਆਂ ਦੀ ਪੀੜੀ ਵਿਚੌਂ ਵੀ ਜਵਾਨ ਖੁਨ ਲਿਸ਼ਕਾਰੇ ਮਾਰਨ ਲਗ ਪਿਆ ਹੈ,ਭਾਂਵੇ ਇਹ ਕੁਝ ਕੁ ਸੈਂਕੜੈ ਤੱਕ ਹੀ ਹੈ।
ਵਿਸ਼ਾ ਅਧੀਨ ਫਰਕ ਪਿਤਾ ਪੁਰਖੀ ਕਿੱਤੇ ਵਿੱਚ ਵੀ ਭਾਅ ਮਾਰਨ ਲਗ ਪਿਆ ਹੈ।ਕੁਝ ਵਰ੍ਹੇ ਪਹਿਲਾਂ ਕਿੱਤੇ ਖਾਨਦਾਨੀ ਸਨ ਤੇ ਕਈ ਪੀੜ੍ਹੀਆਂ ਤੱਕ ਹਰ ਪੀੜ੍ਹੀ ਉਹੋ ਪਿਤਾ ਪੁਰਖੀ ਕਿੱਤਾ ਅਪਨਾਉਂਦੀ ਸੀ,ਜਿਸ
ਕਰਕੇ ਇਕ ਪਰਿਵਾਰ ਦੇ ਸਾਰੇ ਮੈਂਬਰ ਨਿੱਕੇ ਹੁੰਦੇ ਤੋਂ ਹੀ ਆਪੋ ਆਪਣਾ ਕੰਮ ਸਾਂਭ ਲੈਂਦੇ ਸੀ,ਪਰ ਹੁਣ ਕਿਸਾਨ ਦਾ ਬੇਟਾ ਛੇ ਮਹੀਨੇ ਦਾ ਲੰਬਾ ਅਰਸਾ ਫਸਲ ਦੀ ਆਮਦਨ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਉਡੀਕ ਸਕਦਾ,ਉਹ ਤਾਂ ਤਲੀ ਤੇ ਸਰਹੋਂ ਜਮਾਉਣ ਦਾ ਹਾਮੀ ਹੈ।ਮਜਦੂਰ ਦਾ ਮੁੰਡਾ ਅੱਠ ਨੌਂ ਘੰਟੇ ਦੀ ਮੁੱਸ਼ਕਤ ਨਹੀਂ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ।ਹੱਟੀ
ਵਾਲੇ ਦਾ ਮੁੰਡਾ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ ਇਹ ਵੀ ਕੋਈ ਜਿੰਦਗੀ ਹੈ,ਜਿਦ੍ਹੇੇ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਛੂੱਟੀ ਨਹੀਂ ਕੋਈ ਮਨੋਰੰਜਨ ਨਹੀਂ।
ਇਹ ਨਵੀਂ ਪੀੜ੍ਹੀ ਸਮਝਦੀ ਹੈ,ਫਿਲਮੀ ਅੇਕਟਰਾਂ ਦੀ ਕਮਾਈ ਬਹੁਤ ਸੌਖੀ ਹੈ,ਫੈਸ਼ਨ ਦੀ ਦੁਨੀਆਂ ਵਿੱਚ ਜਿਥੇ
ਮਨੋਰੰਜਨ ਤੇ ਰੋਮਾਂਸ ਹੈ ਉਥੇ ਪੈਸਾ ਵੀ ਹੈ,ਇਸੇ ਲਈ ਇਸ ਯੁੱਗ ਦੇ ਜਵਾਨ ਗਲੈਮਰ ਵੱਲ ਭੱਜ ਰਹੇ ਹਨ।
ਵਿਦੇਸ਼ਾਂ ਨੂੰ ਉਡਣਾ ਵੀ ਇਸੀ ਸੰਦਰਭ ਦੀ ਕੜੀ ਹੈ।ਮੁੰਡੇ ਕੁੜੀਆਂ ਮਾਂ ਬਾਪ ਤੇ ਸਵਾਲ ਕਰਦੇ ਹਨ,ਕੀ ਲੱਭਾ
ਹੈ ਮਿੱਟੀ ਨਾਲ ਮਿੱਟੀ ਹੋ ਕੇ? ਪਹਿਲੀ ਪੀੜ੍ਹੀ ਗੁਜਰੇ ਕਲ ਨੂੰ ਯਾਦ ਰੱਖ ਕੇ ਤੇ ਆਉਣ ਵਾਲੇ ਕਲ ਨੂੰ ਧਿਆਨ ਵਿੱਚ ਰੱਖ ਕੇ ਵਿਚਰਦੀ ਸੀ,ਪਰ ਅੱਜ ਦੀ ਕੇਵਲ ਤੇ ਕੇਵਲ ਦਿਨ ਗੁਜਾਰਦੀ ਹੈ,ਨਾਂ ਬੀਤੇ ਤੋਂ ਸਬਕ
ਲੈਣਾ ਤੇ ਨਾਂ ਭੱਿਵਖ ਲਈ ਸੋਚਣਾ,ਬੱਸ ਇਹੀ ਕਹਿਣਾ ਕਿ ਨਵਾਂ ਜਮਾਨਾ ਹੈ।
ਤਿੜਕਦੀਆ ਦੋਸਤੀਆਂ ਤੇ ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਵਿੱਚ ਪਈ ਦਰਾਰ ਵੀ ਪੀੜੀ ਪਾੜੈ ਦਾ ਹੀ ਅੰਗ ਹੈ।ਹਵੇਲੀਆਂ ਤੋਂ
ਕੋਠੜੀਆਂ ਦੀ ਨੌਬਤ ਵੀ ਇਸੇ ਪੀੜ੍ਹੀ ਪਾੜੈ ਨੇ ਲਿਆਂਦੀ ਹੈ।ਸਕਿਆਂ ਦੇ ਸੱਕ ਲੱਥ ਗਏ ਹਨ।ਦੋਸਤੀਆਂ
ਪੈਸੇ ਦੀ ਡੋਰ ਨਾਲ ਬੱਝੀਆਂ ਹਨ।ਦਾਦਾ,ਪੋਤਾ,ਭਾਈ,ਭਾਈ,ਭੈਣ ਭਰਾ,ਬਰਾਦਰੀ, ਸੱਭ ਇਸ ਪਾੜ ਵਿੱਚ ਗਰਕ ਰਹੇ ਹਨ।ਇਹ ਇਵੇਂ ਹੀ ਹੈ ਜਿਵੇਂ ਲੋਹੇ ਤੇ ਲੱਕੜ ਦੀ ਥਾਂ ਪਲਾਸਟਿਕ ਆ ਗਿਆ ਹੈ।ਪਿੱਤਲ ਦੀ
ਬਨਾਉਟੀ ਚਕਾਚੌਂਧ ਨੇ ਸੋਨੇ ਨੂੰ ਵਗਾਹ ਮਾਰਿਆ ਹੈ।
ਨਵੀਂ ਪੀੜ੍ਹੀ,ਨਵਾ ਜਮਾਨਾ ਕਹਿਣਾ ਤਕੀਆ ਕਲਾਮ ਹੋ ਨਿਬੜਿਆ ਹੈ।ਜਵਾਨ ਬੱਚੇ ਮਾਂ ਬਾਪ ਦੇ ਕਹਿਣੇ ਦੀ
ਅਵੱਗਿਆ ਕਰਦੇ,ਨਿੱਕੀ ਮੋਟੀ ਨਸੀਹਤ ਤੇ ਜਨਰੇਸ਼ਨ ਗੈਪ ਦਾ ਤਾਹਨ੍ਹਾ ਦੇ ਦੇਂਦੇ ਹਨ।ਕੁਝ ਹੱਦ ਤੱਕ ਇਹ
ਫਰਕ ਵਾਇਰਸ ਹੀ ਬਣ ਗਿਆ ਹੈ।ਸੱਭ ਕੁਝ ਸਿੰਥੇਟੇਕ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ।
ਘਰਾਂ ਚ ਗੋਹਾ ਕੂੜਾ ਕਰਨ ਵਾਲ਼ੀ ਮਾਂ ਦੀ ਧੀ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ,ਅਸੀਂ ਇਹ ਤੇਰੇ ਵੇਲੇ ਦਾ ਕੰਮ ਨਹੀਂ ਕਰਨਾ,ਅਸੀਂ
ਵਧੀਆ ਕੰੰਮ ਕਰਨਾ ਹੈ,ਤੇ ਉਹ ਮੈਰਿਜ ਪੈਲਸ ਤੇ ਨੱਚ ਕੇ ਰੱਜਵਾਂ  ਪੈਸਾ ਕਮਾ ਕੇ ਮਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਨਾਲ ਮਿਲਾ ਲੈਣ ਲਗ ਪਈ ਹੈ।ਦਿਹਾੜੀਦਾਰ ਦਾ ਮੁੰਡਾ ਰਿਕਸ਼ਾ ਚਲਾਉਣ ਦੀ ਆਜਾਦੀ ਮਾਣਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ।ਕਿਸਾਨ ਦਾ ਮੁੰਡਾ ਮਾਂ ਵਰਗੀ ਜਮੀਨ ਵੇਚ ਕੇ ਗਾਇਕ ਬਣ ਗਿਆ ਹੈ,ਤੇ ਇਸ ਪੁੱਠੈ ਕੰਮ ਨੂੰ ਨਵੀਂ ਪੀੜ੍ਹੀ ਤੇ ਪੀੜ੍ਹੀ ਪਾੜਾ ਆਖਿਆਜਾਂਦਾ ਹੈ।ਨੂੰਹਾਂ ਤੇ ਧੀਆਂ ਨੇ ਮਾਂ ਵਾਲਾ ਚੁਲ੍ਹਾ ਚੌਂਕਾ ਤਿਆਗ ਕੇ ਘਰਾਂ ਦੇ ਡਰਾਇੰਗ ਰੂਮ ਵਿੱਚ ਬੁਟੀਕ ਤੇ ਬਿਉਟੀ ਪਾਰਲਰ ਬਣਾ ਲਏ ਹਨ।ਮਾਂ ਮੰਮੀ ਤੇ ਸੱਸ ਮਾਮਾ ਬਣ ਗਈ ਹੈ।
ਤਾਸ਼ ਦਾ ਜੂਆ ਪਲੇਇੰਗ ਕਾਰਡ ਜਾਂ ਤੰਬੋਲਾ ਬਣ ਗਿਆ ਹੈ।ਪਹਿਲੀ ਪੀੜ੍ਹੀ ਦੀਆਂ ਵਰਜਿਤ ਹਰਕਤਾਂ ਨੂੰ ਇਸ ਪੀੜ੍ਹੀ ਨੇ ਮਾਨ ਜਨਕ ਬਣਾ ਕੇ ਪੇਸ਼ ਕੀਤਾ ਹੈ।ਬੜਾ ਵਿਕਾਸ,ਬੜੀ ਉੱਨਤੀ ਕੀਤੀ ਹੈ ਨਵੀਂ ਪੀੜ੍ਹੀ ਨੇ,ਤੇ ਇਸ ਦੌਰ ਵਿੱਚ ਵੱਡਿਆਂ ਤੋਂ ਛੋਟਿਆਂ ਤੱਕ ਵੱਡਾ ਪਾੜਾ ਵੀ ਪਾਇਆ ਹੈ।ਜਿਸ ਨੂੰ ਤਰੋਪਣ ਦੀ ਗੁੰਜਾਇਸ਼ ਕਿਸੇ ਸੂਈ,ਕੰਦੂਈ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਹੈ।ੱ
ਮਾਪਿਆਂ ਤੋਂ ਅੋਲਾਦ ਤੱਕ ਦਾ ਪਾੜਾ-ਤੀਲੀਆ ਵਾਲੀ ਡੱਬੀ ਨੂੰ ਧਾਗਾ ਬੱਨ੍ਹ ਕੇ ਬਣਾਏ ਟੇਲੀਫੋਨ ਤੋਂ ਜੇਬ ਫੋਨ ਤੱਕ,ਫੱਟੀ,ਸਲੇਟ ਤੋਂ ਲੇਪਟੌਪ ਤੱਕ,ਸਾਈਕਲ ਤੋਂ ਜਹਾਜ ਤੱਕ, ਪਗੜੀ ਤੋਂ ਕੰਨਾਂ ਵਿੱਚ ਮੁੰਦਰਾ ਤੱਕ,
ਸੂਟ ਤੋਂ ਜੀਨ ਤੱਕ,ਦੁਪੱਟੇ ਤੋਂ ਕੈਪ ਤੱਕ,ਕਿਰਤ ਤੋਂ ਤਸਕਰੀ ਤੱਕ,ਥੜ੍ਹੇ ਤੋਂ ਸਟੇਜ ਤੱਕ, ਆਗਿਆ ਤੋਂ ਅਵੱਗਿਆ ਤੱਕ-ਮੀਲਾਂ ਦੀ ਦੂਰੀ ਵੱਲ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ।

ਪਹਿਲਾਂ ਕੁਝ ਸਾਲਾਂ ਤੱਕ ਪਿਤਾ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ ਪਛਾਣ ਹੁੰਦਾ ਹੈ,ਫਿਰ ਪੈਰਾਂ ਸਿਰ ਹੋਏ ਬੱਚੇ ਪਿਤਾ ਦੀ ਪਛਾਣ
ਬਣਦੇ ਹਨ।ਇਸ ਪਛਾਣ ਦਾ ਇਕ ਤੋਂ ਦੂਜੀ ਪੀੜ੍ਹੀ ਤੱਕ ਦਾ ਫਾਸਲਾ ਜਾਂ ਸਫਰ (ਕਹਿ ਲ਼ਓ) ਸੁਖਾਂਵਾ ਗੁਜਰ
ਜਾਵੇ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਨਿਰੰਤਰ ਕਰਨੀ ਪੈਂਦੀ ਹੈ।ਇਵੇਂ ਹੀ ਜਿਵੇਂ ਦਿੱਸਹੱਦਿਆ ਤੇ ਨਵੇਂ ਨਕਸ਼ਾਂ ਦੀ ਸੁਭਾਵਕਤਾ
ਹੁੰਦੀ ਹੈ।ਅਗਲੀ ਪੀੜ੍ਹੀ ਦਿੱਸਹੱਦਾ ਹੀ ਤਾਂ ਹੈ।
ਕੁੱਝ ਵੀ ਤੇ ਉਹ ਨਹੀਂ ਰਿਹਾ
ਨਾਂ ਮਿੱਟੀ ਉਹ ਰਹੀ ਨਾਂ ਪਾਣੀ ਉਹ ਰਿਹਾ
ਨਾਂ ਅੱਖ ਉਹ ਰਹੀ ਨਾਂ ਦਿਲ ਉਹ ਰਿਹਾ
ਨਾਂ ਮੈਂ ਉਹ ਰਹੀ ਨਾਂ ਤੂੰ ਉਹ ਰਿਹਾ
ਤੂੰ ਕੌਣ ਮੈਂ ਕੌਣ,ਮੈਂ ਵਿੱਚ ਮੈਂ ਦਾ ਪਸਾਰਾ
ਮਨੁੱਖ ਵਿਚੋਂ ਮਨੁੱਖ ਮਨਖ਼ੀ ਹੋ ਰਿਹਾ
ਕੁੱਝ ਵੀ ਤੇ ਉਹ ਨਹੀਂ ਰਿਹਾ-
ਨਵੀਨਤਾ ਦੇ ਭਰਮ ਵਿੱਚ ਸੱਭ ਉਲਟ ਰਿਹਾ
ਕਿ      ਕੁੱਝ ਵੀ  ਤੇ ਉਹ ਨਹੀਂ ਰਿਹਾ  ॥  

ਰਣਜੀਤ ਕੋਰ ਗੁੱਡੀ  ਤਰਨ ਤਾਰਨ

ਅਮੀਰ ਸਭਿਅਤਾ ਦੇ ਗਰੀਬ ਵਾਰਸ - ਰਣਜੀਤ ਕੌਰ  ਗੁੱਡੀ ਤਰਨ  ਤਾਰਨ

ਪੁਰਾਣੀਆਂ ਫਿਲਮਾਂ, ਪੁਰਾਣੇ ਗੀਤ, ਪੁਰਾਣੀ ਮੁਟਿਆਰ,ਪੁਰਾਣਾ ਗੱਭਰੂ,ਪੁਰਾਣੀ ਸਭਿਅਤਾ ਤਸਵੀਰਾਂ ਚੋਂ ਵੇਖ ਕੇ

ਆਪਣੇ ਤੇ ਰਸ਼ਕ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਅਸੀਂ ਵੀ ਅਮੀਰ ਸੀ ,ਸਾਡੇ ਵੀ ਦਿਨ ਚੰਗੇ ਸੀ।ਬੜੀ ਬੇ ਇਨਸਾਫੀ ਕੀਤੀ ਹੈ,ਸਮੇਂ
ਦੀ ਚਾਲ ਨੇ।ਪਿਛਲੇ ਹਫਤੇ ਪੱਟੀ ਤੋਂ ਹਰਦਿਆਲਅਟਵਾਲਂ ਸਹਿਬ ਨੇ ਆਪਣੀ ਤਹਿਰੀਰ ਵਿਚ ਅਜੋਕੇ ਗੀਤਕਾਰਾਂ ਤੇ
ਗਾਇਕਾਂ ਤੇ ਭਰਪੂਰ ਟਿਪਣੀ ਕੀਤੀ।ਇਸ ਮੌਜੂ ਤੇ ਗੰਭੀ੍ਰਰਤਾ ਨਾਲ ਵਿਚਾਰਨਾਂ ਬਣਦਾ ਹੈ।ਅਕਸਰ ਅਖਬਾਰਾਂ ਵਿਚ
ਬੇ ਸੁਰੇ,ਬੇ ਤਾਲੇ,ਬੇ ਸ਼ੇਲੀ,ਬੇ ਸ਼ਾਇਰੀ,ਬੇ ਮਕਸਦ,ਬੇ ਮੌਕਾ,ਗਾਇਕੀ ਬਾਰੇ ਪੜ੍ਹਨ ਨੂੰ ਮਿਲਦਾ ਹੈ।ਸੁਣਦੇ ਵੀ ਹਾਂ,ਪਰ
ਹੱਲ ਲੱਭਣ ਦਾ ਯਤਨ ਕੋਈ ਨੀ ਕਰਦਾ।ਬੇ ਬਸੀ ਚ ਚੈਨਲ ਬਦਲ ਕੇ ਵਕਤ ਟਾਲ ਲਈਦਾ ਹੈ।ਇਥੇ ਹੀ ਬੱਸ ਨਹੀ,
ਹੋ ਜਾਂਦੀ,ਬੱਸਾਂ ਵਿਚ ਕੰਨ ਪਾੜਵਾਂ ਰੌਲ਼ਾ - ਸਵਾਰੀ ਲੱਖ ਚੀਕਦੀ ਰਹੇ,ਡਰਾਈਵਰ,ਕੰਡਕਟਰ ਨੂੰ ਅਸਰ ਨਹੀ ਹੁੰਦਾ ।
ਟਰੱਕ ਤਾਂ ਕੀ,ਮੋਟਰ ਬਾਈਕ,ਟ੍ਰੈਕਟਰ ਵੀ ਰੌਲ਼ਾ ਪ੍ਰਦੂਸ਼ਣ ਚ ਪਿਛੈ ਨਹੀ ਰਹੇ।ਸਸਤੇ ਬੋਲ,ਸਸਤੀ ਸ਼ਾਇਰੀ,ਦੱਸ ਰੁਪਏ
ਵਿਚ ਵਿਕਦੀ ਸੀ.ਡੀ ਹਰ ਇਕ ਦੀ ਪਹੁੰਚ ਵਿਚ ਹੈ।ਮੋਬਾਈਲ ਫੋਨ ਤੇ ਤਾਂ ਮੁਫਤੀ ਵੱਜ ਰਹੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।ਮੇਰੇ ਵਰਗੇ
ਦੁੱਕੀ ਤਿਕੀ ਵੀ ਮੋਬਾਈਲ ਗਾਣੇ ਇੰਜ ਵਜਾ ਰਹੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਜਿਵੈਂ ਤਾਜ਼ੇ ਤਾਜ਼ੇ ਗਾਇਕ ਬਣੇ ਹੋਣ।ਇਹ ਨਿਖਾਰ ਨਹੀਂ
ਨਿਘਾਰ ਹੈ।ਸੰਗੀਤ ਰੂਹ ਦੀ ਗਜ਼ਾ ਹੈ,ਮਨੁੱਖ ਹੀ ਨਹੀਂ ਜਾਨਵਰ ਵੀ ਅਤੇ ਪੌਦੇ ਵੀ ਸੰੰਗੀਤ ਦਾ ਆਨੰਦ ਮਾਣਦੇ ਹਨ।
ਘੋੜੇ ਅਤੇ ਊਠ ਸੰਗੀਤ ਦੀ ਤਾਲ ਨਾਲ ਤਾਲ ਮਿਲਾ ਕੇ ਮਨਮੋਹਕ ਰੰਗ ਬੰਨ੍ਹਦੇ ਹਨ,ਪੌਦੇ ਪਲਰਦੇ ਹਨ।(ਇਹ ਵਿਗਿ-
ਆਨਕ ਤੱਥ ਹੈ) ਮੈੰ ਇਹ ਤਜੁਰਬਾ ਵੀ ਕੀਤਾ ਹੈ,ਮੈਂ ਕਿਆਰੀਆਂ ਦੇ ਨੇੜੇ ਸਟਰਿੀਓ ਲਾ ਦੇਂਦੀ ਸੀ,ਮੇਰੇ ਫੁੱਲ,ਬੂਟੇ,
ਝੁਮਣ ਲਗਦੇ,ਸਾਡੀ ਗਊ ਸ਼ਾਂਤ ਚਿਤ ਲਿਵ ਲਾ ਲੈਂਦੀ।ਸ਼ਾਡੀ ਰੂਹ ਵੀ ਖਿੜ ਜਾਂਦੀ।ਹੁਣ ਤਾਂ ਬਾਹਰਲਾ ਬੇ ਸੁਰਾ ਸ਼ੋਰ
ਇੰਨਾਂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਕਹੀਏ? ਮੈਡੀਕਲ ਸਾਇੰਸ ਨੇ ਵੀ ਪਰੁਵ ਕੀਤਾ ਹੈ ਕਿ ਕਈ ਰੋਗਾਂ ਦੀ ਰੋਕਥਾਂਮ ਲਈ ਸੰਗੀਤ
ਸੁਰਾਂ ਕੰਮ ਆਂਉਂਦੀਆਂ ਹਨ।ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਨੂੰ ਬਾਹਰਲੇ ਸ਼ੋਰ ਤੋਂ ਬਚਾਅ ਲਈ ਆਪਣੇ ਨੇੜੇ ਸੰਗੀਤ ਲਾਉਣਾ ਪੈਂਦਾ
ਹੈ।ਬਾਗਾਂ ਵਿਚ ਪੰਛੀਆਂ ਦਾ ਚਹਿਚਹੁਉਣਾ ਵੀ ਇਹੋ ਸੰਦੇਸ਼ ਦਿੰਦਾ ਹੈ,ਕਿ ਬੂਟੇ ਸੰਗੀਤ ਸੁਣਦੇ ਹਨ।ਕੋਈ ਵਿਆਹ
ਸੰਪਨ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ਲਗਦਾ ਜਿਸ ਵਿਚ ਸੌ ਡੈਸੀਮਲ ਤੇ ਬੇ ਮੌਕਾ,ਬੇ ਮਕਸਦ,ਵਾਜਾ ਪ੍ਰਦੂਸ਼ਣ ਨਾ ਹੋਵੇ।ਵਿਆਹ ਦਾ ਵੇਲਾ
ਚਿਰਾਂ ਤੋਂ ਵਿਛੜਿਆਂ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਦਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।ਦੇਬਾਰਾ ਕਦੋਂ ਤੇ ਕਿਥੇ ਮਿਲਣ ਹੋਵੇਗਾ ਕੌਣ ਜਾਨੇ,ਪਰ ਸ਼ੋਰ ਵਿਚ ਇਹ
ਇਹ ਸੱਧਰ ਹੀ ਰਹਿ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਕਿ ਅੱਜ ਤਾਂ ਮੁਲਾਕਾਤ ਹੋ ਜਾਂਦੀ।ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਹਿੰਮਤ ਕਰਦਾ ਕਿ ਕਹਿ ਦੇਵੇ ਆਵਾਜ਼
ਘੱਟ ਕਰ ਦਿਓ।ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਹੁਣ ਸ਼ਗਨ ਪਾ ਪਿਛਲੇ ਪੈਰੀਂ ਮੁੜ ਆਈਦਾ ਹੈ।ਆਪਣੇ ਘਰ ਦੀ ਸੁੱਖ ਸ਼ਾਤੀ ਲਈ
ਅਖੰਡ ਪਾਠ,ਜਗਰਾਤਾ ਕਰਾ ਕੇ ਪੜੋਸੀਆਂ ਦਾ ਚੈਨ ਖੋਹ ਲਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।ਚਲਦੀ ਬੱਸ ਵਿਚ ਡਰਾਈਵਰ ਕੰਡਕਟਰ
ਨੂੰ ਰੌਲਾ ਘੱਟ ਕਰਨ ਲਈ ਕਹੋ, ਅਗੋ ਉਹ ਕਹੇਗਾ ਰੌਲਾ ਘੱਟ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ,ਉਤਰ ਜਾਓ।ਮਹਿਮਾਨ ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ
ਸਮਝਣ ਵਾਲੇ ਦੇਸ਼ ਵਿਚ ਲੋਕ ਸਿਸ਼ਟਾਚਾਰ ਹੀ ਭੁੱਲ ਗਏ ਹਨ।ਪਲ ਦੋ ਪਲ ਦਾ ਸਫਰ ਕਦੇ ਹਮਸਫਰ ਬਣ ਜਾਇਆ
ਕਰਦਾ ਸੀ,ਹੁਣ ਤੇ ਦੁਆ ਮੰਗੀਦੀ ਹੈ,ਸੁੱਖੀ ਸਾਂਦੀ ਘਰ ਪਹੁੰਚ ਜਾਈਏ।ਦੁਨੀਆਂ ਚ ਸਭਿਅਤਾ ਸਿਖਾਂਉਣ ਵਾਲਿਆਂ
ਦੇ ਆਪਣੇ ਸਵਾਦ ਬਦਲ ਗਏ ਹਨ ਜਾਂ ਮਨ ਹੀ ਬੇਸੁਰੇ ਹੋ ਗਏੇ ਹਨ।ਜੀਵਨ ਬੇ ਸ਼ੇਲੀ ਹੋ ਨਿਬੜਿਆਂ ਹੈ।
ਵਿਵਧ ਭਾਰਤੀ ਤੋਂ ਰੋਜ਼ ਭੁਲੇ ਵਿਸਰੇ ਗੀਤ ਸੁਣਨ ਨੂੰ ਮਿਲਦੇ ਹਨ,ਇਕ ਗੀਤ ਜੋ ਮਨ ਤੇ ਡੂੰੰਘੀ
ਛਾਪ ਛਡ ਗਿਆ,ਰਾਮਚੰਦਰ ਸੀਆ ਸੇ ਕਹਿ ਗਏ,ਐਸਾ ਜਮਾਨਾ ਅਏਗਾ ,ਹੰਸ ਚੁਗੇਗਾ ਦਾਨਾ ਦੂਨਾ,ਕੌਆ ਮੋਤੀ
ਖਾਏਗਾ-ਇਸ ਗੀਤ ਦਾ ਨਿਚੋੜ ਕੁਝ ਇਸ ਤਰਾਂ ਹੈ,ਲੋਭੀ ਮੌਜ ਉਡਾਏਗਾ,ਗੁਰੂ ਭਗਤ ਭੂਖਾ ਮਰ ਜਾਏਗਾ,ਪਿਤਾ
ਸੰਗ ਨਾਚੇਗੀ ਅਬਲਾ,ਭਾਈ ਸੰਗ ਭਾਗੇਗ ਿਬਹਿਨੀਆ,ਕਾਜਲ ਕਾ ਦਾਗ ਭਾਈ ਲਗਾਏਗਾ,ਕੈਸਾ ਕੰਨਿਆਦਾਨ
ਪਿਤਾ ਹੀ ਕੰਨਿਆ ਕਾ ਧਨ ਖਾਏਗਾ"-ਪੰਜਾਹ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਦਾ ਮਨੋਰੰਜਕ ਗੀਤ ਭਵਿਖ ਬਾਣੀ ਤੇ ਅੱਜ ਦੀ ਜਿੰਦਾ
ਉਦਾਹਰਣ ਬਣ ਕੇ ਸਾਹਵੇਂ ਹੈ।ਇਸ ਤਰਾਂ ਹੀ ਇਹ ਮੁੰਡਾ ਨਿਰਾ ਛਨਿਛਰ ਈ- ਵੀ ਬਿਲਕੁਲ ਸਖਿਆਤ ਹੈ।
ਮੈਡਮ ਰੁਪਿੰਦਰ ਕੌਰ ਰੂਪ ਨੇ ਲਿਬਾਸ ਬਾਰੇ ਜੋ ਕਿਹਾ ਹੈ ਸਹੀ ਹੈ," ਇਕ ਤਾਰਾ ਬੋਲੇ ਸੁਨ ਸੁਨ,ਫੈਸ਼ਨ ਬੜਤਾ
ਬੜ੍ਹਤਾ ਗਿਆਂ, ਕਪੜਾ ਤਨ ਸੇ ਘਟਤਾ ਗਿਆ" ਉਦੋਂ ਕੇਵਲ ਮਨੋੰਰੰਜਨ ਲਈ ਲਗਦਾ ਸੀ,ਹੁਣ ਰੂ ਬਰੂ ਹੋ ਗਿਆ।
ਉਂਜ ਕੁੜੀਆਂ ਦਾ ਜੀਨ ਪਾਉਣਾ ਲਾਭਦਾਇਕ ਵੀ ਹੈ,ਪੁਛੋ ਕਿਵੈਂ,ਪੰਜਾਬੀ ਸੂਟ ਇਕ ਵਾਰ ਪਹਿਨਣ ਤੇ ਫੈਸ਼ਨ ਖਤਮ
ਤੇ ਜੀਨ ਤਾਂ ਕਦੀ ਆਉਡੇਟਡ ਹੁੰਦੀ ਨਹੀ,ਨਾਂ ਧੋਣੀ ਨਾਂ ਪਰੈਸ ਕਰਨ ਦਾ ਝੰਜਟ,ਸੂਟ ਨਾਲੋਂ ਘੱਟ ਪੈਸੇ ਚ ਮਿਲ
ਜਾਂਦੀ ਹੈ,ਭਾਵੇ ਲੰਡੇ ਬਾਜ਼ਾਰ ਚੋਂ ਪੁਰਾਣੀ ਲੈ ਲਵੋ,ਕਈ ਸਾਲ ਹੰਡ ਜਾਂਦੀ ਹੈ,ਹੈ ਨਾਂ ਪੈਸੇ ਦੀ ਬਚਤ,ਕੁੜੀਆਂ ਤਾਂ
      

 
ਸਗੋਂ ਸਿਆਂਣੀਆਂ ਹਨ,ਲੋਕ ਅੇਵੇਂ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਪੱਛਮ ਦਾ ਪ੍ਰਭਾਵ ਹੈ,ਚੁੰਨੀ,ਦੁਪੱਟੇ ਨੂੰ ਅੱਗ ਲਗਣ ਦਾ ਡਰ ਵੀ ਰਹਿੰਦਾ
ਹੈ।ਫਿਰ ਵੀ ਜੈਸਾ ਦੇਸ਼ ਵੈਸਾ ਵੇਸ ਦਾ ਨਿਯਮ ਧਿਆਨ ਹਿੱਤ ਰੱਖਣਾ ਬਣਦਾ ਹੈ।ਜੇ ਘੱਟ ਵਸਤਰ ਪਹਿਨਣ ਨੂੰ ਫਿਲਮਾਂ
ਨਾਲ ਜੋੜ ਕੇ ਵੇਖੀਏ ਤਾਂ ਕੈਬਰੇ ਡਾਂਸਰ ਮੈਡਮ ਹੈਲਨ ਆਪਣੇ ਪਰੋਫੈਸ਼ਨ ਵਿਚ ਰੋਜ਼ੀ ਰੋਟੀ ਲਈ ਸਟੇਜ ਤੇ ਬਹੁਤ ਘੱਟ
ਵਸਤਰ ਪਹਿਨੇ ਆਮ ਜੀਵਨ ਵਿਚ ਉਹ ਨਿਹਾਇਤ ਉੱਚੇ ਕਿਰਦਾਰ ਦੇ ਮਾਲਕ ਹਨ ਤੇ ਰੱਜਵੀ ਇਜ਼ਤ ਕਮਾ ਚੁੱਕੇ ਹਨ।
ਗਲ ਤਾਂ ਸਿਰਫ ਨੀਅਤੀ ਤੇ ਨੈਤਿਕਤਾ ਦੇ ਦਾਇਰੇ ਚ ਰਹਿਣ ਦੀ ਹੈ।ਹੁਣ ਦੀਆਂ ਡਾਂਸਰਾਂ ਤੇ ਸ਼ਾਇਦ ਡਰੈਸ਼ ਕੋਡ ਲਾਗੂ
ਹੈ।ਪੱਛਮ ਨੂੰ ਇਲਜ਼ਾਮ ਦੇਣਾ ਜਿੰਮੇਵਾਰੀ ਤੋਂ ਭੱਜਣਾ ਹੈ।ਪੱਛਮ ਵਿਚ ਮਨੁੱਖ ਤਾਂ ਕੀ ਜਾਨਵਰ ਵੀ ਉੱਚੀ ਨਹੀਂ ਬੋਲਦੇ।
ਕੀ ਹੋਲੀ,ਦੀਵਾਲੀ ,ਦੁਸਹਿਰੇ ਤੇ ਪ੍ਰਦੂਸ਼ਣ ਫੇਲਾਉਣਾ ਵੀ ਪੱਛਮ ਨੇ ਸਿਖਾਇਆ ਹੈ?ਪੱਛਮ ਨੇ ਤੇ ਸੱਭ ਕੁਝ ਪੂਰਬ ਤੋਂ
ਸਿਖਿਆ ਤੇ ਸਿੱਖ ਰਹੇ ਹਨ।ਉਹ ਇਸ ਅਮੀਰ ਸਭਿਅਤਾ ਨੂੰ ਅਪਨਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਨ।ਉਥੇ ਵਿਆਹ ਅਧਿਆਮਿਕਤਾ
ਦੇ ਅੰਦਰ ਪੂਰਣ ਸ਼ਾਤੀ ਦੇ ਮਾਹੌਲ ਵਿਚ ਸੰਪਨ ਕੀਤੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ-ਆਪਣੇ ਦੇਸ਼ ਵਾਗ ਕਾਂਵਾਂ ਰੌਲੀ ਚ ਨਹੀਂ।ਸਭਿਅਤਾ
ਦਾ ਮੁਹਾਂਦਰਾ ਵਿਗਾੜਨ ਚ ਮਰਦ ਹੀ ਜਿੰਮੇਵਾਰ ਹੈ ਤੇ ਮਰਦ ਹੀ ਸਾਫ ਕਰ ਸਕਣ ਦੇ ਸਮੱਰੱਥ ਹੈ।
ਮੋਟਰ ਬਾਇਕ +ਮੁਰਕੀਆਂ+ਮੋਬਾਇਲ+ਮਟਰਗਸ਼ਤੀ+ ਗਲ ਚ ਵਾਲ + ਨਸ਼ਾ= ਮੁੰਡਾ-ਇਹੋ ਹੀ ਹੈ ਨਾਂ ਅੱਜ ਦੇ ਜਵਾਨ
ਦੀ ਨਿਸ਼ਾਨੀ,ਜਿਸ ਤੇ ਮਾਂ ਬਾਪ ਰਸ਼ਕ ਕਰਕੇ ਕੁੜੀਆਂ ਨੂੰ ਨਿੰਦਦੇ ਹਨ।ਕੀ ਨਸ਼ਾਂ ਪੱਛਮ ਨੇ ਸਿਖਾਇਆਂ ਹੈ?
ਸ਼ੋਰ ਪ੍ਰਦੂਸ਼ਣ ਤੇ ਅਨੈਤਿਕਤਾ ਨੂੰ ਜੇ ਸਿਹਤ ਨਾਲ ਜੋੜ ਕੇ ਵੇਖਿਆਂ ਜਾਏ ਤਾਂ ਇਹ ਕੈਂਸਰ ਜਿੰਨਾਂ ਹੀ ਘਾਤਕ ਹੈ।ਕੰਨ ਬੋਲੇ
ਹੋ ਰਹੇ ਹਨ,ਚਮੜੀ ਰੋਗ ਫੈਲ਼ ਰਹੇ ਹਨ,ਮਾਨਸਿਕ ਰੋਗ ਹੋ ਰਹੇ ਹਨ।ਚੰਦ ਕੁ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਅਮੀਰ ਹੋ ਜਾਣ ਦੇ ਮੁਕਾਬਲੇ ਹਜਾਰਾਂ
ਗਰੀਬ ਹੋ ਰਹੇ ਹਨ।ਸਵੇਰੇ ਚਾਰ ਵਜੇ ਚਾਰੇ ਪਾਸੇ ਤੋਂ ਸਪੀਕਰ ਵੱਜਣ ਲਗ ਪੈਂਦੇ ਹਨ ਤੇ ਇਸ ਨੂੰ ਗੁਰੂ ਦੀ ਸ਼ਾਤੀ ਭਗਤੀ
ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ-ਜਿਸ ਨੇ ਸਵਰਗ ਨਹੀਂ ਜਾਣਾ ਉਸ ਨੂੰ ਵੀ ਪੁਚਾਉਣ ਦਾ ਠੇਕਾ ਲਿਆਂ ਜਾਪਦਾ ਹੈ।ਸ਼ਰਧਾ ਰੌਲਾ ਗੌਲਾ
ਬਣ ਕੇ ਰਹਿ ਗਈ ਹੈ।
ਕੁਝ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਦੀ ਗਲ ਹੈ,ਜਦ ਸ਼ਤਰੂਘਂਨ ਸਿਨਹਾ ਸਿਹਤ ਅਤੇ ਲੋਕ ਭਲਾਈ ਮੰਤਰੀ ਸਨ ਤਾਂ
ਉਹਨਾ ਨੇ ਇਕ ਸਟੇਜ ਪ੍ਰੋਗਰਾਮ ਕੀਤਾ ਜਿਸ ਵਿਚ ਮੋਹਤਬਰ ਸਖਸ਼ੀਅਤਾਂ ਸ਼ੁਭਾਇਮਾਨ ਸਨ,ਇਕ ਭੱਦੀ ਸ਼ਕਲ ਵਾਲਾ
ਮਨੁੱਖ ਉਠਿਆ ਤੇ ਬੋਲਿਆਂ, ਕੁੜੀਆਂ ਜਾਣ ਕੇ ਭੜਕਾਊ ਲਿਬਾਸ ਪਹਿਨਦੀਆਂ ਹਨ,ਮੈਂਨੂੰ ਨਾਮ ਯਾਦ ਨਹੀ ਇਕ
ਸਤਿਕਾਰਿਤ ਮੋਹਤਰਮਾਂ ਨੇ ਕਿਹਾ," ਕਦੇ ਕਿਸੇ ਅੋਰਤ ਨੇ ਤੁਹਾਨੂੰ ਟੋਕਿਆਂ ,ਅੰਡਰਵੀਅ੍ਰਰ ਚ ਫਿਰ ਰਹੇ ਹੋ,ਆਪਣੀ
ਅੱਖ ਠੀਕ ਰਖੱ,ਪੰਜ ਸਾਲ ਦੀ ਬੱਚੀ ਨੇ ਕਿਵੇਂ ਭੜਕਾ ਲਿਆਂ ਤੁਹਾਂਨੂੰ ਜੋ ਉਸ ਦਾ ਬਲਾਤਕਾਰ ਕੀਤਾ ਗਿਆਂ,ਇਥੇ ਹੀ
ਬੱਸ ਨਹੀ ਚਾਰ ਮਹੀਨੇ ਦੀ ਬੱਚੀ ਨੂੰ ਵੀ ਨਹੀਂ ਬਖਸ਼ਿਆ ਗਿਆਂ ਉਹ ਬੇਜੁਬਾਂ ਕੀ ਉਕਸਾਉਂਦੀ ਹੈ?ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਜਵਾਬ
ਨਹੀ ਸੀ ਸੁਝਿਆਂ।( ਉਸ ਵਕਤ ਵੀ ਰੋਜ਼ ਅਗਵਾ ਤੇ ਰੇਪ ਹੋਏ ਸਨ)
ਇਹ ਮਾਅਸ਼ਰਾ ਮਰਦ ਦਾ ਹੈ ਤੇ ਮਰਦ ਆਪਣੀ ਧੋਸ ਨਾਲ ਚਲਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ।ਇਹ ਬੇਮਾਇਨਾਂ ਬੇ ਸ਼ਾਇਰੀ
ਗੀਤ ਮਰਦ ਨੇ ਹੀ ਲਿਖੇ ਹਨ ਤੇ  ਮਰਦ ਹੀ ਗਾਉਂਦਾ ਗਵਾਂਉਂਦਾ ਹੈ,ਆਪਣੇ ਨਿਜੀ ਮੁਫਾਦ ਲਈ। ਕੁੜੀਆਂ ਵੀ ਪੈਸੇ
ਦੀ ਲੋੜ ਪੂਰੀ ਕਰਨ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਹੋ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ ਜਾਂ ਫਿਰ ਕਰ ਦਿੱਤੀਆ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ।ਹਰ ਤਸਵੀਰ ਦੇ ਦੋ ਰੁੱਖ
ਹੁੰਦੇ ਹਨ,ਦੋਨੋ ਤਰਫ ਦੇਖ ਕੇ ਹੰਭਲਾ ਮਾਰਨ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ।ਇਸ ਅਮੀਰ ਸਭਿਅਤਾ ਦਾ ਦਿਲ ਟੁੰਬਵਾਂ ਉਦੇਸ਼ ਹੈ,
ਅੋਰਤ ਈਮਾਨ, ਪੁੱਤਰ ਨਿਸ਼ਾਂਨ,ਧਨ ਗੁਜ਼ਰਾਨ,ਤੇ ਬੇਟੀਆਂ,ਰਹਿਮਤ,ਰਹਿਮਾਨ ,ਮੇਰੀ ਨਿੱਕੀ ਜਿਹੀ ਸੋਚ
ਤਾਂ ਇਹ ਮੰਨਦੀ ਹੈ ਕਿ ਸ਼ਾਇਦ ਇਹ ਉਪਦੇਸ਼ ੍ਹਹੈ।
ਹੁਣ ਵੇਲਾ ਆ  ਗਿਆ ਹੈ,ਮਰ ਚੁੱਕੀ ਆਤਮਾਂ ਨੂੰ ਝੰਜੋੜਨਾਂ ਹੈ,ਲਿਖਣ ਬੋਲਣ ਨਾਲ ਨਹੀ ,ਅਮਲਾਂ ਨਾਲ।ਪਿਛੇ
ਝਾਤੀ ਮਾਰਨ ਨਾਲ ਹੀ ਜਮੀਰ ਜਾਗੇਗੀ ਤੇ ਵਾਤਾਵਰਣ ਚ ਪਸਰੀ ਧੁੰਦ ਨਿਰਮਲ ਹਵਾ ਬਣ ਵਗਣ ਲਗੇਗੀ।
ਸ਼ਾਡੇ ਵਾਰਸਾਂ ਨੇ ਸਾਨੂੰ ਵਿਰਾਸਤ ਵਿਚ ਖੁਬਸੂਰਤ ਸਭਿਅਤਾ ਝੋਲੀ ਪਾਈ ਪਰ ਸਾਥੌਂ ਸੰਭਾਂਲੀ ਨਾਂ ਗਈ ਇਸ ਲਈ
ਸਭ ਕੁਝ ਕੋਲ ਹੁੰਦੇ ਵੀ ਅਸੀਂ ਗਰੀਬ ਹੋ ਨਿਬੜੈ ਹਾਂ।ਇਹ ਬਦਨਸੀਬੀ ਹੀ ਤਾਂ ਹੈ,ਪਰ ਕੋਈ ਢੇਰੀ ਢਾਹਿਆਂ ਨਹੀ
ਸੋਚ ਬਦਲਣ ਦੀ ਹਿੰਮਤ ਕੀਤਿਆਂ ਫਿਰ ਉਠ ਖੜਾਂਗੇ।ਇਕ ਦੂਸਰੇ ਨੂੰ ਦੋਸ਼ ਦੇਣ ਦੀ ਥਾਂ ਆਪਣੇ ਤੋਂ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰੋ।
ਚੈਰਿਟੀ ਬਿਗਿਨਸ ਅੇਟ ਹੋਮ" ਰੱਬ ਰਾਖਾ।      

ਮਾਂ ਤੁਝੇ ਸਲਾਮ - ਰਣਜੀਤ ਕੌਰ  ਗੁੱਡੀ ਤਰਨ  ਤਾਰਨ

ਮਾਂ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਾਂ,ਯਾਦਾਂ ਦੇ ਝਰੋਖੇ ਚੋਂ ਕੀ ਕੀ ਯਾਦ ਕਰਾ ਤੇ ਕੀ ਕੀ ਪਰਾਂ ਕਰਾਂ ?ਕੌੜੀਆਂ ਮਿੱਠੀਆਂ
ਯਾਦਾਂ ਤਾਂ ਖੂਨ ਵਿੱਚ ਗੇੜੇ ਲਾਉਂਦੀਆ ਹਨ,ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਚੇਤੇ ਚੋਂ ਬਾਹਰ ਕਰਨਾਂ ਮੈਂ ਚਾਹੁੰਦੀ ਨਹੀਂ,ਉਹ ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਸਵਾਸਾਂ ਸੰਗ ਹਨ।ਮੈਂ ਤਾਂ ਤੇਰੀ ਕੋਟੀ ਕੋਟੀ ਧੰਨਵਾਦੀ ਹਾ ਕਿ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੀ ਦੁਨੀਆਂ ਵਿੱਚ ਬਸੇਰਾ ਦਿੱਤਾ।ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਘਰ ਵਿੱਚ ਬੇਲੋੜਾ , ਅਣਚਾਹਾ ਬੱਚਾ ਸੀ,ਫਿਰ ਵੀ ਤੂੰ ਮੇਰੀ ਭਰੂਣ ਹੱਤਿਆ ਨਾ ਕੀਤੀ ਤੇ ਨਾਂ
ਹੀ ਜਨਮ ਦੇ ਕੇ ਮਰਨ ਦਿੱਤਾ।ਇਹ ਜੀਵਨ ਜੋ ਮੈਂ ਜੀ ਰਹੀ ਹਾਂ ਇਹ ਤਾ ਸਰਾਸਰ ਤੇਰੀ ਦੇਣ ਹੈ। ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਦਸਿਆ ਸੀ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਹੀ ਤੇਰੀ ਗਵਾਂਢਣ ਸਹੇਲ਼ੀ ਦੇ ਜੁੜਵਾਂ ਕੁੜੀ ਮੁੰਡਾ ਪੈਦਾ ਹੋਏ ਸੀ ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਮੁੰਡਾ ਬਚਾ ਕੇ ਕੁੜੀ ਮਾਰ ਦਿੱਤੀ ਤੇ ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਮੁੰਡਾ ਵੀ ਮਰ ਗਿਆ।ਪਰ ਤੂੰ ਇਹ ਪਾਪ ਨਾਂ ਕਮਾਇਆ,ਹਾਲਾ ਕਿ ਮੈ ਜੇ ਨਾਂ ਬਚਦੀ ਤਾ ਤੇਰੇ ਕੋਲ ਸੋਹਣੀ ਅੋਲਾਦ ਸੀ।ਪਰ ਤੂੰ ਰੱਬ ਦੇ ਕੰਮ ਵਿੱਚ ਦਖਲ ਨਾਂ ਦੇ ਕੇ ਸਬਾਬ ਕਮਾ ਲਿਆ।ਬਾਕੀ ਬਚਿਆਂ ਵਾਂਗ ਹੀ ਮੈਨੂੰ ਪਾਲਿਆ,ਜਦ ਵੀ ਮੈਂ ਬੀਮਾਰ ਹੁੰਦੀ ਸੀ ਤੂੰ ਤੇ ਡੈਡੀ ਮੇਰਾ ਪੂਰਾ ਧਿਆਨ ਰੱਖਦੇ ਤੇ ਇਲਾਜ ਕਰਾ ਕੇ ਠੀਕ ਕਰ ਲੈਂਦੇ,ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਦੇ ਤਾਹਨੇ ਅਣਗੌਲੇ ਕਰ ਕੇ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਉਹ ਜੀਵਨ ਦਿੱਤਾ ਜਿਸ ਦੀ ਮੈਂ ਹੱਕਦਾਰ ਸੀ।ਮਾਂ ਤੇਰੇ ਕੋਲ ਸਕੂਲ਼,ਕਾਲਜ ਦੀਆ ਸੰਨਦਾਂ ਨਹੀਂ ਸਨ,ਪਰ ਤੂੰ ਕਿਸੇ ਵੀ ਗਿਆਨੀ ਫ਼ ਵਿਦਵਾਨ ਜਿੰਨਾ ਗਿਆਨ ਰੱਖਦੀ ਸੀ। ਗੁਰੂਬਾਣੀ ਦੇ ਅਰਥ ਤੇ ਵਿਆਖਿਆ-ਆਹ ਕੀ ਕਹਿਣੇ -ਕਿਸੇ ਗਿਆਨੀ ਧਿਆਨੀ ਨੂੰ ਤੇਰੇ ਜਿੰਨੇ ਸਹੀ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੇ।ਲੋਕ ਅਖਾਉਤਾਂ ,ਮੁਹਾਵਰੇ,ਜੋ ਤੈਨੂੰ ਜਬਾਨੀ ਯਾਦ ਸਨ,ਸਾਨੂੰ ਇਮਤਿਹਾਨ ਪਾਸ ਕਰਨ ਲਈ ਰੱਟੇ ਲਾਇਆਂ ਵੀ ਯਾਦ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ।ਐਂਨ ਮੌਕੇ ਮੁਤਾਬਕ ਅਖਾਉਤ ਜਾਂ ਮੁਹਾਵਰਾ ਵਰਤਣਾ ਕੋਈ ਤੇਰੇ ਕੋਲੋਂ ਸਿੱਖੇ।ਜਦੌ ਸਕੂਲੋਂ ਹੋਮ ਵਰਕ ਮਿਲਦਾ ਇਹਨਾਂ ਮੁਹਾਵਰਿਆ ਨੂੰ ਵਾਕਾ ਵਿੱਚ ਵਰਤੋ; ਤਾਂ ਮੈ ਤੇਰੇ ਕੋਲੌਂ ਪੁਛ ਕੇ ਵਾਕ ਬਣਾ ਕੇ ਲਿਖ ਕੇ ਲੈ ਜਾਂਦੀ,ਸੱਚ,ਮੇਰੀ ਟੀਚਰ ਨੂੰ ਵੀ ਐਸੇ ਵਾਕ ਪਤਾ ਨਹਂੀ ਸੀ ਹੁੰਦੇ,ਨਾਂ ਹੀ ਕੋਈ ਹੋਰ ਮਾਂ ਆਪਣੇ ਬਚਿਆਂ ਨੂੰ ਇਹਨਾਂ ਦੀ ਸਹੀ
ਵਾਕ ਬਣਤਰ ਕਰਾ ਕੇ ਭੇਜਦੀ।ਇਕ ਵੱਡੀ ਖੂਬੀ ਮਾਂ ਤੇਰੀ,ਕਿ ਤੁਹਾਡੀ ਤਾਲੀਮ ਕੇਵਲ ਪਾਠ ਕਰਨ ਦੀ ਯੋਗਤਾ ਹੀ ਸੀ ਪਰ ਗਿਆਨ ਭੰਡਾਰ ਕਿਸੇ ਵੀ ਗਿਆਨਬੋਧ,ਵਿਦਵਾਨ ਤੋ ਘੱਟ ਨਹੀਂ ਸੀ।ਆਮ ਧਾਰਨਾਂ ਹੈ ਕਿ ਅੋਰਤਾ ਵਹਿਮਾ,ਭਰਮਾਂ ਵਿੱਚ ਅੰਧਵਿਸਵਾਸੀ ਹੁੰਦੀਆ ਹਨ ਪਰ ਮਾਂ (ਮੇਰੀ ਮਾਂ) ਇਸ ਅੋਗੁਣ ਤੋਂ ਬਹੁਤ ਦੂਰ ਸੀ,ਮੈ ਜੇ ਇਹ ਕਹਿ ਦਿਆਂ ਕਿ ਉਹ ਅਪਨੇ ਵਕਤ ਦੀ( ਇਕੋ ਇਕ) ਵਾਹਦ ਅੋਰਤ ਸੀ ਜੋ   ਟੂਣੇ,  ਵਹਿਮ,ਭਰਮ,ਆਦਿ ਤੋ ਅਣਭਿੱਜ ਸੀ,ਤਾਂ ਇਹ ਨਾਂ ਤਾਂ ਅਤਿਕਥਨੀ,ਤੇ ਨਾਂ ਹੀ,ਵਾਧੂ ਗਲ ਹੋਵੇਗੀ।ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਮਾਲਾ ਫੇਰ ਕੇ ਥਾਂ ਥਾਂ ਵਿਖਾਲੇ ਦੇ ਮੱਥੇ ਟੇਕਣ ਵਿੱਚ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਨਹੀਂ ਰੱਖਦੀ ਸੀ,ਤੇ ਕੇਵਲ ਗੁਰੂਬਾਣੀ ਨੂੰ ਮੰਨਦੀ ਸੀ।ਮਾਂ ਤੂੰ ਗੁਰੂ ਦੇ ਕਹੇ ਹਰ ਉਸ ਸੰਦੇਸ਼ ਨੂੰ ਮੰਨਿਆ ਤੇ ਆਮ ਜਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਅਪਨਾਇਆ ਜੋ ਮਨੁੱਖਤਾ ਤੇ ਘਰ ਪਰਿਵਾਰ ਦੀ ਭਲਾਈ ਲਈ ਅਹਿਮ ਸੀ।ਰੱਬ ਤੋਂ ਡਰ ਕੇ ਗੁਰੂ ਦੀ ਸਿਖਿਆਂ ਹੇਠ ਜਿੰਦਗੀ ਗੁਜਾਰੀ।ਇਸੀ ਕਾਰਨ ਮੈਂ ਵੀ ਕਦੇ ਜਾਦੂ ਟੂਣੇ,ਤੇ ਪਖੰਡ ਦੇ ਰਾਹ ਕਦੀ ਨਹੀਂ ਤੁਰੀ।ਮੈਨੂੰ ਮਾਣ ਹੈ ਅਪਨੀ ਅਂ੍ਹਨਪੜ੍ਹ ਵਿਦਵਾਨ ਮਾਂ ਤੇ।ਮਾਂ ਮੈਨੂੰ ਯਾਦ ਹੈ,ਇਕ ਦੋ ਵਾਰ ਅਪਨੇ ਬੂਹੇ ਤੇ ਕੋਈ ਲਾਲ ਰੁਮਾਲ ਵਿੱਚ ਬੰਨ੍ਹ ਕੇ ਕੁਝ ਰੱਖ ਗਿਆ ਮੁਹੱਲੇ ਵਾਲਿਆ ਬੜਾ ਕੁਝ ਕਿਹਾ,ਪਰ ਤੂੰ ਇਕ ਹੀ ਵਾਕ ਦੁਹਰਾਇਆ,ਜਿਹੜਾ ਕਰੇ ਟੂਣਾ, ਸਦਾ ਰਹੇ ਊਣਾ"।ਇਕ ਵਾਰ ਤੂੰ ਖੋਲ ਕੇ ਵੇਖਿਆ ਉਸ ਵਿੱਚ ਕਾਲੇ ਮਾਹ ਤੇ ਹੋਰ ਚੀਜ਼ਾ ਸੀ ਕੋਲੋਂ ਲੰਘਦੇ ਮੰਗਤੇ ਨੇ ਕਿਹਾ ਲਿਆ ਬੀਬੀ  ਫੜਾ ,ਸਾਨੂੰ ਟੂਣੇ ਨਹੀਂ ਲੜਦੇ।
ਮੈਂ ਅੱਜੋਕੇ ਯੁੱਗ ਚ ਵਿਚਰ ਕੇ ਜਦੋਂ ਪਿਛੈ ਵੱਲ ਝਾਤੀ ਮਾਰਦੀ ਹਾ ਤਾ ਮੈਂਨੂੰ ਬੜਾ ਫਖਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਤੇਰੇ ਤੇ ਕਿ ਮੈਂ ਤੇਰੀ ਬੇਟੀ ਹਾਂ।ਮੈਂ ਅਹਿਸਾਨਮੰਦ ਹਾਂ ਤੇਰੀ ਕਿ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਰੰਗ ਬਰੰਗੀ ਦੁਨੀਆ ਵੇਖਣ ਦਾ ਅਵਸਰ ਬਖਸ਼ਿਆ।ਮੈਂ ਮੁਤਾਲਿਆ ਕਰ ਕੇ ਜਾਂਚਿਆ ਹੈ ਕਿ ਕਦੇ ਵੀ ਤੂੰ ਪੁੱਤਾ ਨਾਲੋਂ ਧੀਆਂ ਦੀ ਖੁਰਾਕ ਵਿੱਚ ਵਿਤਕਰਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕੀਤਾ,ਹਾਲਾਂ ਕਿ ਮੈ ਬਿਲਕੁਲ ਹੀ ਫਾਲਤੂ ਨਗ ਸੀ ਤੇਰੇ ਛੱਲੇ ਵਿੱਚ,ਫਿਰ ਵੀ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਦੂਜਿਆਂ ਦੇ ਤਾਹਨੇ ਮਿਹਣੇ ਵਿੱਚ ਆ ਕੇ ਅਣਗੌਲਾ ਨਾਂ ਕੀਤਾ।ਕਈ ਵਾਰ ਮੈਂ ਬੀਮਾਰ ਹੋਈ ਤੇ ਪੂਰੀ ਵਾਹ ਲਾ ਕੇ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਬਚਾਇਆ,ਤਾਂ ਹੀ ਅੱਜ ਮੈਨੂੰ ਮਾਂ ਬਣ ਕੇ ਅਹਿਸਾਸ ਹੋਇਆ ਕਿ ਤੂੰ ਕਿੰਨੀ ਮਹਾਨ ਹੈਂ।
ਸਰੀਰਕ ਤੌਰ ਤੇ ਤੂੰ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ਫਿਰ ਕੀ ਹੈ,ਤੂੰ ਤੇ ਮੇਰੀ ਆਤਮਾ ਹੈਂ ,ਮੇਰੇ ਅੰਗ ਸੰਗ ਹੈਂ।ਮੈਨੂੰ ਸਮਝ ਲਗਦੀ ਹੈ,ਤੂੰ ਆਪਣੇ ਬਚਿਆ ਦੀ ਖੁਸ਼ਹਾਲੀ ਵੇਖ ਕੇ,ਖੁਸ਼ ਹੈਂ,ਤੇ ਇਹ ਸੱਭ ਤੇਰੀਆਂ ਦੁਆਵਾਂ ਸਦਕਾ ਹੈ। ਤੇਰੀ ਮਮਤਾ ਦਾ ਮੁੱਲ ਅਸੀਂ ਨਹੀਂ ਪਾ ਸਕੇ,ਪਰ ਤੇਰੇ ਗੁੱਸੇ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਮੰਨ ਕੇ ਅੱਜ ਇਸ ਜਮਾਨੇ ਦਾ ਮੁਕਾਬਲਾ ਕਰਨ ਯੋਗ ਹੋਏ ਹਾਂ।
ਮਾਂ ਤੈਨੂੰ ਸੱਤ ਸਲਾਮ ਨਹੀਂ ਲੱਖ ਸਲਾਮ ਹੈ।"
ਮਾਂ ਤੈਨੂੰ ਸਲਾਮ ਹੈ,ਤੇਰੇ ਧੀਆਂ,ਪੁੱਤਾਂ ਵਲੋਂ ਪ੍ਰਨਾਮ ਹੈ।
"ਬਹਿਸ਼ਤੀ ਰਾਣੀ ਹੈ ਸਾਡੀ ਮਾ"-ਮਾਂ ਤੁਝੇ ਸਲਾਮ"
ਰਾਤ ਮਾਂ ਆਈ ਥੀ ਕਬਰ ਸੇ, ਮੇਰੇ ਕਮਰੇ ਮੇਂ,
ਮੇਰੀ ਆਂਖੋਂ ਮੇਂ,ਇਬਾਦਤ ਭਰੀ ਜੰਨਨਤ ਰੱਖ ਗਈ । 

ਰਣਜੀਤ ਕੌਰ  ਗੁੱਡੀ ਤਰਨ  ਤਾਰਨ

ਭਟਕੇਗੀ ਰੂਹ - ਰਣਜੀਤ ਕੌਰ ਗੁੱਡੀ ਤਰਨ ਤਾਰਨ

(ਅੰਧ ਵਿਸ਼ਵਾਸ਼ ਤੇ ਕਰਮ ਕਾਂਡ ਆਮ ਤੌਰ ਤੇ ਸਮਾਜਿਕ ਬੁਰਾਈ ਹੀ ਹੁੰਦੇ ਹਨ,ਪਰ ਅਜੋਕੇ ਯੁੱਗ ਵਿੱਚ ਇਕ ਅੰਧ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਵਰਦਾਨ ਸਾਬਤ ਹੋਇਆ ਹੈ।--ਪੰਡਤਾਂ ਦਾ ਕਹਿਣਾ ਹੈ 'ਕੰਨਿਆਦਾਨ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਬੰਦੇ ਦੀ ਗਤੀ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ'ਇਸ ਪ੍ਰਵਚਨ ਨੇ ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਤਬਕੇ ਵਿੱਚ ਕੰਨਿਆ ਭਰੂਣ ਹੱਤਿਆ ਖੁਲ੍ਹ ਕੇ ਨਹੀਂ ਹੋਣ ਦਿੱਤੀ।)
ਹੋਇਆ ਇੰਜ ਕੇ ਸਾਡੇ ਇਕ ਦੋਸਤ ਦੀ ਪਤਨੀ ਦੀ ਬੇਵਕਤ ਮੋਤ ਹੋ ਗਈ ਉਸ ਵਕਤ ਉਸਦੀਆਂ ਦੋ ਬੇਟੀਆਂ ਜੋ ਦੋਨਾਂ ਪੁੱਤਰਾਂ ਤੋਂ ਛੋਟੀਆਂ ਸਨ,ਚਾਰ ਬੱਚੇ ਭਰੀ ਦੁਨੀਆ ਵਿੱਚ ਮਾਂ ਮਹਿਟਰ ਹੋ ਗਏ।ਕਿਰਿਆ ਕਰਮ ਦੇ ਦੋ ਮਹੀਨੇ ਬਾਦ ਹੀ  ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਦੋਨਾਂ ਕੁੜੀਆਂ ਨੂੰ ਓਹਲੇ ਰੱਖ ਉਸਦਾ ਦੂਜਾ ਵਿਆਹ ਕਰਾਉਣ ਲਈ ਜੋਰ ਪਾਉਣ ਲਗੇ।ਪਰ ਉਹ ਨਾਂ ਮੰਨਿਆ।ਔਖਾ ਸੌਖਾ ਵਕਤ ਗੁਜਰਦਾ ਗਿਆ,ਮੁੰਡੇ ਵਿਆਹ ਕਰਾ ਅਲੱਗ ਦੁਨੀਆਂ ਵਸਾ ਬੈਠੇ,ਧੀਆਂ ਆਪੋ ਆਪਣੇ ਸਹੁਰੀਂ ਤੁਰ ਗਈਆਂ।ਉਹ ਇਕੱਲਾ ਰਹਿ ਗਿਆ,ਕਦੇ ਪੁੱਤਰਾਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਰੱਖਣ ਦੀ ਫਰਮਾਇਸ਼ ਨਾ ਕੀਤੀ।ਫਿਰ ਉਹ ਸਰੀਰ ਦੇ ਨਾਲ ਮਾਨਸਿਕ ਰੋਗੀ ਹੋ ਗਿਆ।ਵਲਾਇਤ ਵਾਲੀ ਬੇਟੀ ਇਕ ਵਾਰ ਆਈ ਛੇ ਮਹੀਨੇ ਰਹੀ ਤੇ ਛੋਟੀ ਭੇੈਣ ਨੇ ਉਸਦੀ ਡਿਉਟੀ ਸੰਭਾਲ ਲਈ। ਭੇੈਣ,ਭੇੈਣ ਦੀ ਮਜਬੂਰੀ ਸਮਝਦੀ ਸੀ। ਛੋਟੀ ਨੇ ਆਪਣੇ ਪਤੀ ਦੀ ਸਹਿਮਤੀ ਨਾਲ ਪਿਤਾ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਲੈ ਆਂਦਾ।ਇਕ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਉਸਦੇ ਸੱਸ ਸਹੁਰਾ ਤੇ ਇਕ ਵਿੱਚ ਉਸਦੇ ਬਿਮਾਰ ਪਿਤਾ,ਤੇ ਉਸਦੇ ਦੋ ਨਿੱਕੇ ਬੱਚੇ ਤੇ ਉਸਦੀ ਸਰਕਾਰੀ ਨੌਕਰੀ।ਉਪਰ ਵਾਲੇ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਹਾਲਾਤ ਦਾ ਮੁਕਾਬਲਾ ਕਰਨ ਦੀ ਸਕਤੀ ਬਖ਼ਸ਼ੀ ਤੇ ਉਹ ਮੂੰਹ ਮੀਟ ਕੇ ਸੱਭ ਨੂੰ ਥਾਂ ਸਿਰ ਰੱਖਦੀ ਦਿਨ ਗੁਜਾਰਦੀ ਗਈ।ਜਿਸ ਦਿਨ ਕਿਤੇ ਉਹ ਆਪ ਢਿੱਲੀ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਸਾਰਾ ਘਰ ੁਿਜਵੇਂ ਬੀਮਾਰ ਹੋ ਜਾਂਦਾ,ਉਸਦੇ ਪਤੀ ਨੂੰ ਹੱਥਾਂ ਪੈਰਾਂ ਦੀ ਪੈ ਜਾਂਦੀ,ਕਿ ਉਹ ਕੱਲਾ ਇੰਨਾ ਕੁਝ ਕਿਵੇਂ ਸੰਭਾਲੇ?।
ਹਾਏ, ਡੈਡੀ ਦੀ ਦਵਾਈ ਦਾ ਵਕਤ ਹੋ ਗਿਆ,ਬਜੁਰਗਾਂ ਲਈ ਖਿਚੜੀ,ਦਲੀਆ ਕੌਣ ਬਨਾਏਗਾ?ਤੇ ਉਹ ਡਿਗਦੀ ਢਹਿੰਦੀ ਉਠ ਖੜਦੀ।ਉਹ ਅਟੈਡੈਂਟ ਦੇ ਭਰੋਸੇ ਨਾਂ ਰਹਿੰਦੀ।
ਅੱਜ ਉਸਦਾ ਡੈਡੀ ਸਦਾ ਲਈ ਉਸਨੂੰ ਥੋੜੀ ਜਿਹੀ ਵਿਹਲ ਦੇ ਗਿਆ ਤਾਂ ਉਹ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਬਲੇਮ ਕਰਨ ਲਗੀ,ਕਿ ਸ਼ਾਇਦ ਉਹ ਡੈਡੀ ਦੀ ਪੂਰੀ ਟਹਿਲ ਸੇਵਾ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕੀ ਸੀ ਤਦੇ ਹੀ ਡੈਡੀ ਵੇਲੇ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਚਲੇ ਗਏ।ਭੇੈਣ ਨੂੰ ਖਬਰ ਹੋਈ ਉਹ ਵਲਾਇਤ ਤੋਂ ਅੇਮਰਜੈਂਸੀ ਟਿਕਟ ਲੈ ਉਡਦੀ ਆਣ ਪਹੁੰਚੀ,ਭਰਾ ਅਜੇ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਹੁੰਚੇ,ਖ਼ਵਰੇ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਕੀ ਮਜਬੂਰੀ ਸੀ?ਸਵਿਤਰੀ,ਆਪਣੇ ਪਿਤਾ ਦੀ ਡੇੱਡ ਬਾਡੀ ਰਾਹ ਵਿੱਚ ਰੋਲਣਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਚਾਹੁੰਦੀ,ਪਰ ਉਸਦੇ ਸਹੁਰੇ ਨੇ ਕਿਹਾ'ਪੁੱਤ ਇਹਨੂੰ ਆਪਣੀ ਮਿੱਟੀ ਵਿੱਚ ਜਾਣਾ ਹੈ'ਤੇ ਪੰਡਤ ਨੇ ਵੀ ਕਿਹਾ ਧੀ ਦੇ ਬੂਹੇ ਤੇ ਪਿਤਾ ਦਾ ਸਸਕਾਰ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦਾ।ਤੇ ਪੰਡਤਾਂ ਦਾ ਕਿਹਾ ਸਿਰ ਮੱਥੇ। ਪੰਡਤ ਮੰਤਰ ਜਾਪ ਕਰੀ ਜਾ ਰਹੇ ਸਨ।ਦੂਰੋਂ ਆਏ ਪ੍ਰਾਹੁਣੇ ਛਿਥੇ ਪੈਣ ਲਗੇ।ਪਰ ਪੰਡਤ ਜੀ ਆਪਣੀ ਵਿਦਿਆ ਤੇ ਅੜੈ ਸਨ ਕਿ ਵੱਡੇ ਪੁੱਤਰ ਨੇ ਚਿਖਾ ਨੂੰ ਅੱਗਨੀ ਨਾ ਦਿਖਾਈ ਤਾਂ ਮਰਨ ਵਾਲੇ ਦੀ ਗਤੀ ਨਹੀਂ ਹੋਵੇਗੀ ਤੇ ਰੂਹ ਭਟਕਦੀ ਰਹੇਗੀ।
ਡੇਢ ਘੰਟਾ ਹੋਰ ਘੁਸਰ ਮੁਸਰ ਚ ਗੁਜਰ ਗਿਆ।ਮੇਜਰ ਸਾਹਬ ਬੜੀ ਸ਼ਾਂਤ ਮੁਦਰਾ ਚ ਪੰਡਤ ਜੀ ਨੂੰ ਮੁਖਾਤਿਬ ਹੋਏ,ਪੰਡਤਜੀ ਰੂਹ ਭਟਕੇਗੀ ਤੇ ਬੇਟੀ ਸੰਭਾਲ ਲਵੇਗੀ,ਇੰਨੇ ਸਾਲ ਤੋਂ ਵੀ ਤੇ ਜਿੰਦਾ ਲਾਸ਼ ਨੂੰ ਲਈ ਫਿਰ ਰਹੀ ਸੀ।ਰਾਖ ਦੀ ਮੁੱਠ ਕੀ ਭਟਕੇਗੀ।ਮੇਰੀ ਗਤੀ ਵੀ ਨੇੜੇ ਹੀ ਹੈ ਤੇ ਮੇਰਾ ਕੋਈ ਬੇਟਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੈ।ਪੰਡਤਜੀ ਕੁਝ ਬੋਲਣ ਹੀ ਲਗੇ ਸੀ ਕੇ ਅੋਰਤਾਂ ਵਾਲੇ ਝੁੰਡ ਚੋਂ ਮਿਲਵੀਂ ਸਹਿਮਤੀ ਹੌਲੀ ਜਿਹੇ ਤਾੜੀ ਨਾਲ ਗੂੰਜੀ।ਕਿਤੋਂ ਆਵਾਜ਼ ਆਈ ਪ੍ਰਧਾਨ ਮੰਤਰੀ ਰਾਜੀਵ ਗਾਂਧੀ ਦੀ ਚਿਖਾ ਨੂੰ ਅਗਨੀ ਉਹਦੀ ਬੇਟੀ ਨੇ ਦਿਖਾਈ ਸੀ।ਪੰਡਤਜੀ ਨੇ ਰੂੁਹ ਨੂੰ ਭਟਕਣ ਤੋਂ ਉਪਾਅ ਲਈ ਦੱਸ ਕੁ ਹਜਾਰ ਦਾ ਖਰਚਾ ਸੁਣਾ ਕੇ ਅਚਾਰੀਆ ਨੂੰ ਤਖ਼ਤਾ ਚੁਕਣ ਦੀ ਇਜ਼ਾਜ਼ਤ ਦੇ ਦਿੱਤੀ।ਦੋਹਾਂ ਭੇੈਣਾ ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਪਤੀਆਂ ਨੇ ਅਰਥੀ ਨੂੰ ਕੰਧਾ ਦਿੱਤਾ।ਸੋਗ ਦੇ ਵੇਲੇ ਹਲਕੇ ਹਾਸੇ ਤੇ ਤਾੜੀ ਦਾ ਟਣਕਣਾ ਵੀ ਅਲੋਕਾਰ ਭਾਣਾ ਸੀ,ਤੇ ਉਪਰੋਂ ਬੇਟੀਆਂ ਨੇ ਪਿਤਾ ਦੀ ਚਿਖਾ ਨੂੰ ਅਗਨੀ ਦਿੱਤੀ।ਹਰ ਕੋਈ ਅਲਾਪ ਰਿਹਾ ਸੀ 'ਈਸ਼ਵਰ'ਮਰਨ ਵਾਲੇ ਦੀ ਆਤਮਾ ਨੂੰ ਸ਼ਾਂਤੀ ਬਖ਼ਸ਼ੇ'।
"ਅੱਗ ਦਾ ਕੰਮ ਤਾਂ ਜਲਾਉਣਾ ਸਾੜਨਾ ਹੀ ਹੈ,ਉਹ ਕੀ ਜਾਣੇ,ਅੱਗ ਪੁੱਤ ਨੇ ਲਾਈ ਹੈ ਕਿ ਧੀ ਨੇ-ਮੇਜਰ ਸਾਹਬ ਹੌਲੀ ਦੇਣੇ ਕਹਿ ਗਏ।"
ਚਿਖਾ ਜਲਦੀ ਰਹੀ ਤੇ ਚਰਚਾ ਚਲਦੀ ਰਹੀ,ਧੀ ਵਲਾਇਤੋਂ ਆ ਪੁਜੀ ਤੇ ਪੁੱਤਰ ਮਦਰਾਸ ਚੋਂ ਨੀ੍ਹ ਆ ਸਕੇ।ਉਹ ਤੇ ਜਿਉਂ ਵਿਆਹੇ ਗਏ ਮੁੜ ਕਦੀ ਆਏ ਸੁਣੇ ਹੀ ਨਹੀਂ-ਕੋਈ ਵਿਚੋਂ ਬੋਲਿਆ॥ ਮੇਜਰ ਸਾਹਬ ਕਹਿਣ ਲਗੇ ਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਬ੍ਰਿਧ ਘਰ ਭਰੇ ਪਏ ਨੇ ਵ੍ਰਿੰਦਾਵਨ ਹਜਾਰਾਂ ਦੀ ਗਿਣਤੀ ਵਿੱਚ ਪੁੱਤਰਾਂ ਦੇ ਛੱਡੇ ਮਾਪੇ ਦਿਨ ਕਟੀ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ।ਗਤੀ ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਵੀ ਹੋਣੀ ਹੈ।
ਚੌਥੇ ਤੇ ਪੁੱਤਰ ਹਾਜਰ ਸਨ।ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਮੁੜਨ ਦੀ ਕਾਹਲੀ ਸੀ,ਉਹਨਾਂ ਪੰਡਤ ਨੂੰ ਅੰਤਿਮ ਰਸਮਾਂ ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਹੀ ਮੁਕਾਉਣ ਲਈ ਹੁਕਮ ਚਾੜ੍ਹ ਦਿੱਤਾ।ਰਸਮਾਂ ਮੁਕੀਆਂ ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਭੇੈਣਾ ਅੱਗੇ ਸਰਕਾਰੀ ਕਾਗਜ਼ ਕਰਦਿਆਂ ਕਿਹਾ ਇਥੇ ਹਸਤਾਖਰ ਕਰ ਦਿਓ ਪਿਤਾ ਜੀ ਵਾਲਾ ਮਕਾਨ ਵਿਕ ਗਿਆ ਹੈ,ਭੈੇਣਾ ਨੇ ਕੋਈ ਵੀ ਸਵਾਲ ਕੀਤੇ ਬਿਨਾਂ ਦਸਤਖ਼ਤ ਕਰ ਦਿੱਤੇ।( ਉਹ ਤੇ ਉਥੋਂ ਤੁਰਨ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ 'ਨੇਟ' ਤੇ  ਪਿਤਾ ਦਾ ਮਕਾਨ ਵੇਚਣਾ ਲਾ ਆਏ ਸੀ ) ਨਿਕੀਏ', ਪਿਤਾ ਜੀ ਪੈਨਸ਼ਨ ਤੈਨੂੰ ਦੇਂਦੇ ਹੀ ਰਹੇ ਹਨ,ਵੱਡੇ ਵੀਰ ਨੇ ਕਾਗਜ਼ ਇਕੱਠੇ ਕਰਦਿਆਂ ਕਿਹਾ।--ਦੋ ਚਾਰ ਪ੍ਰਾਹੁਣੇ ਜੋ ਅਜੇ ਬੈਠੈ ਸਨ ਕਿਤੇ ਦੂਰ ਸੋਚੀਂ ਜਾ ਪੁਜੇ।

(ਚਲਦੇ ਚਲਦੇ-" ਨਾਰੀ ਤੇ ਜੋ ਪੁਰਖ ਕਰਾਵੇ,ਪੁਰਖਣ ਤੇ ਜੋ ਨਾਰੀ"---ਨਾਰੀ ਨਰ ਨੂੰ ਜਨਮ ਦੇ ਸਕਦੀ ਹੈ,ਪਾਲ ਪੋਸ ਸਕਦੀ ਹੈ, ਪੁਰਖ ਦੀ ਲਾਚਾਰੀ ਵੇਲੇ ਡੰਗੋਰੀ ਬਣ ਸਕਦੀ ਹੈ,ਕੰਧੇ ਨਾਲ ਕੰਧਾ ਮਿਲਾ ਕੇ ਸ਼ਾਨਾ ਬਸ਼ਾਨਾ ਚਲ ਸਕਦੀ ਹੈ,ਪਰ ਅਰਥੀ ਨੂੰ ਕੰਧਾ ਨਹੀਂ ਦੇ ਸਕਦੀ,ਉਮਰ ਭਰ ਚੁਲ੍ਹਾ ਜਲਾ ਕੇ ਪੇਟ ਭਰੇ ਨਾਰੀ,ਪਰ ਚਿਖਾ ਨੂੰ ਅੱਗ ਦਿਖਾਉਣ ਤੋਂ ਵਰਜਿਤ ਹੈ।ਕਿਆ ਥਿਉਰੀ ਹੈ,'ਪੰਡਤ ਜੀ ?)
(ਧਿਆਨ ਯੋਗ-ਬਜੁਰਗ ਫਰਮਾ ਗਏ ਹਨ'ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਸਲਾਮ ਕਹਿਣ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਲਈ ਸਲਾਮਤੀ ਦੇ ਫਰਿਸ਼ਤੇ ਉਤਰ ਆਉਂਦੇ ਹਨ)
ਰਣਜੀਤ ਕੌਰ ਗੁੱਡੀ ਤਰਨ ਤਾਰਨ
 

'" ਕਮਲੀ ਰਮਲੀ ਖੁਸ਼ੀ " -ਰਤਾ ਹੱਸ ਕੇ ਅੇਧਰ ਤੱਕ ਸਜਣਾ,ਨਜ਼ਰਾਂ ਰੱਸ ਨੈਣਾਂ ਦਾ ਚੱਖਣਾ....... - ਰਣਜੀਤ ਕੌਰ ਗੁਡੀ ਤਰਨ ਤਾਰਨ


ਖੁਸ਼ਗਵਾਰ ਵਾਤਾਵਰਣ ਹੋਵੇ ਤਾ ਬਹੁ ਭਾਤੀ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਬਿਖਰ ਰਹਿੰਦੀਆਂ ਹਨ।ਆਦਮੀ ਦੀ ਜੀਭ ਦੇ ਸੁਆਦ ਦਾ ਮਜਾ ਲਫ਼ਜ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਕਿਵੇਂ ਕੀਤਾ ਜਾਵੇ,ਇਹ ਬਹੁ ਰੰਗ ਤੇ ਬੇਅੰਤ ਹੈ।ਇਸੀ ਤਰਾਂ ਨਿਗਾਹਾਂ ਦੇ ਸੁਆਦ ਦੀ ਖੁਸੀ ਹੈ,ਸਾਰੀ ਦੁਨੀਆਂ ਇਕ ਦਰਸ਼ਨ ਹੈ।
ਬੰਦਾ ਰੰਗ ਨੌਂਰੰਗ,ਅਕਾਸ਼,ਜੰਗਲ,ਪਹਾੜ,ਨਦੀਆਂ ਲਹਿਰਾਂ,ਬਾਰਿਸ਼.ਨੀਲੇ ਪਾਣੀ,ਕਾਲੇ ਅਸਥਾਨ ਵੇਖ ਵੇਖ ਰੱਜਦਾ ਹੀ ਨਹੀਂ।ਅੱਖੀਆਂ " ਅੱਖੀਂ ਦੇਖ ਨਾਂ ਰਾਜੀਆਂ ਬਹ ਰੰਗ ਤਮਾਸ਼ੇ ਜੀ" । ਨਜ਼ਰਾਂ ਦੇ ਰੱਸ ਵੀ ਕਈ ਪ੍ਰਕਾਰ ਦੇ ਹਨ,ਕੁਦਰਤੀ ਨਜ਼ਾਰੇ,ਬਨਾਉਟੀ ਨਜ਼ਾਰੇ, ਮਿੱਠੈ,ਫਿਕੇ,ਖੱਟੇ ਨਜ਼ਾਰੇ,ਮੇਲੇ,ਰੂਹ ਫੁਕਦੇ ਨਜ਼ਾਰੇ,ਰੂਹ ਝੰਜੋੜਦੇ ਨਜ਼ਾਰੇ,ਵੇਖ ਕੇ ਵੀ ਨਜ਼ਰਾਂ ਤ੍ਰਿਪਤ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀਆਂ,ਪਲ ਦੋ ਪਲ ਦੀ   ਕਮਲੀ ਰਮਲੀ ਖੁਸ਼ੀ ਬਟੋਰਨ ਲਈ ਨਿਗਾਹ ਕਮਲੀ ਰਮਲੀ ਹੋ ਜਾਦੀ ਹੈ।ਇਥੋਂ ਤੱਕ ਕੇ ਉਡਾਰੀਆਂ ਮਾਰਦੇ ਪੰਛੀ ਤੇ ਟਪੂਸੀਆਂ ਮਾਰਦੇ ਜਾਨਵਰ ਬਹੁਤ ਅੱਛੈ ਲਗਦੇ ਹਨ,ਪਰ ਸਿਕਾਰ ਕਰਕੇ ਖੁਸ਼ੀ ਕਮਲੀ ਹੋਣਾ ਲੋਚਦੀ ਹੈ।'ਰੋਮ ਦਾ ਬਾਦਸ਼ਾਹ'ਨੀਰੋ ਨੂੰ ਅੱਗ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ੀ ਦੇਂਦੀ ਸੀ,ਉਹ ਆਪਣੇ ਸ਼ਹਿਰ ਨੂੰ ਅੱਗ ਲਗਾ ਕੇ ਉੱਚੇ ਬੈਠ ਕੇ ਬੰੰਸਰੀ ਵਜਾਉਣ ਲਗਦਾ'।ਕੋਈ ਸੁੰਦਰ ਪੁਸ਼ਾਕ ਵੇਖ ਖੁਸ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਤੇ ਕੋਈ ਨੰਗੇਜ ਤੋਂ ਲੁਤਫ ਲੈਂਦਾ ਹੈ।ਕੋਈ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਲਵੇ ਤੇ ਕੋਈ ਵਸਲ ਦਾ ਆਨੰਦ ਉਠਾਵੇ।ਕੋਈ ਜਹਿਰ ਪੀ ਕੇ ਚੜ੍ਹਦੀ ਕਲਾ ਚ  ਹੈ ਤੇ ਕੋਈ ਮਿਸ਼ਰੀ ਸ਼ਹਿਦ ਪੀ ਨਿਹਾਲ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ।ਪਿਆਰ ਮੁਹੱਬਤਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਲੱਬਦਾ ਹੈ ਖੁਸੀ ਉਹ ਤੇ ਦੂਜਾ ਲੜਾਈਆਂ ਘੋਲਾਂ ਚੋਂ,ਤੇ ਤੀਜਾ ਮੋਹ ਮਾਇਆ ਚੋਂ।ਭਾਈ ਲਾਲੋ ਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਵੱਖਰੀ ਤੇ ਮਲਿਕ ਭਾਗੋ ਦਾ ਰੰਗ ਹੋਰ ਹੈ।
ਕੰਨਾਂ ਦੀ ਖੁਸੀ ਦਾ ਰੰਗ ਵੀ ਅੱਖਾਂ ਵਰਗਾ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।ਕਿਤੇ ਕਲਾਸੀਕਲ ਤੇ ਲੁਭਾਉਂਦੇ ਨੇ ਕੰਨ ਤੇ ਕਿਤੇ ਲਚਰਤਾ ਲੁਭਾ ਰਹੀ ਹੈ। ਬੁਲੇਸ਼ਾਹ ਜਿਹਾ ਕਦੇ ਮਾਲਿਕ ਨੂੰ ਰਾਂਝਾ ਬਣਾ ਲੈਂਦਾ ਹੈ ਤੇ ਕਦੇ ਆਪ ਉਹਦੀ ਮਹਿਬੂਬਾ ਬਣ ਨਚਣ ਲਗਦਾ ਹੈ।ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਇਸਕ ਦੀ ਨਾਕਾਮੀ ਕਾਮਯਾਬੀ ਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਦੇ ਗਈ ਤੇ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਕਮਲਾ ਬਣਾ ਗਲੀਆਂ ਚ ਫੇਰ ਗਈ।ਰਮਲੀ ਨੂੰ ਕਮਲੀ ਕਰਨ ਦਾ ਵੱਲ ਜੋ ਬਹੁਤ ਆਉਂਦੇੈ।ਜਿਵੇਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਚਾਹ ਮਲ੍ਹਾਰ ਦੇਂਦੀ ਹੈ ਤੇ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਸ਼ਰਾਬ ਨਾ ਮਿਲੇ ਤੇ ਮਰਨ ਲਗਦਾ ਹੈ।ਕੋਈ ਨਿਲੱਜ ਹੋ ਹੀ.ਹੀ ਹੀ.ਕਰਦਾ ਤੇ ਦੂਜਾ ਲੱਜਾ ਮਹਿਸੂਸ ਕੇ।ਆਪਣੀ ਪਸੰਦ ਸੁਣਨ ਤੋਂ ਕੰਨ ਆਪਣੀ ਮਰਜੀ ਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਖੋਜ ਲੈਂਦੇ ਹਨ,ਤੇ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਨਾਮ ਸੁਣਨ ਦਾ ਹੀ ਚਾਅ ਚੜ੍ਹਿਆ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ।ਬਦ ਨਾਲੋਂ ਬਦਨਾਮ ਹੋਰ ਵੀ ਖੀਵਾ ਹੋ ਜਾਦਾ ਹੈ।
ਨੱਕ ਵੀ ਖੁਸ਼ ਹੁੰਦੈ,ਆਪਣੀ ਪਸੰਦ ਦੀ ਖੁਸਬੂ ਸਾਹਾਂ ਚ ਭਰ ਕੇ।ਹੱਥ ਪੈਰ ਵੀ ਨਰਮ ਨਰਮ ਛੁਹਾਂ ਦਾ ਮਜ਼ਾ ਲੈ ਲੈਂਦੇ ਹਨ,ਮੂ੍ਹੰਹ ਵੀ ਸਵਾਦਾਂ ਚ ਖੁਸ ਹੁੰਦੈ,ਬਸ ਇਕ ਪੇਟ ਹੀ ਹੈ ਜਿਸਨੂੰ ਖੁਸ ਹੋਣ ਦਾ ਵੱਲ ਨਹੀਂ ਆਉਦਾ।
ਕੋਈ ਜੂਏ ਦੀ ਲੱਤ ਵਿੱਚ ਲੀਨ ਹੈ ਤੇ ਕੋਈ ਸੁੱਖੇ,ਭੰਗ ਵਿੱਚ,ਕੋਈ ਸੋਨਾ,ਚਾਂਦੀ ਇਕੱਠਾ ਕਰਨ ਵਿਚ ਖੁਸ ਹੈ।ਇਕ ਤਾਰੀਆਂ ਲਾ ਕੇ ਤੇ ਦੂਜਾ ਧੁਪੇ ਸੜ ਕੇ ਆਨੰਦਤ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ।ਗਮ ਕਿਸ ਨੂੰ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ,ਹਰ ਕੋਈ ਸੰਸਾਰਿਕ ਖੂਸ਼ੀ ਬਟੋਰਨ ਲਈ ਝੱਲਾ ਹੋਇਆ ਫਿਰਦਾ ਹੈ।ਫਰਾਂਸ ਦੀ ਕਹਾਵਤ ਹੈ'ਹਰ ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਆਪਣੇ ਖਿਆਲ ਮਗਰ ਲਗ ਕੇ ਖੂਸ਼ੀ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਦਾ ਸ਼ੁਦਾ ਜਿਹਾ ਹੈ। ਖੁਸ਼ੀ ਬਟੋਰਨ ਦੇ ਇਸ ਰੁਝੇਂਵੇ ਵਿੱਚੋ ਕਿਸੇ ਦੀ ਕੀ ਝੋਲੀ ਭਰਦੀ ਹੈ,ਤੇ ਕਿਸੇ ਵਿਰਲੇ ਦੀ ਤ੍ਰਿਸ਼ਨਾ ਮਿਟਦੀ ਹੈ।ਖੁਸ਼ੀ ਦੀ ਲਾਲਸਾ ਸੀਮਾ ਰਹਿਤ ਹੈ,ਹੱਦ ਹੀਣ ਹੈ।
ਇਸ ਰੰਗਲੀ ਦੁਨੀਆਂ ਦੇ ਰੰਗ ਤੇ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਵਿਅਰਥ ਹਨ ਜਾ ਮਾਣਨ ਯੋਗ?ਇਹਨਾਂ ਤੋਂ ਭੱਜਿਆ ਵੀ ਨਹੀਂ ਜਾ ਸਕਦਾ ਤੇ ਕਈ ਵਾਰ ਅਪਨਾਇਆ ਵੀ ਜਾ ਸਕਦਾ।ਇਹ ਕਿਵੇਂ ਹੋ ਸਕਦਾ ਕਿ ਵਸਦੇ ਹੋਈਏ ਦਰਿਆ ਦੇ ਬਰੇਤੇ ਵਿੱਚ ਤੇ ਫਿਰ ਪਾਣੀ ਨੂੰ ਪੱਲੂ ਨਾਂ ਛੁਹਣ ਦਈਏ।ਦੁਨੀਆਂ ਦੇ ਰੰਗ ਤਮਾਸ਼ੇ ਵੇਖੇ ਬਿਨਾਂ ਹੀ ਤੇ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਦਾ ਸੁਆਦ ਚੱਖੇ ਬਿਨਾਂ ਕਿਵੇਂ ਜੀਵਿਤ ਰਿਹਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ? ਇੰਜ ਹੁੰਦਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਤੇ ਹੋਣਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਚਾਹੀਦਾ,ਕਿਉਂਕਿ ਜੀਵਨ ਤਾਂ ਮਿੱਠਾ ਲੱਡੂ ਹੈ,ਇਸਦੀਆਂ ਕਮਲੀਆਂ ਰਮਲੀਆਂ ਖੂਸ਼ੀਆਂ ਵਿੱਚ ਹੀ ਜਾਨ ਜਹਾਨ ਹੈ।ਬੱਚਾ ਡਿਗਦਾ ਹੈ,ਚੋਟ ਖਾਂਦਾ ਹੈ ਰੋਂਦਾ ਹੈ,ਫਿਰ ਉਠਦਾ ਹੈ,ਖਰਮਸਤੀਆਂ ਕਰ ਕੇ ਖੁਸ਼ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਤੇ ਇੰਜ ਹੀ ਸਾਲੋ ਸਾਲ ਵੱਡਾ ਹੋ ਕਿ ਬੁਢਾਪੇ ਚ ਜਾ ਪੁਜਦਾ ਹੈ।ਹਰ ਉਮਰ ਦੇ ਲੁਤਫਾਂ ਦੇ ਰੰਗ ਵੱਖੋ ਵੱਖਰੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ।ਮ੍ਰਿਗ ਤ੍ਰਿਸ਼ਨਾ ਚੋਂ ਵੀ ਖੁਸੀ ਤਲਾਸ਼ ਲੈਂਦਾ ਹੈ ਬੰਦਾ।ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਸੁਆਦ ਆਪਣੇ ਅੰਦਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।ਅਸਲ ਪ੍ਰਾਪਤ ਨਾ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਕਲਪਨਾ ਵਿਚੋਂ ਮੁਸਕਰਾਹਟ ਢੂੰਡ ਲੈਣਾ।ੱਬੱਚਾ ਬੇਸਵਾਦ ਦੁੱਧ ਚੁੰਘ ਕੇ ਸਕੂਨ ਦੀ ਨੀਂਦ ਸੁੱਤਾ ਨੀਂਦ ਵਿੱਚ ਮੁਸਕਰਾ ਤੇ ਕਈ ਵਾਰ ਖੁਲ੍ਹ ਕੇ ਹੱਸ ਲੈਣਾ।
ਮਨ ਜੇ ਚਾਹੇ ਹਰ ਹਾਲ ਵਿੱਚ ਖੁਸ ਰਹਿ ਸਕਦਾ ਹੈ,ਬਚਪਨ ਦੀ ਤਰਾਂ ਜਵਾਨੀ ਤੇ ਬੁਢਾਪੇ ਵਿੱਚ ਵੀ।ਮਨ ਨੂੰ ਮਿੱਟੀ ਦੇ ਜ਼ਰੇ ਵਿੱਚ ਉਹ ਆਧਾਰ ਤੇ ਦੌਲਤਾਂ ਦਿਸ ਸਕਦੀਆਂ ਹਨ,ਜੋ ਕੋਈ ਕਾਬਲ ਮਦਾਰੀ ਜਾਂ ਜਾਦੂਗਰ ਵੀ ਨਹੀਂ ਵਿਖਾ ਸਕਦਾ।ਮਨ ਦੀ ਝੱਲ ਵਲਲੀ ਖੁਸ਼ੀ ਵਿੱਚ ਉਹ ਨਿਰਾਲੀ ਬਾਦਸ਼ਾਹੀ ਹੈ,ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਤਖ਼ਤਾਂ,ਕੁਰਸੀਆਂ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ,ਬੱਸ ਤਾਕਤ ਤੇ ਕਮੰਜੋਰੀ ਵਿਚਲੱਾ ਨਕਸ਼ ਚੋਂਦੀ ਕਦੀ ਤੇ ਧੁੱਪ ਚ ਸੜਦੀ ਝੌਂਪੜੀ ਵਿੱਚ ਵੀ ਕਿਲਕਾਰੀਆਂ ਫੁਟਦੀਆਂ ਹਨ।
ਨਿਕੀਆਂ ਨਿਕੀਆਂ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਇਸ ਲਈ ਵੀ ਜਰੂਰੀ ਹਨ ਕਿ 'ਹਸਦਿਆਂ ਨਾਲ ਸਾਰੇ ਹਸਦੇ ਹਨ ਤੇ ਰੋਣ ਵਾਲਾ ਇਕੱਲਾ ਰੋਂਦਾ ਹੈ' ਰੱਸੀ ਦਾ ਸੱਪ ਬਣਾ ਲੇੈਣਾ ਯਾਰ ਦਾ ਸੱਪ ਦੀ ਰੱਸੀ ਬਣ ਖਿੜਕੀ ਚੋਂ ਲੰਘਣਾ,ਤੇ ਆਸ਼ਕ ਦਾ ਘਰ ਫੁਕ ਤਮਾਸ਼ਾ ਵੇਖਣਾ।
ਤੇ ਇਹੀ ਹੈ ਕਮਲੀ ਰਮਲੀ ਖੁਸ਼ੀ।
" ਘਰ ਸੇ ਮਸਜਿਦ ਹੈ ਬਹੁਤ ਦੂਰ,ਚਲੋ ਅੇੈਸਾ ਕਰੇਂ ਕਿਸੀ ਰੋਤੇ ਹੂਏ ਬੱਚੇ ਕੋ ਹੰਸਾਇਆਂ ਜਾਏ"
ਰਣਜੀਤ ਕੌਰ ਗੁਡੀ ਤਰਨ ਤਾਰਨ