ਦਸਮ ਗ੍ਰੰਥ ਵਿਚ ਇਸਤਰੀ ਨਿੰਦਾ - ਗੁਰਚਰਨ ਸਿੰਘ ਜਿਉਣ ਵਾਲਾ

ਕੋਈ ਵੀ ਗ੍ਰੰਥ ਜਿਹੜਾ ਸਮਾਜ ਦੀ ਅੱਧ ਗਿਣਤੀ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਨਿਕਾਰਦਾ ਹੈ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਤੌਹੀਨ ਕਰਦਾ ਹੈ ਜਾਂ ਮੰਦਾ ਬੋਲਦਾ ਹੈ ਉਹ ਕਿਸੇ ਵੀ ਹਾਲਤ ਵਿਚ ਕਿਸੇ ਵੀ ਕੌਮ ਦਾ ਧਾਰਮਿਕ ਗ੍ਰੰਥ ਕਹਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ, ਬਣਾਇਆ ਹੀ ਨਹੀਂ ਜਾ ਸਕਦਾ। ਏਹੋ ਸ਼ਰਤ ਏਸ ਅਖੌਤੀ ‘ਗੰਗਾਧਰ, ਵਿਦਿਆਧਰ, ਬਚਿਤ੍ਰ ਨਾਟਿਕ,ਦਸਮ ਗ੍ਰੰਥ/ਦਸਮ ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਜੀ’ ਤੇ ਲਾਗੂ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਅੱਗੇ ਚੱਲ ਕੇ ਆਪਾਂ ਇਸਤ੍ਰੀਆਂ ਦੀ ਨਿੰਦਾ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰਾਂਗੇ। ਇਸ ਗ੍ਰੰਥ ਦੇ ਸਿਰਲੇਖ ਵੀ ਗਲਤ ਹਨ ਜਿਵੇਂ ਤ੍ਰੀਆ ਚਰਿਤ੍ਰ। ਇਸ ਸਿਰਲੇਖ ਹੇਠ ਸਿਰਫ ਇਸਤਰੀਆਂ ਦੇ ਵਲ ਫਰੇਬ ਹੀ ਆਉਣੇ ਚਾਹੀਦੇ ਸਨ ਪਰ ਇਨ੍ਹਾਂ 404 ਚਰਿਤ੍ਰਾਂ ਵਿਚੋਂ ਘੱਟ ਤੋਂ ਘੱਟ ਦਸ ਚਰਿਤ੍ਰ ਆਦਮੀਆਂ ਦੇ ਵੀ ਹਨ ਜਿਵੇਂ ਠੱਗ ਠੱਗੀਆਂ ਕਿਵੇਂ ਮਾਰਦੇ ਹਨ ਦਸਮ ਗ੍ਰੰਥ ਪੰਨਾ 953 ਚਰਿਤ੍ਰ ਨੰਬਰ 106 ‘ਚ ਚਾਰ ਠੱਗ ਕਿਸੇ ਬੰਦੇ ਨੂੰ, ਜਿਸ ਨੇ ਬੱਕਰਾ ਮੋਢਿਆਂ ਤੇ ਚੁਕਿਆ ਹੋਇਆ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਤੂੰ ਕੁੱਤਾ ਕਿਉਂ ਚੁੱਕੀ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈਂ ਤੇ ਉਹ ਆਖਰ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਬੱਕਰੇ ਨੂੰ ਠੱਗਾਂ ਦੇ ਬਾਰ ਬਾਰ ਕੁੱਤਾ ਕਹਿਣ ਤੇ ਕੁੱਤਾ ਸਮਝ ਕੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਦੇ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ‘ਬਚਿਤ੍ਰ ਨਾਟਿਕ’ ਜਿਸ ਲਿਖਤ ਨੂੰ ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਜੀ ਦੀ ਜੀਵਨ ਗਾਥਾ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਇਸੇ ਗ੍ਰੰਥ ਦੇ ਪੰਨਾ 71 ਤੇ ਸਿਰਲੇਖ ਹੈ “ ਸ਼ਹਿਜਾਦੇ ਕੋ ਆਗਮਨ ਮਦ੍ਰ ਦੇਸ” । ਇਸ ਸਿਰਲੇਖ ਤੋਂ ਇਹ ਮਹਿਸੂਸ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਲਿਖਾਰੀ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨਾ ਹੋ ਕਿ ਕੋਈ ਹੋਰ ਹੈ। ਜੇਕਰ ਲਿਖਾਰੀ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੂੰ ਮੰਨ ਲਿਆ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਉਹ ਇਸ ਸਿਰਲੇਖ ਨੂੰ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਹੀਂ ਲਿਖ ਸਕਦੇ। ਕਿਉਂਕਿ ਗੁਰੂ ਘਰ ਦੇ ਸਿਧਾਂਤ ਮੁਤਾਬਕ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ “ਨੀਚੀ ਹੂ ਅਤਿ ਨੀਚੁ” ਲਿਖਦੇ ਹਨ ਤਾਂ ਕੀ ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਜੀ ਜਦੋਂ ਉਸੇ ਜੋਤ ਦੇ ਪਾਂਧੀ ਹਨ ਤਾਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸ਼ਹਿਜਾਦਾ ਲਿਖਣਗੇ?
ਹੁਣ ਆਪਾਂ ਇਸ ਲਿਖਾਰੀ ਦੀ ਬੌਧਿਕ ਅਵਸਥਾ ਵੇਖਾਂਗੇ ਕਿ ਉਹ ਸਮਾਜ ਦੇ ਤਕਰੀਬਨ ਅੱਧ ਬਾਰੇ ਆਪਣੇ ਦਿਮਾਗ ਵਿਚ ਕੀ ਸਮੋਈ ਬੈਠਾ ਹੈ।  
ਕੈਸੋ ਹੀ ਬੁਧਿਜਨ ਕੋਊ ਚਤੁਰ ਕੈਸਉ ਹੋਇ। ਚਰਿਤ ਚਤੁਰਿਯਾ ਤ੍ਰਿਯਨ ਕੋ ਪਾਇ ਸਕਤ ਨਹਿ ਕੋਇ।8॥
ਜੋ ਨਰ ਆਪੁਨੇ ਚਿੱਤ ਕੌ ਤ੍ਰਿਯ ਕਰ ਦੇਤ ਬਨਾਇ॥ ਜਰਾ ਤਾਂਹਿ ਜੋਬਨ ਹਰੈ ਪ੍ਰਾਨ ਹਰਤ ਹਮ ਜਾਇ॥9॥ ਪੰਨਾ 828॥
ਕੋਈ ਭਾਵੇਂ ਕਿਤਨਾ ਹੀ ਬੁੱਧੀਮਾਨ ਅਤੇ ਸਿਆਣਾ ਕਿਉਂ ਨਾ ਹੋਏ, ਚਤਰ ਇਸਤ੍ਰੀਆਂ ਦੇ ਚਰਿਤ੍ਰ ਦਾ ਭੇਦ ਕੋਈ ਵੀ ਨਹੀਂ ਪਾ ਸਕਦਾ।8॥ ਜੋ ਵਿਆਕਤੀ ਆਪਣੇ ਮਨ (ਦਾ ਭੇਦ) ਇਸਤਰੀ ਨੂੰ ਦੱਸ ਦਿੰਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਬੁਢਾਪਾ ਉਸ ਦੀ ਜਵਾਨੀ ਨੂੰ ਚੁਰਾ ਲੈਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਜਮ ਉਸ ਦੇ ਪ੍ਰਾਣ ਹਰ ਲੈਂਦਾ ਹੈ।
ਤ੍ਰਿਯਹਿ ਨ ਦੀਜੈ ਭੇਦ ਤਾਹਿ ਭੇਦ ਲੀਜੈ ਸਦਾ॥ ਕਹਤ ਸਿੰਮ੍ਰਿਤਿ ਅਰੁ ਬੇਦ ਕੋਕ ਸਾਰਊ ਯੌ ਕਹਤ॥10॥ਪੰਨਾ 828॥
ਸਿਮ੍ਰਤੀਆਂ, ਵੇਦ ਅਤੇ ਕੋਕ-ਸ਼ਾਸ਼ਤ੍ਰ ਸਾਰੇ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਇਸਤਰੀ ਨੂੰ ਕਦੇ ਭੇਦ ਨਹੀਂ ਦੇਣ ਚਾਹੀਦਾ(ਸਗੋਂ) ਉਸਦਾ ਭੇਦ ਸਦਾ ਲੈਂਦੇ ਰਹਿਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।10॥
ਏਥੇ ਸੋਚਣ ਵਾਲੀ ਗੱਲ ਸਿਰਫ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਕੀ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਘਰ ਦਾ ਮਹੌਲ ਠੀਕ ਰਹੇਗਾ ਜਾਂ ਵਿਗੜ ਜਾਵੇਗਾ? ਕੀ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕਰਨ ਨਾਲ ਘਰ ਵਿਚ ਸੁੱਖ ਸ਼ਾਂਤੀ ਆਵੇਗੀ ਜਾਂ ਕਲੇਸ਼? ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਸਾਹਿਬ ਤਾਂ, “ਨਾਨਕ ਦੁਖੀਆ ਸਭੁ ਸੰਸਾਰੁ” ਬੋਲ ਕਿ ਉਸ ਦਾ ਹੱਲ ਦੱਸਦੇ ਹਨ; ਮੰਨੇ ਨਾਉ ਸੋਈ ਜਿਣਿ ਜਾਇ॥ ਅੳਰੀ ਕਰਮ ਨ ਲੇਖੈ ਲਾਇ॥1॥
ਸਕਲ ਜਗਤ ਮੈ ਜੇ ਪੁਰਖੁ ਤ੍ਰਿਯ ਕੋ ਕਰਤ ਬਿਸਵਾਸ। ਸਾਤਿ ਦਿਵਸ ਭੀਤਰ ਤੁਰਤੁ ਹੋਤ ਤਵਨ ਕੋ ਨਾਸ॥॥11॥
ਜੋ ਨਰ ਕਾਹੂ ਤਿਯਾ ਕੋ ਦੇਤ ਆਪਨੋ ਚਿਤ॥ ਤਾ ਨਰ ਕੌ ਇਹ ਜਗਤ ਮੈ ਹੋਤ ਖੁਆਰੀ ਨਿਤ॥12॥ ਪੰਨਾ 829॥
ਸਾਰੇ ਸੰਸਾਰ ਵਿਚ ਜੋ ਪੁਰਸ਼ ਇਸਤਰੀ ਉੱਤੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਉਸ ਦਾ ਸੱਤਾਂ ਦਿਨਾਂ ਦੇ ਅੰਦਰ ਤੁਰਤ ਨਾਸ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।11॥ ਜੇ ਕੋਈ ਪੁਰਸ਼ ਆਪਣੇ ਚਿੱਤ ਦੀ ਗੱਲ ਇਸਤਰੀ ਨੂੰ ਦੱਸ ਦਿੰਦਾ ਹੈ, ਉਸ ਬੰਦੇ ਦੀ ਇਸ ਜਗਤ ਵਿਚ ਨਿੱਤ ਖੁਆਰੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।12॥
ਅੰਤ ਤਿਯ੍ਰਨ ਕੇ ਕਿਨੂੰ ਨ ਪਾਯੋ। ਬਿਧਨਾ ਸਿਰਜਿ ਬਹੁਰਿ ਪਛੁਤਾਯੋ॥ ਜਿਨ ਇਹ ਕੀਯੋ ਸਕਲ ਸੰਸਾਰੋ॥ ਵਹੈ ਪਛਾਨਿ ਭੇਦ ਤ੍ਰਿਯਾ ਹਾਰੋ॥13॥ ਪੰਨਾ 1267॥
ਔਰਤਾਂ ਦੇ ਭੇਦਾਂ ਦਾ ਅੰਤ ਕਿਸੇ ਨੇ ਨਹੀਂ ਪਾਇਆ ਸਗੋਂ ਰੱਬ ਵੀ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਬਣਾ ਕੇ ਪਛਤਾ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਜਿਸ ਨੇ ਇਹ ਸਾਰਾ ਸੰਸਾਰ ਪੈਦਾ ਕੀਤਾ ਹੈ ਉਹ ਵੀ ਔਰਤਾਂ ਦੇ ਭੇਦ ਪਛਾਣ ਕੇ ਹਾਰ ਗਿਆ ਹੈ ॥13॥ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਇਸ ਲੁੱਚੇ-ਲੰਡੇ ਗ੍ਰੰਥ ਦਾ ਰੱਬ ਵੀ ਕੇਹੋ ਜਿਹਾ ਹੈ ਜਿਹੜਾ ਆਪਣੀ ਹੀ ਕਿਰਤ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਹੀ ਗੋਡਿਆਂ ਭਾਰ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ?
ਇਤਿ ਸ੍ਰੀ ਚਰਿਤ੍ਰ ਪਖਯਾਨੇ ਤ੍ਰਿਯਾ ਚਰਿਤ੍ਰੇ ਮੰਤ੍ਰੀ ਭੁਪ ਸੰਬਾਦੇ ਤੀਨ ਸੌ ਬਾਰਹ ਚਰਿਤ੍ਰ ਸਮਾਪਤਮ ਸਤੁ ਸੁਭਮ ਸਤੁ॥312॥ 5949॥ ਅਫਜੂੰ॥
ਹੁਣ ਆਪਾਂ ਵੀਚਾਰ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਦਸਾਂ ਪਾਤਸ਼ਾਹੀਆਂ ਦੀ ਜਾਗਦੀ ਜੋਤ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਦਾ ਔਰਤਾਂ ਪ੍ਰਤੀ ਕੀ ਫੈਸਲਾ ਹੈ, ਕੀ ਉਸ ਵਿਚ ਔਰਤ ਜਾਤੀ ਨੂੰ ਸਲਾਹਿਆ ਗਿਆ ਹੈ ਜਾਂ ਨਿਦਿਆ, ਕੀ ਉਸ ਨੂੰ ਚੰਗਾ ਕਿਹਾ ਗਿਆ ਹੈ ਜਾਂ ਮਾੜਾ? ਔਰਤਾਂ ਪ੍ਰਤੀ ਗੁਰੂ ਮਹਾਂਰਾਜ ਜੀ ਦਾ ਕੀ ਫੁਰਮਾਣ ਹੈ;
ਪਵੜੀ ॥ ਕਕਾ ਕਾਰਨ ਕਰਤਾ ਸੋਊ ॥ ਲਿਖਿਓ ਲੇਖੁ ਨ ਮੇਟਤ ਕੋਊ ॥ ਨਹੀ ਹੋਤ ਕਛੁ ਦੋਊ ਬਾਰਾ ॥ ਕਰਨੈਹਾਰੁ ਨ ਭੂਲਨਹਾਰਾ ॥ {ਪੰਨਾ 253}
ਕਰਤਾਰ ਆਪ ਹੀ (ਜਗਤ ਦੀ ਕਾਰ ਦਾ) ਸਬੱਬ ਬਣਾਣ ਵਾਲਾ ਹੈ। ਕੋਈ ਜੀਵ ਉਸ ਦੇ ਲਿਖੇ ਲੇਖ ਨੂੰ ਮਿਟਾ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ। ਸਿਰਜਣਹਾਰ ਭੁੱਲਣ ਵਾਲਾ ਨਹੀਂ ਹੈ, (ਜੇਹੜਾ ਭੀ ਕੰਮ ਉਹ ਕਰਦਾ ਹੈ ਉਸ ਵਿਚ ਗ਼ਲਤੀ ਨਹੀਂ ਰਹਿ ਜਾਂਦੀ, ਇਸ ਵਾਸਤੇ) ਕੋਈ ਕੰਮ ਉਸ ਨੂੰ ਦੂਜੀ ਵਾਰੀ (ਠੀਕ ਕਰ ਕੇ) ਨਹੀਂ ਕਰਨਾ ਪੈਂਦਾ।
ਮਃ 1 ॥॥ ਭੰਡੁ ਮੁਆ ਭੰਡੁ ਭਾਲੀਐ ਭੰਡਿ ਹੋਵੈ ਬੰਧਾਨੁ ॥ ਸੋ ਕਿਉ ਮੰਦਾ ਆਖੀਐ ਜਿਤੁ ਜੰਮਹਿ ਰਾਜਾਨ {ਪੰਨਾ 473}
ਜੇਕਰ ਕਿਸੇ ਦੀ ਔਰਤ ਚਲਾਣਾ ਕਰ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਉਹ ਹੋਰ ਔਰਤ ਭਾਲਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਔਰਤਾਂ ਨਾਲ ਹੀ ਰਿਸ਼ਤੇ-ਨਾਤੇ ਜੁੜਦੇ ਹਨ। ਪੰਡਿਤ ਲੋਕ ਜਿਹੜੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਪਵਿਤਰ ਸਮਝਦੇ ਹਨ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਏਹੋ ਔਰਤ ਜਨਮ ਦੇਂਦੀ ਐ ਫਿਰ ਔਰਤ ਮਾੜੀ ਕਿਵੇਂ ਹੋਈ? ਮਹੀਨਾਵਾਰੀ ਇਕ ਕੁਦਰਤ ਦਾ ਨਿਯਮ ਹੈ ਜਿਸ ਕਰਕੇ ਮਨੁੱਖੀ ਜੀਵ ਦਾ ਇਸ ਸੰਸਾਰ ਵਿਚ ਆਉਣਾ-ਜਾਣਾ ਲੱਗਾ ਹੈ ਤੇ ਕੁਦਰਤ ਦਾ ਕੋਈ ਵੀ ਬਣਾਇਆ ਹੋਇਆ ਨਿਯਮ ਗਲਤ ਨਹੀਂ ਜਿਸ ਨੂੰ ਦਰੁਸਤ ਕਰਨਾ ਪਵੇ।
ਮਃ ੩ ॥ ਧਨ ਪਿਰੁ ਏਹਿ ਨ ਆਖੀਅਨਿ ਬਹਨਿ ਇਕਠੇ ਹੋਇ ॥ ਏਕ ਜੋਤਿ ਦੁਇ ਮੂਰਤੀ ਧਨ ਪਿਰੁ ਕਹੀਐ ਸੋਇ ॥੩॥ {ਪੰਨਾ 788}
ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਦੀ ਬਾਣੀ ਤਾਂ ਸਗੋਂ ਇਸ ਫੁਰਮਾਉਂਦੀ ਹੈ ਕਿ  ਜੇਕਰ ਆਦਮੀ ਅਤੇ ਔਰਤ ਇਕੱਠੇ ਬੈਠੇ ਹੋਣ ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ  ਇਕ ਦੂਜੇ ਦੇ ਸਾਥੀ ਨਹੀਂ ਕਿਹਾ ਜਾ ਸਕਦਾ, ਪਤੀ-ਪਤਨੀ ਨਹੀਂ ਕਿਹਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਜਿਤਨੀ ਦੇਰ ਤਕ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਸੋਚ ਇਕ ਨਹੀਂ ਹੋ ਜਾਂਦੀ।
“ਦਸਮ ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ” ਅਤੇ “ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ” ਵਿਚੋਂ ਲਈਆਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਉਦਾਹਰਣਾਂ ਨਾਲ ਇਹ ਸਾਬਤ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਦੋਵੇਂ ਗ੍ਰੰਥ ਇਕ ਵੀਚਾਰਧਾਰਾ ਦੇ ਨਹੀਂ ਸਗੋਂ ਇਕ ਦੂਜੇ ਤੋਂ ਉਲਟ ਸਿਧਾਂਤ ਦੇ ਹਾਮੀ ਹਨ। ਪਰ ਦੂਸਰੇ ਪਾਸੇ ਤੋਂ ਅਸੀਂ ਇਹ ਵੀ ਮੰਨੀ ਬੈਠੇ ਹਾਂ ਕਿ ਦਸੇ ਪਾਤਸ਼ਾਹੀਆਂ ,” ਲਹਿਣੇ ਦੀ ਫੇਰਾਈਐ ਨਾਨਕਾ ਦੋਹੀ ਖਟੀਐ॥ ਜੋਤਿ ਓਹਾ ਜੁਗਤਿ ਸਾਇ ਸਹਿ ਕਾਇਆ ਫੇਰਿ ਪਲਟੀਐ॥ ਪੰਨਾ966॥ ਇਕ ਜੋਤ ਸਨ ਤੇ ਹਨ ਵੀ। ਹੁਣ ਫੈਸਲਾ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸਿੱਖ ਕਹਾਉਣ ਵਾਲੇ ਕਰਨ ਕਿ ਕੀ ਠੀਕ ਹੈ ਤੇ ਕੀ ਗਲਤ।
ਗੁਰੂ ਦੇ ਪੰਥ ਦਾ ਦਾਸ,
ਗੁਰਚਰਨ ਸਿੰਘ ਜਿਉਣ ਵਾਲਾ # +1 647 966 3132