ਹਕੀਕੀ ਕਹਾਣੀ...  ਇਉਂ ਬਦਲੀ ਕਿਸਮਤ - ਜਸਵੀਰ ਸ਼ਰਮਾਂ ਦੱਦਾਹੂਰ

ਮੰਨਾ ਮਾਪਿਆਂ ਦਾ ਲਾਡਲਾ ਤੇ ਭੈਣ ਦਾ ਇੱਕੋ ਇੱਕ ਭਰਾ ਸੀ। ਚੰਗਾ ਖਾਨਦਾਨੀ ਪਰਿਵਾਰ ਜ਼ਮੀਨ ਜਾਇਦਾਦ ਭਾਵੇਂ ਘੱਟ ਸੀ ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ ਗੁਜ਼ਾਰਾ ਠੀਕ ਠਾਕ ਚੱਲ ਰਿਹਾ ਸੀ।ਪੜ੍ਹਾਈ ਵਿਚੋਂ ਕਮਜ਼ੋਰ ਮੰਨੇ ਨੂੰ ਯਾਰਾਂ ਦੋਸਤਾਂ ਦੀ ਸੰਗਤ ਵਿਚੋਂ ਪਤਾ ਹੀ ਨਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਕਦੋਂ ਭੈੜੇ ਨਸ਼ਿਆਂ ਨੇ ਆਪਣੀ ਗ੍ਰਿਫ਼ਤ ਵਿੱਚ ਜਕੜ ਲਿਆ ਸੀ। ਜਿਸਦਾ ਬੁੱਢੇ ਮਾਪਿਆਂ ਨੂੰ ਸਦਾ ਹੀ ਝੋਰਾ ਵੱਢ ਵੱਢ ਕੇ ਖਾਂਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। ਪੜ੍ਹਾਈ ਦੇ ਵਿਚੋਂ ਹੱਥ ਤੰਗ ਕਰਕੇ ਬਾਪ ਨੇ ਮੰਨੇ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਪ੍ਰਾਈਵੇਟ ਕੰਮ ਤੇ ਲਾਉਣ ਦੀ ਬਾਬਤ ਸੋਚਿਆ।ਜਦ ਮੰਨੇ ਤੋਂ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਦੱਸ ਕਿਹੜੇ ਕੰਮ ਨੂੰ ਦਿਲ ਕਰਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਮੰਨੇ ਨੇ ਡਰਾਇਵਰੀ ਦੀ ਜਿਦ ਕੀਤੀ।ਤੇ ਨਾਲ ਹੀ ਉਜਾਗਰ ਸਿੰਘ (ਮੰਨੇ ਦੇ ਬਾਪ) ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਨਸ਼ਿਆਂ ਦੀ ਮਾੜੀ ਆਦਤ ਤੋਂ ਵੀ ਬਹੁਤ ਵਰਜਿਆ।ਪਰ ਮੰਨੇ ਨੇ ਤਾਂ ਡਰਾਈਵਰੀ ਦਾ ਕਿੱਤਾ ਹੀ ਇਸ ਕਰਕੇ ਚੁਣਿਆਂ ਸੀ ਕਿ ਇਸ ਵਿਚ ਹੀ ਨਸ਼ਿਆਂ ਦੀ ਆਦਤ ਪੂਰੀ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ।ਸੋ ਉਜਾਗਰ ਸਿੰਘ ਨੇ ਮੰਨੇ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕਿਸੇ ਵਾਕਿਫ਼ ਕੋਲ ਟਰੱਕ ਦੀ ਕਲੀਨਰੀ ਤੇ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਉਸ ਦੇ ਨਸ਼ਿਆਂ ਨੂੰ ਵੀ ਛਡਾਉਣ ਦੀ ਗੱਲ ਕਹੀ ਕਿਉਂਕਿ ਟਰੱਕ ਡਰਾਈਵਰ ਦਰਸ਼ਨ ਸਿੰਘ ਖੁਦ ਗੁਣੀ ਗਿਆਨੀ ਆਦਮੀ ਸੀ।
ਸੋ ਸਮਾਂ ਬੀਤਦਾ ਗਿਆ ਤੇ ਮੰਨੇ ਨੂੰ ਟਰੱਕ ਦੀ ਕਲੀਨਰੀ ਕਰਦੇ ਨੂੰ ਕਰੀਬ ਪੰਜ ਸਾਲ ਤੋਂ ਵੀ ਓੱਤੇ ਸਮਾਂ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ।ਤੇ ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਦਰਸ਼ਨ ਸਿੰਘ ਉਸ ਨੂੰ ਕਦੇ ਕਦਾਈਂ ਟਰੱਕ ਵੀ ਫੜਾਉਣ ਲੱਗ ਪਿਆ ਤਾਂ ਕਿ ਓਹ ਡਰਾਈਵਰ ਬਣ ਸਕੇ ਪਰ ਮੰਨੇ ਦੀ ਨਸ਼ਿਆਂ ਦੀ ਆਦਤ ਨਹੀਂ ਛੁੱਟੀ ਸੀ ਮੰਨਾ ਬਹੁਤ ਮਿਹਨਤੀ ਤੇ ਪੂਰਾ ਬਣਦਾ ਤਣਦਾ ਗਭਰੂ ਸੀ ਪਰ ਨਸ਼ੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਗਾਲ ਰਹੇ ਸਨ।ਜਦ ਕਦੇ ਨਸ਼ਿਆਂ ਦੀ ਮੰਨੇ ਨੂੰ ਤੋਟ ਲੱਗਦੀ ਤਾਂ ਦਰਸ਼ਨ ਸਿੰਘ ਕਿਸੇ ਕੋਲੋਂ ਲੈ ਵੀ ਦਿੰਦਾ।ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੀ ਸਮਾਂ ਬੀਤ ਰਿਹਾ ਸੀ।ਪਰ ਮੰਨੇ ਨੋ ਘਰ ਦਿਆਂ ਵੱਲੋਂ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮੂੰਹ ਮੋੜ ਲਿਆ ਸੀ ਬਲਕਿ ਭੁੱਲ ਹੀ ਚੁੱਕਾ ਸੀ,ਤੇ ਘਰਦੇ ਵੀ ਇਸ ਕਰਕੇ ਜ਼ਿਆਦਾ ਤਾਂਘ ਉਸ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਦੀ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ ਸੀ ਕਿ,ਜੇ ਓਹ ਘਰ ਆ ਗਿਆ ਤਾਂ ਘਰਦੇ ਭਾਂਡੇ ਟੀਂਡੇ ਹੀ ਨਾ ਵੇਚ ਦੇਵੇ।
ਇੱਕ ਵਾਰ ਦਰਸ਼ਨ ਸਿੰਘ ਹੋਰਾਂ ਨੂੰ ਐਮ ਪੀ ਸਟੇਟ ਦੇ ਭੁਪਾਲ ਸ਼ਹਿਰ ਦਾ ਗੇੜਾ ਮਿਲਿਆ ਟਰੱਕ ਲੱਦ ਕੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਭੁਪਾਲ ਨੂੰ ਚਾਲੇ ਪਾ ਦਿੱਤੇ ਪੰਦਰਾਂ ਸੋਲਾਂ ਦਿਨਾਂ ਦੇ ਸਫ਼ੳਮਪ;ਰ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਓਹ ਆਪਣੀ ਮੰਜ਼ਿਲ ਤੇ ਪਹੁੰਚ ਗਏ।ਇਸ ਦੌਰਾਨ ਮੰਨੇ ਨੇ ਬਹੁਤ ਹੀ ਮਿਹਨਤ ਨਾਲ ਕੰਮ ਸਾਂਭਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ ਬੇਸ਼ੱਕ ਓਹ ਆਪਣੇ ਨਸ਼ਿਆਂ ਦੀ ਆਦਤ ਤੋਂ ਤਾਂ ਪੂਰੀ ਤਰਾਂ ਸੁਰਖ਼ਰੂ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੋਇਆ ਪਰ ਉਸਤਾਦ ਦੀ ਇਜਤ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕਰਦਾ ਤੇ ਆਪਣੇ ਕੰਮ ਪ੍ਰਤੀ ਪੂਰਾ ਜਵਾਬ ਦੇਹ ਹੁੰਦਾ ਸੀ।ਰੱਬ ਦੀ ਕਰਨੀ ਐਮ ਪੀ ਜਾਕੇ ਟਰੱਕ ਦੇ ਇੰਜਣ ਵਿਚ ਕੋਈ ਵੱਡਾ ਨੁਕਸ ਪੈਣ ਕਰਕੇ ਇੰਜਣ ਸੀਜ਼ ਹੋ ਗਿਆ ਜਿਸ ਕਰਕੇ ਪੂਰਾ ਇੰਜਣ ਕੱਢਕੇ ਦਰਸ਼ਨ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਪਹਿਚਾਣ ਦੇ ਕਿਸੇ ਮਿਸਤਰੀ ਕੋਲ ਮੋਗੇ ਲੈ ਕੇ ਆਉਣਾ ਪਿਆ।ਇਸ ਦੌਰਾਨ ਮੰਨੇ ਨੂੰ ਟਰੱਕ ਕੋਲ ਹੀ ਰਹਿਣ ਦੀ ਡਿਊਟੀ ਦੇਣੀ ਪੲਈ।ਇਸ ਅਚਨਚੇਤ ਆਈ ਆਫਤ ਤੇ ਪੂਰਾ ਇੱਕ ਹਫ਼ੳਮਪ;ਤਾ ਲੱਗ ਗਿਆ।
ਐਮ ਪੀ ਦੇ ਭੁਪਾਲ ਸ਼ਹਿਰ ਜਿਥੇ ਟਰੱਕ ਖੜ੍ਹਾ ਸੀ ਉਸ ਦੇ ਬਿਲਕੁਲ ਨੇੜੇ ਹੀ ਓਥੋਂ ਦੇ ਇੱਕ ਬਹੁਤ ਹੀ ਰਹੀਸ ਠਾਕੁਰ ਦਾ ਬਹੁਤ ਵੱਡਾ ਆਲੀਸ਼ਾਨ ਬੰਗਲਾ ਸੀ।ਉਸ ਠਾਕੁਰ ਦੀ ਇੱਕੋ-ਇੱਕ ਸੰਤਾਨ ਵੀਹ ਬਾਈ ਸਾਲ ਦੀ ਬਹੁਤ ਹੀ ਸੁੰਦਰ ਭਰ ਜਵਾਨ ਲੜਕੀ ਰਾਣੀ ਸੀ ਜੋ ਕਿ ਦਿਮਾਗੀ ਤੌਰ ਤੇ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਠੀਕ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਜਿਸ ਦੇ ਵਿਆਹ ਦੀ ਠਾਕੁਰ ਸਾਹਿਬ ਨੂੰ ਸਦਾ ਚਿੰਤਾ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ ।ਜਦੋਂ ਵੀ ਉਹ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਦੀ ਤਾਂ ਕਿਸੇ ਦੀ ਵੀ ਜੁਰਅਤ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਉਸ ਵੱਲ ਕੋਈ ਅੱਖ ਵੀ ਚੱਕ ਸਕੇ।ਇਹ ਸਭ ਕੁਝ ਮੰਨਾ ਕਈ ਦਿਨਾਂ ਤੋਂ ਹਰ ਰੋਜ ਹੀ ਵੇਖ ਰਿਹਾ ਸੀ।ਭਰ ਜਵਾਨ ਗੱਭਰੂ ਮੰਨਾ ਤੇ ਭਰ ਜਵਾਨ ਮੁਟਿਆਰ ਰਾਣੀ ਤੇ.. ਇੱਕ ਦਿਨ ਕੁਝ ਕੁਵੇਲੇ ਜਿਹੇ ਰਾਣੀ ਜਦ ਬੰਗਲੇ ਚੋਂ ਨਿਕਲੀ ਤਾਂ ਮੰਨੇ ਨੇ ਅੱਗਾ ਪਿੱਛਾ ਵੇਖਕੇ ਝੱਟ ਰਾਣੀ ਨੂੰ ਟਰੱਕ ਦੇ ਕੈਬਿਨ ਵਿਚ ਸੁੱਟ ਕੇ ਓਹ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਜਿਸ ਨੂੰ ਦੋ ਭਰ ਜਵਾਨੀਆਂ ਨੂੰ ਸਦਾ ਤਾਂਘ ਹੁੰਦੀ ਹੈ,ਪਰ ਮਾੜੀ ਕਿਸਮਤ ਨੂੰ ਇਹ ਸੱਭ ਕੁਝ ਠਾਕੁਰ ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਕਿਸੇ ਗਵਾਂਢੀ ਨੇ ਵੇਖ ਲਿਆ ਸੀ ਤੇ ਗੱਲ ਠਾਕੁਰ ਸਾਹਿਬ ਕੋਲ ਪਹੁੰਚ ਚੁੱਕੀ ਸੀ। ਠਾਕੁਰ ਸਾਹਿਬ ਨੇ ਮੰਨੇ ਦੀ ਲਾਹ ਪਾਹ ਕੀਤੀ ਤੇ ਨਾਲ ਹੀ ਕੈਦ ਕਰਕੇ ਆਪਣੇ ਬੰਗਲੇ ਵਿਚ ਤਾੜ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਉਸ ਦੇ ਡਰਾਈਵਰ ਦਰਸ਼ਨ ਸਿੰਘ ਦੀ ਉਡੀਕ ਤੱਕ ਉਸ ਨੂੰ ਕੈਦ ਕਰ ਲਿਆ। ਆਖਿਰ ਤੀਸਰੇ ਦਿਨ ਦਰਸ਼ਨ ਸਿੰਘ ਵੀ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ ਤੇ ਜਿਉਂ ਹੀ ਉਸਨੂੰ ਮੰਨੇ ਦੀ ਬਾਬਤ ਜਾਣਕਾਰੀ ਮਿਲੀ ਤਾਂ ਓਹ ਠਾਕੁਰ ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਬੰਗਲੇ ਪਹੁੰਚਿਆ। ਠਾਕੁਰ ਸਾਹਿਬ ਨੇ ਦਰਸ਼ਨ ਸਿੰਘ ਤੇ ਮੰਨੇ ਦੀ ਪੂਰੀ ਬੇਇਜ਼ਤੀ ਕੀਤੀ। ਬਹੁਤ ਹੀ ਮਿਨਤਾਂ ਤਰਲੇ ਕਰਨ ਦਾ ਵੀ ਠਾਕੁਰ ਸਾਹਿਬ ਤੇ ਕੋਈ ਅਸਰ ਨਾ ਹੋਇਆ।
ਅਖੀਰ ਠਾਕੁਰ ਸਾਹਿਬ ਨੇ ਆਪਣਾ ਸ਼ਾਹੀ ਫੁਰਮਾਨ ਸੁਣਾਇਆ ਕਿ ਜਾਂ ਤਾਂ ਮੰਨੇ ਨੂੰ ਮੇਰੀ ਇਸ ਸਿੱਧੀ ਸਾਦੀ ਬੇਟੀ ਰਾਣੀ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾਉਣਾ ਪਵੇਗਾ ਜਾਂ ਫਿਰ ਮੈਂ ਤੇਰੇ (ਦਰਸ਼ਨ ਸਿੰਘ) ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਮੰਨੇ ਨੂੰ ਗੋਲੀਆਂ ਨਾਲ ਭੁੰਨ ਦੇਵਾਂਗਾ।
ਅਖੀਰ ਸਾਦੀਆਂ ਰਸਮਾਂ ਰੀਤਾਂ ਨਾਲ ਮੰਨੇ ਦਾ ਵਿਆਹ ਰਾਣੀ ਨਾਲ ਕੀਤਾ ਗਿਆ, ਪਰ ਮੰਨੇ ਨੇ ਦਰਸ਼ਨ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਵਾਸਤਾ ਪਾਇਆ ਕਿ ਇਹ ਗੱਲ ਮੇਰੇ ਘਰਦਿਆਂ ਨੂੰ ਪਤਾ ਨਾ ਲੱਗੇ। ਘਰਦੇ ਤਾਂ ਪਹਿਲਾਂ ਈ ਮੰਨੇ ਨੂੰ ਮਰਿਆ ਸਮਝ ਚੁੱਕੇ ਸਨ ਕਿਉਂਕਿ ਐਨਾ ਨਸ਼ਾ ਪੱਤਾ ਕਰਨ ਆਲਾ ਇਨਸਾਨ ਥੋੜ੍ਹਾ ਸਮਾਂ ਹੀ ਕੱਢਦਾ ਹੈ।ਤੇ ਮੰਨੇ ਨੂੰ ਵੀ ਘਰੋਂ ਆਏ ਨੂੰ ਪੰਜ ਛੇ ਸਾਲ ਬੀਤ ਚੁੱਕੇ ਸਨ। ਸੋ ਮੰਨੇ ਨੂੰ ਠਾਕੁਰ ਸਾਹਿਬ ਨੇ ਘਰ ਜਵਾਈ ਰੱਖ ਲਿਆ ਤੇ ਅਲੱਗ ਬੰਗਲਾ ਬਣਾ ਕੇ ਸਾਰੀਆਂ ਸੁੱਖ ਸਹੂਲਤਾਂ ਦੇ ਦਿੱਤੀਆਂ ਤੇ ਨਾਲ ਹੀ ਆਪਣੇ ਤਿੰਨ ਸੌ ਕਿਲਿਆਂ ਵਿਚੋਂ ਸੌ ਕਿਲਾ ਮੰਨੇ ਦੇ ਨਾਮ ਲਵਾ ਦਿੱਤਾ ਤਾਂ ਕਿ ਕਿਤੇ ਮੰਨਾ ਰਾਣੀ ਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਨਾ ਚਲਾ ਜਾਵੇ।ਜੇ ਇਹ ਗੱਲ ਹੋ ਗਈ ਤਾਂ ਠਾਕੁਰ ਸਾਹਿਬ ਦਾ ਮਰਨ ਹੋ ਜਾਣਾ ਸੀ।
ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਮਾਂ ਬੀਤਦਾ ਗਿਆ ਤੇ ਤਿੰਨ ਚਾਰ ਸਾਲਾਂ ਦੇ ਵਕਫੇ ਵਿੱਚ ਰਾਣੀ ਦੇ ਪੇਟੋਂ ਦੋ ਲੜਕਿਆਂ ਨੇ ਜਨਮ ਲਿਆ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਠਾਕੁਰ ਸਾਹਿਬ ਨੇ ਚੰਗੀ ਤਾਲੀਮ ਦਿਵਾ ਕੇ ਬਾਹਰਲੇ ਮੁਲਕ ਭਾਵ ਕਨੇਡਾ ਵਿਖੇ ਸੈਟ ਕਰਵਾ ਦਿੱਤਾ।ਵੀਹ ਪੱਚੀ ਸਾਲ ਦਾ ਸਮਾਂ ਬੀਤਦੇ ਦਾ ਪਤਾ ਈ ਨਾਂ ਲੱਗਾ। ਕਦੇ ਕਦੇ ਮੰਨੇ ਨੂੰ ਮਾ ਬਾਪ ਦੀ ਯਾਦ ਵੀ ਆ ਜਾਂਦੀ। ਪਰ
ਇਧਰ ਠਾਕੁਰ ਸਾਹਿਬ ਨੂੰ ਨਾਲ ਜਵਾਈ ਰੱਖਣ ਦੀ ਆਦਤ ਜਿਹੀ ਪੈ ਗਈ ਸੀ, ਕਿਉਂਕਿ ਮੰਨੇ ਨੇ ਜਦ ਧੂਵਾਂ ਚਾਦਰਾ ਬੰਨ ਕੇ ਨੋਕਾਂ ਵਾਲੀ ਜੁੱਤੀ ਨਾਲ ਟੌਰੇ ਵਾਲੀ ਪੱਗ ਬੰਨਣੀ ਤਾਂ ਠਾਕੁਰ ਸਾਹਿਬ ਦੀ ਵੀ ਪੂਰੀ ਚੜਤ ਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਠਾਕੁਰ ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਨਾਲ ਹੀ ਮੰਨੇ ਨੂੰ ਵੀ ਸਲਾਮਾਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਸਨ।
ਦੋਸਤੋ ਸਮਾਂ ਬੜਾ ਬਲਵਾਨ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਇੱਕ ਦਿਨ ਮੰਨੇ ਨੇ ਠਾਕੁਰ ਸਾਹਿਬ ਨਾਲ ਪੱਕੀ ਜਿਦ ਹੀ ਕਰ ਲਈ ਕਿ ਮੈਂ ਤਾਂ ਇੱਕ ਵਾਰ ਜਰੂਰ ਆਪਣੇ ਸ਼ਹਿਰ ਜਾਣਾ ਹੈ, ਸੋ ਘੱਟੋ-ਘੱਟ ਵੀਹ ਬਾਈ ਸਾਲ ਦੇ ਲੰਬੇ ਵਕਫੇ ਦੇ ਮਗਰੋਂ ਠਾਕੁਰ ਸਾਹਿਬ ਨੇ ਵੀ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਇੱਕ ਵਾਰ ਬਿਲਕੁਲ ਮਾਤਾ ਪਿਤਾ ਦਾ ਆਸ਼ੀਰਵਾਦ ਲੈਣਾ ਬਣਦਾ ਹੈ। ਸੋ ਠਾਕੁਰ ਸਾਹਿਬ ਨੇ ਏ ਸੀ ਕਾਰ ਸਮੇਤ ਡਰਾਈਵਰ ਤੇ ਰਾਣੀ ਨੂੰ ਮੰਨੇ ਦੇ ਨਾਲ ਬੜੇ ਹੀ ਚਾਅ ਨਾਲ ਭੇਜਿਆ।ਦੋ ਦਿਨ ਦੇ ਸਫ਼ੳਮਪ;ਰ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮੰਨਾ ਰਾਣੀ ਨੂੰ ਨਾਲ ਲੈਕੇ ਜਿਉਂ ਹੀ ਆਪਣੇ ਘਰ ਪੁੱਜਾ ਤਾਂ ਬੁੱਢੇ ਹੋ ਚੁੱਕੇ ਮਾ ਬਾਪ ਨੇ ਬਿਲਕੁਲ ਵੀ ਨਾ ਪਛਾਣਿਆਂ। ਪਰ ਚਾਚੇ ਤਾਇਆਂ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਹੀ ਭੈੜਾ ਲੱਗਦਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ ਕਿਸੇ ਸਮੇਂ ਮੰਨਾ ਓਹ ਜੱਫੀ ਵਿਚ ਲੈ ਕੇ ਉਸ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਦੇ ਰਹੇ ਸਨ ਤੇ ਉਸ ਦੇ ਮਾ ਬਾਪ ਨੂੰ ਦੱਸ ਰਹੇ ਸਨ ਕਿ ਆਪਣਾ ਮੰਨਾ ਆਇਆ ਹੈ। ਸਭਨਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਤੇ ਯਕੀਨ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆ ਰਿਹਾ ਕਿ ਜੋ ਕਿਸੇ ਸਮੇਂ ਨਸ਼ਿਆਂ ਨੇ ਖਾਧਾ ਸੀ ਇਹ ਓਹੋ ਹੀ ਮੰਨਾ ਹੈ?
ਸੋ ਦੋਸਤੋ ਓਸ ਅਕਾਲਪੁਰਖ ਨੇ ਕਦੋਂ ਤੇ ਕਿਵੇਂ ਕਿਸੇ ਦੀ ਕਿਸਮਤ ਬਦਲ ਦੇਣੀ ਇਹ ਓਹ ਖੁਦ ਹੀ ਜਾਣਦਾ ਹੈ। ਓਹ ਹੀ ਰਾਜੇ ਤੋਂ ਰੰਕ ਅਤੇ ਰੰਕ ਤੋਂ ਰਾਜਾ ਬਣਾਉਣ ਵਾਲਾ ਹੈ।ਪਰ ਆਪਾਂ ਕਲਯੁਗੀ ਜੀਵਾਂ ਨੂੰ ਇਸ ਦਾ ਕੋਈ ਇਲਮ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ।
(ਸਤਿਕਾਰਿਤ ਦੋਸਤੋ ਇਹ ਬਿਲਕੁਲ ਹਕੀਕੀ ਕਹਾਣੀ ਹੈ)

-ਜਸਵੀਰ ਸ਼ਰਮਾਂ ਦੱਦਾਹੂਰ 95691-49556
ਸ੍ਰੀ ਮੁਕਤਸਰ ਸਾਹਿਬ